Isbells :: “De touwtjes uit handen geven gaf rust”

Het ging Gaëtan Vandewoude voor de wind, de songs gutsten eruit. Tot hij door de bomen het bos niet meer zag, en stevig crashte. Vriendin en bandlid Chantal Acda gidste hem de wildernis uit, en aan het eind van de tunnel is er nu de zesde van Isbells: and the noise settles. ‘Ze heeft me uit mijn comfortzone gehaald, maar liet me zo als verteller ontwaken.’

enola: Dat is best snel na Basegemiti?

Vandewoude: “In het maakproces zaten beide albums zelfs verweven, en dat is een van de redenen dat de plaat geworden is wat hij nu is. Ik begrijp dat je er de anti-Basegemiti in hoort, een plaat waarop ik weer verstilling zoek, maar dat voelt voor mij anders. Al was het maar omdat ik Basegemiti nooit ben begonnen met de bedoeling er een plaat van te maken. Het was meer een verzameling ideeën waar ik pas bij het mixen plots een samenhang in zag. En ja, die was meer uptempo, maar er zaten net zo goed nog altijd rustige nummers in. Maar goed, de lijn van and the noise settles is onder leiding van Chantal Acda wel heel duidelijk geworden, en verstilling maakt daar een heel groot deel van uit.”

enola: Het moest ook een groepsplaat worden. Waar jij normaal in je studio thuis schrijft, gingen jullie nu samen jammen en opnemen op retraite in Lommel.

Vandewoude: “Dat is inderdaad de oorsprong van dit album: een driedaagse met de band met het idee ‘laten we samen muziek maken’. Meer richting had het allemaal niet, en dat maakte het fijn. We vonden een aantal ideeën, die we verder zijn gaan uitwerken, en zo zijn de helft van de ideeën op and the noise settles gebaseerd op die sessie.”

“Nadien zijn me een paar dingen overkomen die ertoe hebben geleid dat ik uiteindelijk een plaat heb opgenomen waarop die muzikanten, mijn vrienden, uiteindelijk niet terug te horen zijn. Straks gaan we echter opnieuw met hen optreden; de cirkel is dus rond.”

enola: Wat zorgde ervoor dat zij uiteindelijk niet bijdroegen aan de uiteindelijke opnames?

Vandewoude: “De periode voor Basegemiti was een creatieve uitbarsting. Ik heb toen op een korte tijd heel veel muziek geschreven, waarvan een stuk uiteindelijk op die plaat zijn beland. We waren naar Lommel getrokken, én ik had nog andere nummers liggen. Het was zo’n hoop dat ik er uiteindelijk de weg in ben kwijtgeraakt.”

“Dus dat was één. Een ander was het mixen van “Sparkle & Shine” van op Basegemiti, dat ik voor een zeldzame keer samen met iemand anders deed. Toen we daaraan begonnen, zetten we eerst de rauwe tracks op, zonder sfeer, ongepolijst, en plots hoorde ik in wat voor staat ik was. Ik hoorde hoe ik ‘het’ niet meer hoorde, en dat haalde me zo onderuit dat ik alle zelfvertrouwen kwijtraakte. Het was een crash, niet alleen muzikaal, maar ook verder dan dat. En toen ik de volgende dag moest spelen in Chantals band had ik – in zak en as – een lang gesprek met haar over mijn twijfels. En ik vroeg haar hoe zij het zou aanpakken. Ik vroeg haar als vriendin om raad, en in de weken nadien begonnen we ideetjes heen en weer te pingpongen. Het werd voor mij duidelijk dat ik haar de touwtjes in handen wilde geven. Die beslissing gaf me rust, en zorgde ervoor dat ik opnieuw enthousiast werd.”

enola: Iets zegt me dat het niet evident is voor iemand die vijf platen lang het stuur in handen heeft gehouden, zelf geproducet heeft, om de controle los te laten?

Vandewoude: “Dat zou het normaal gezien absoluut niet zijn. Maar ik had zo’n onmetelijk vertrouwen in Chantal als mens, als vriendin, maar ook als songschrijver, dat haar keuzes daarom niet gemakkelijk zouden zijn, maar wel altijd in dienst van de muziek staan. Dat ik kon én mocht loslaten bij zo iemand maakte het net gemakkelijk – tot verbazing van Chantal en mezelf, want ze had het niet verwacht.”

“Ik accepteerde het: geen bestanden mee naar huis nemen. Soms bemoeide ik me zelfs niet met de gesprekken in de controlekamer. Dat was een opgave. Er zijn momenten geweest dat ik wel mijn mening kenbaar heb gemaakt, omdat ik vond dat het nodig was, maar nooit had ik het gevoel dat ik geen controle over het proces had. Ik had vertrouwen, en kon mezelf bijwijlen echt buiten spel zetten; beslissen om niet deel te nemen aan een discussie en een sigaret te gaan roken, een koffie gaan drinken.”

enola: Je hebt evenveel producersstijlen als er producers zijn, van de strenge schoolmeester die je –tig takes laat opnemen tot de tovenaars van het mengpaneel. Wat voor producer bleek zij?

Vandewoude: “Ze zette me op een totaal andere plek: helemaal uit mijn comfortzone, maar tegelijk ook ergens waar ik als verteller kon ontwaken. Heel praktisch besliste ze dat we niét bij mij thuis zouden opnemen zoals ik gewoon was om te doen: alleen, met dan de rest van de band die de laatste tien of vijftien procent nog inspeelt. Dat mocht het niet zijn: we zouden op locatie gaan, zodat ik thuis ook niet eindeloos verder kon blijven prutsen aan de opnames en mezelf daarin verliezen.”

“We zijn naar de studio van Nicolas Rombouts getrokken, iemand waarmee ik meteen een erg grote klik had. Dat kan Chantal immers heel goed: mensen koppelen, energieën samenbrengen. Ze had inderdaad een goed psychologisch inzicht in wat ik nodig had, maar was ook in staat om me opnieuw zelfvertrouwen te geven. Niet door te sussen dat de demo’s goed waren, wel door me uit mijn comfortzone te halen en me duidelijk te maken dat ze geloofde dat ik daar klaar voor was.”

enola: En vervolgens heeft zij een moeilijke keuze gemaakt?

Vandewoude: “Bij het sparren had ze me duidelijk gemaakt dat ze het allemaal wat klassieker hoorde qua invulling: contrabas, blazers, strijkers, enzovoort. En ik snapte dat, maar het waren wel zaken die we binnen de groep niet voorhanden hebben. Het betekende dus dat we andere mensen zouden moeten aanspreken, al was het altijd de bedoeling om de brug met de band te blijven maken. Toen de opnames afgerond waren, en het moment er was om dat te doen, voelde het toch alsof het schilderij af was. Hoe graag ik ook de kern erbij wilde halen, het leek fout om hen puur uit loyauteit nog ergens in een hoekje wat te laten bijschilderen.”

enola: Maar ze mogen wel weer aan boord voor de concerten?

Vandewoude: “Zeker en vast. Ik kan het me niet anders voorstellen. Ik zou het heel bizar vinden om deze muziek met andere muzikanten te spelen. Dan zou het niet langer Isbells zijn. Verder zie ik niet zo’n groot verschil omdat zij niet op deze plaat hebben meegespeeld. Het vertrekt uiteindelijk altijd van mij, en elk album heeft zijn eigen noden. Er zijn platen waarop ik meer de brug maakte met mijn vrienden – ik vind het moeilijk ze muzikanten te noemen – maar deze had zijn weg te volgen.”

enola: En wat met dat nieuwe instrumentarium?

Vandewoude: “Ik ben er van overtuigd dat we dat live niet nodig hebben. We kunnen met de bestaande bezetting de geest van and the noise settles moeiteloos vertalen. Wat niet wil zeggen dat het idee om een trompettist of violist mee te nemen niet is gepasseerd. Wie weet doen we dat wel eens, maar verder: het gaat over liedjes, een manier van muziek maken. Dat kunnen we zonder problemen met de huidige muzikanten doen.”

enola: Jij en Chantal bezegelen jullie vriendschap met het nummer “Big Fat & Giant”.

Vandewoude: “Chantal en ik zijn eigenlijk al lang aan het konkelfoezen om samen iets te doen, en een van de ideeën is samen een plaat schrijven. Over vriendschap tussen twee mensen, want dat hoor je niet zo vaak. Het gaat steevast over liefde, pijn of trouw, dus ik vind het een heel verfrissend onderwerp om eens te onderzoeken.”

“Dat er tijdens onze nauwe samenwerking een nummer over ons ontstond, heeft me niet verrast. Ik ben er zelfs zeker van dat er nog meer zullen komen.”

enola: Wanneer wist je dat de titel van de plaat and the noise settles moest worden?

Vandewoude: “Toen het mij gevraagd werd, en het dus noodzakelijk was om daarover na te denken. Ik kwam uit op alle gedachten en emoties rond het album, hoeveel er gebeurd was dat ik niet in woorden kon uitleggen, en hoe op het moment dat ik de nummers moest inzingen, alles ging liggen. Ik moest gewoon het moment grijpen. En zo klopt die titel, die woorden, voor heel de plaat, elk nummer.”

enola: “A Little Bit Longer” is een nummer dat al op Basegemiti stond. Waarom moest dat ook op deze plaat een versie krijgen?

Vandewoude: “Toen ik de eerste gesprekken voerde met Chantal was ik ondertussen bezig met Basegemiti, dus die nummers maakten deel uit van de hoop waar ik met haar naar keek. “A Little Bit Longer”, en “What You Give Is What You Get”, dat ook op Basegemiti staat, benoemde ze als songs die ze mogelijk zag voor de klassieke en verstilde benadering die ze in gedachten had.”

“Aanvankelijk vond ze het dus wat moeilijk dat ik “A Little Bit Longer” voor Basegemiti had gebruikt, maar dat moest: het was erg relevant voor het concept van die plaat. Maar hoe het nu is bevalt me ook wel; wat je op and the noise settles hoort, is Chantals visie op dat nummer, en dat klopt want voor haar was het een ankerpunt van hoe ze aan de slag wilde.”

enola: “Away You Go” is een eerbetoon aan de overleden songschrijver Geert Maris van Nona Mez. Heeft zijn overlijden je aan het denken gezet over je eigen sterfelijkheid?

Vandewoude: “Dat speelde niet echt. Ik was vijftien toen we samen in een groepje speelden. Hij was nooit mijn beste vriend, maar we deelden een kennissenkring en gingen altijd heel vriendschappelijk met elkaar om. Ik zag hem niet veel na die eerste periode, maar hij was me wel dierbaar. Als zo iemand, met wie je veel hebt samen gedaan, belangrijke eerste stappen hebt gezet, sterft, dan komt dat keihard binnen. Het kon dus niet anders dan dat zoiets zijn weg vond naar een song.”

enola: In “What Would You Do?” refereer je aan een bedreigende tumor.

Vandewoude: “Dat was niet bij mezelf, voor alle duidelijkheid, maar bij mijn dochter. Bij een oogonderzoek werden we halsoverkop doorverwezen naar de dienst neurologie. Ze was net begonnen aan een studie rond nieuwe medicatie voor haar mucoviscidose, en het ene was mogelijk verbonden met het andere. Ik ben haar in allerijl van de schoolbanken moeten gaan plukken om naar het ziekenhuis te trekken voor alle mogelijke onderzoeken tegelijk. Een van de pistes was een ‘papiloedeem’, klonk het. Natuurlijk zoek je dat op en krijg je een lijst van mogelijkheden waaronder een tumor. Dat kun je niet meer weglezen. Ik heb die nacht niet geslapen, geprobeerd het een plaats te geven en me afgevraagd wat de opties waren als het dat zou blijken. Dan kun je er alleen maar het beste van maken. Je moet het verdict omarmen, het heeft geen zin je erin te verliezen. Gelukkig is ons snel verteld dat de kans erg klein was dat het zo erg werd, maar het blijft wel een zaak van om de paar maand opvolgen. Eigenlijk heeft dit verhaal me meer met mijn eigenheid geconfronteerd dan het afscheid van Geert.”

enola: En op zo’n moment zingt een mens “I envy people who have religion”?

Vandewoude: “Dat nummer, “Brown Paper Bag”, komt nog uit een andere ervaring. Ik zing er ook in “I envy people and their kids”, terwijl ik er zelf heb. Het gaat over je ongelofelijk, echt eenzaam voelen ondanks dat je vrienden hebt. Zelfs al heb je kinderen. Ik herinner me levendig zo’n moment dat ik op een barbecuefeest bij vrienden in de tuin zat, en heftig aan het huilen ging. Ik heb daar toen een diep gesprek met een vriendin over gehad, over jezelf supereenzaam voelen, ondanks alles.”

enola: Hoe kijk je nu op deze opnames terug? Heeft and the noise settles je horizon voor de toekomst verbreed?

Vandewoude: “Absoluut. Ik ben Chantal enorm dankbaar hoe ze me in die positie heeft geplaatst waarin ik het moment maar moest grijpen. Door haar doe ik het op dit album tachtig procent meer dan ooit. Ik had op dat vlak al een lange weg afgelegd sinds mijn eerste optreden, toen ik drie keer gestorven ben. Dat was niet leuk. Ik heb mezelf toen een jaar gegeven om er beter in te worden of toch minder ongemakkelijk, en gelukkig heb ik toen heel veel kans gekregen om ervaring op te doen, waardoor ik stapje voor stapje vooruitging. Met onze vorige plaat slaagde ik er al in mezelf te zijn, te genieten op het podium en te focussen op de job. Ik had al heel wat geleerd, maar echt het moment kunnen grijpen, dat is pas nu voor de volle honderd procent gekomen.”

“En verder heb ik misschien wel geleerd om met anderen samen te werken. Het zit in me om het eerst bij mezelf te zoeken, aangezien ik bijvoorbeeld genoeg piano kan om toetsen op te nemen. Verder speel ik gitaar, bas, drum, zelfs een beetje bugel, … Terwijl het nu heel mooie dingen heeft opgeleverd om eens over het muurtje te kijken. Ook op dat vlak heeft Chantal een enorme afdruk op and the noise settles achtergelaten.”

recent

Elizabeth O’Connor :: Walvistij

Denk aan het leven op een nauwelijks bewoond eiland,...

Heraclitus :: Alle Woorden

Alle Woorden als titel van een boek klinkt indrukwekkend,...

We Are Open 2025 :: Een bosaardige bodem vol bloed

7 februari 2025Trix, Antwerpen

We hadden de MIA's, de Week van de Belgische...

Yūko Tsushima :: Een Vrouw rent over een Berg

Onder het pseudoniem Yūko Tsushima publiceerde Satoko Tsushima (1947-2016)...

Paddington in Peru

n 2014 zorgde een combinatie van CGI en ‘motion...

verwant

The Great Vine :: In The Moment

Een nieuwe regering mag ons landje voorlopig misschien niet...

Truiens PIT Festival klaar voor tweede editie

De eerste editie van PIT festival trok vorig jaar...

Isbells en Ertebrekers op PIT Festival

Op zaterdag 20 juli is het PIT Festival in...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in