Wat het Belgisch leger steeds meer nalaat, weten de Humo’s Rock Rally-laureaten Whispering Sons al jaren wel treffend te doen: overal waar ze komen een splinterbom smijten. Hoezo, een nieuwe plaat die The Great Calm heet? Toch geen lol met alpacawollen truien, zeker? Wees gerust, dat zeker niet, maar de New Wave-deur wordt wel enigszins op een kier gezet waardoor een meer punky en soms zelfs dromerige tocht kan binnenwaaien. Jezus, dat trékt hier!
Daar is-ie dan, de Moeilijke Derde. En zoals Inleiding tot de Rockbandkunde 101 ons leerde, komt dat altijd met de nodige worstelingen. Het kwartet vanop de vorige plaat Several Others uit 2021 werd een kwintet door het toevoegen van vaste studiotechnieker Bert Vliegen op bas. In een adem schoof Tuur Vandeborne door naar de drums en Sander Pelsmaeckers van de drums naar de synths. De band wou zichzelf opnieuw vinden, een zoektocht die in alle rust en zonder enige afleiding moest gebeuren. Op naar het verlaten Nederlandse Zeeland, zowaar. Neem daarbij de donkere en destructieve sound die de band ten tonele bracht bij de vorige twee albums en we hielden de Xanax al bij de hand, klaar voor een inktzwarte tocht zonder einde.
De verrassing was dan ook niet gering toen we enkele maanden geleden getrakteerd werden op de eerste single “The Talker”. Punky, dansbare vettigheid compact samengebald in drie minuten. We stonden niet stil, als daar nog twijfel over mocht bestaan. Opvolger “Walking, Flying” enkele weken later trok dat verder door. De eighties zijn zeker niet vergeten of uitgewist, maar verschijnen in een ander gedaante in de vorm van tracks die minder wijds zijn en eerder compact. Essentieel, bestaande uit een niet omkijkende ritmische tandem van bas en drum die door zang en toetsen antagonistisch van repliek gediend worden.
Dit ‘nieuwe’ geluid is hoorbaar vanaf de eerste noot. De plaat opent op de hiervoor beschreven wijze met “Standstill”, een nummer dat enkel naar het eind toe alsnog samenvalt en ons een oplawaai verkoopt. “Something Good” en slotnummer “Try Me Again” tonen datzelfde opgefriste gelaat van de Fluisterende.
Wij bieden gewillig onze andere oogkas aan voor nog wat pakken rammel verder op de plaat, maar helaas: er wordt naast het gesprint ook geslopen. “Cold City” is mijmerende ambient, “Still, Disappearing” gaat zelfs richting een ballad – met vintage zwart randje, dat wel – en “Poor Girl” is ingehouden, bijna fluisterend. Piano neemt ook een steeds meer prominente plaats, zelfs een hoofdrol in “Balm”, waarin het instrument zoekend over de track dwaalt om uiteindelijk te veretteren tot venijnige elektronicaschrikdraad. Kalm staat echter niet altijd garant voor spannende duisternis. Zo blijven “Still, Disappearing” en “Oceanic” misschien iets te vaak steken in wachten alleen.
Door deze muzikale stripact komen de meest essentiële elementen des te meer bovendrijven, en daar hoort de stem en lyriek van zangeres Fenne Kuppens bij. Zie bijvoorbeeld het scala aan emoties dat ze in “Something Good” vertoont: van breekbaar moedeloos, nihilistische apathie tot kwaadheid en bezinning. Of wat gezegd van “Poor Girl”, een track met een haast filmisch verloop. Eerst lokt Kuppens ons ademloos dichtbij terwijl ze verhaalt over een meisje dat schijnbaar dood in de sneeuw ligt. Van zodra we te nabij komen breekt de hel los, recht in ons gezicht. Oftewel, een lesje in hoe slapende honden wakker te maken.
De kalende professors mogen dus enthousiast op hun Birckenstocks-in-witte-sokken wippen: een Moeilijke Derde die enkele elementen uit de eerste twee platen overhoudt maar toch een andere kant uitgaat. Het verdict laten we evenwel niet vellen door zulk stoffig gezelschap. Wij, de luisteraars, doen dat zelf. Laat de teugels der verwachtingen een beetje vieren, hou je niet vast aan het verleden, maar kijk en ervaar wat hier gepresteerd wordt. Spannende postpunk in verschillende tinten zwart, donkergrijs… en soms zelfs al een tikkeltje stralend wit.
