Vrijdag 19 januari
Derde en laatste dag van deze Eurosonic-editie. Voor veel bezoekers hét hoogtepunt van het festival, want zij, hun kinderen en hun uitgebreide vriendenkring staan aan de grote Eurosonic Air-tent om een glimp van (op dat moment nog toekomstig) Popprijswinnaar Joost Klein op te vangen. Uw trouwe reportersteam onttrekt zich aan de lokroep van het verderf en stort zich als vanouds in het avontuur van onverkende muzikale oorden. Risico’s nemen is nu eenmaal onze tweede natuur. Waarom denkt u dat wij anders elk jaar weer aan die eierballenmuur staan aan te schuiven?
20.50u. Stadsschouwburg. Dag drie, dus dan denkt een mens dat alle genres wel de revue gepasseerd zijn. Niets is minder waar: met No Guidnce staat er, waarschijnlijk voor het eerst, een rasechte boyband op Eurosonic. Samengesteld door slimme executives, en tot in de kleinste details gemodelleerd naar de beste voorbeelden – die salopette met één losse bretel! Die barkrukken voor de ballads! – moet dit een van de meest onwaarschijnlijke dingen zijn die we in pakweg tien jaar Eurosonic zagen. En toch: de close harmony-capriolen zijn zo goed uitgevoerd, en het viertal staat met zoveel plezier te dollen op het podium, dat het redelijk onweerstaanbaar is om naar te kijken. En neen, dat is écht niet omdat mouwen voor de boys grotendeels optioneel zijn, wij zijn hier voor de muziek, meneer.
En ook op dat vlak klopt het plaatje volledig: “Lie To Me” doet iets verleidelijks met de “ha-ha-ha-haaa-haaas” uit “True” van Spandau Ballet, de R&B van “Spicy” is getoonzette pillowtalk. “Is It A Crime”, over hoe ze van alle vrouwen houden, windt er al helemaal geen doekjes om: “Just might take me home one or two or maybe four / ‘Cause we all know more is more”. De gillende meisjes in de zaal geven hen alvast geen ongelijk. En alsof we daar niet allang waren, wordt halfweg de set een cover aangekondigd met “we’re taking it back to the nineties”: wij duimden uiteraard voor Boyz II Mens “End Of The Road”, maar in de plaats krijgen we een medley van “So Sick” (Ne-Yo) en “Let Me Love You” (Mario), respectievelijk uit 2006 en 2004 – voor dit soort jonkies is alles van voor 2010 vermoedelijk één grote klomp “nineties”. Klein gebrek, geen bezwaar: No Guidnce is hoe dan ook de leukste guilty pleasure van de dag.
20.50u. Der AA-Theater. Het laatste bezoek aan ons favoriete kleine plekje van Eurosonic reserveren we voor de Poolse componist Wacław Zimpel. Deze multi-instrumentalist werkt al jaren op het kruispunt tussen jazz en elektronica. Dat gaf hem reeds een gerespecteerde status in de wereld van de vrije improvisatie – Ken Vandermark is een frequente partner in crime – maar leverde hem ook een nauwe vriendschap en samenwerking met experimenteel producer James Holden op. En dat hoor je direct: vanaf de eerste ogenblikken giet Zimpel zijn emmer vol glitches, verknipte samples en broeierige beats geleidelijk aan uit over het publiek. Wanneer de laptop en knoppen even hun eigen ding doen, haalt Zimpel zijn altklarinet boven om de elektronische soep af te kruiden met warme houtblazerklanken. Dat klinkt misschien als een stomme allegorie, maar Zimpels muziek wil vooral het hoofd en de ziel raken, eerder dan de dansbenen aanspreken. Hoewel, Zimpel weet verdomd goed hoe hij vertrekkend van een paar eenvoudige samples gestaag kan bouwen naar een overrompelende climax. En al komt dat misschien allemaal wat cerebraal over, we hebben op geen enkel moment het gevoel dat dit ons petje te boven gaat. Behalve die rare hoed, misschien…
20.50u. Grand Theatre Main. Van rapsoden tot rappers, van Hellas tot Holland. Grieken hebben al duizenden jaren een traditie van ritmisch teksten declameren: original gangster Homeros trok van kasteel naar kasteel om zijn teksten voor te dragen, Negros Tou Moria trekt naar Eurosonic. Samen met beatmaker Odydoze mengt de rapper traditionele Griekse instrumenten en rebetikamuziek doorheen zijn logge beats tot een genre dat ze zelf ‘trebetika’ doopten. Eerder Amerikaans zijn dan weer de nutteloze homies-met-Heineken-in-de-hand op de achtergrond, die als een koor de actie aanschouwen. Tragisch zijn ze wel – ook al zo’n Griekse uitvinding.
De taalkloof speelt uiteraard in het nadeel van Negros tou Moria – dat weet hij zelf ook wel – maar hij countert dat met veel enthousiasme in zijn Engelse bindteksten, een meezingmomentje (dat niet veel voorstelt) en dansmoves waarbij schuifelen op rubberen benen afgewisseld wordt met traditionele volksdans. Zijn stem en flow, die van ver iets weghebben van Freddie Gibbs, zijn niet onverdienstelijk, maar toch te weinig om de aandacht van een gestaag uitdunnend publiek vast te houden.
21.30u. Huize Maas Main. Vervolgens: een instrument dat we moeten googelen. Want neen, wat Gaspar Varela daar zo liefkozend in zijn armen houdt, is geen bouzouki – verkeerd land – maar een welgevormde, welluidend klinkende Portugese gitaar. De muziek van Expresso Transatlantico draait rond de interactie tussen zijn spel, en de gitaar van Sebastião Varela. Elk op hun beurt gaan ze voor de meest lyrische lijnen, reageren ze op elkaar, spreken ze elkaar tegen, om weer in samenspraak te gaan. Het zijn instrumentale duetten, die door de trompet van José Cruz occasioneel op Calexicoterrein worden geduwd. “Jullie zouden meer moeten dansen”, zegt één van de Varela’s stugger dan bedoeld, en nadat hij zijn nagel snelsnel heeft bijgevijld – zo belangrijk bij de Portugese gitaar, mijnheer! – wordt in single “Bombália” een vleugje surf aan de mix toegevoegd. De temperatuur in Huize Maas stijgt met een graad of vijf met deze gloedvolle muziek; net wat we konden gebruiken.
21.30u. Simplon Main. ROLROLROL, dat zijn de Nederlanders Jameszoo en Niels Broos. Ze maken elektronische jazz en soul – vergelijkbaar met STUFF. of ECHT! binnen onze landsgrenzen – maar live gaan deze Nederlanders alvast iets harder tekeer: tikje meer Brainfeeder, iets hardere elektronica. De eerste beats druppelen na een trage opbouw pas na enkele minuten binnen en groeien langzaam uit tot iets funky. Ritmes worden bespeeld, afgebroken en weer opgebouwd, maar nergens zomaar de vrije loop gelaten. Dit is futuristische pop voor adhd-robotten. Vanachter de met apparatuur volgestouwde tafel wordt er eindeloos aan knoppen gedraaid, worden ritmes geherkalibreerd en samples in de mix geworpen die elkaar vervolgens om ruimte moeten bevechten. Af en toe neigt het naar nodeloos gepriegel en is het meer experiment dan experience, maar in de laatste rechte lijn gaat het nog even loeiend luid en knalhard in stampende housemodus. Dat kunnen ze dus ook.
21.30u. Vera. Beu om elke avond nutteloos te staan kankeren in de rijn, graaft een deel van Team Enola zich in in de Vera. Gelukkig niet alleen uit frustratie: de programmatie oogt vandaag veelbelovend, beginnend met het jonge Franse geweld van W!zard. Ooit gestart als instrumentale progrock, hervormden deze jongens uit Bordeaux hun materiaal de afgelopen jaren tot meer gebalde noisegerichte post-hardcore die refereert aan bands als Fugazi, Gilla Band en IDLES. En die laatste referentie ligt er vingerdik op, want zanger/bassist Romain Arnault is er weer eentje die duidelijk de cursus ‘grommen als Joe Talbot’ heeft gevolgd. Muzikaal blijft W!zard gelukkig wel trouw aan de noisy en schurende punk die IDLES intussen achter zich heeft gelaten. De songs zitten goed, de uitvoering strak en de verbetenheid oprecht, maar misschien is het toch het gebrek aan een écht eigen smoel die ons wat weerhoudt om helemaal verliefd te worden op W!zard. Benieuwd naar die plaat die dit jaar moet uitkomen zijn we dan weer wel. Wordt vervolgd.
22.10u. Mutua Fides. “Ha, Safri Duo!”, denken we wanneer Silvia Kostance en Viktor Crux een intro vol furieus trommelen volmeppen. Maar Dame Area is van meer markten thuis, en laat de boel langzamerhand ontsporen. De beats beuken op het ritme van een jaren tachtig-drumcomputer – minstens één keer aan “Blue Monday” gedacht – Kostance schreeuwt en roept op de rand van het podium als een kleine boze gouwleider. En klinkt het ook niet een beetje als Front 242? Misschien wel. Dat we na La Elite al een tweede lastige, tegendraadse groep uit Spanje zien, roept vragen op: hebben ze daar tegenwoordig misschien een underground? Schat, we moeten dringend nog eens naar San Sebastian.
22.50u. Vera. Op Left Of The Dial, dat andere showcasefestival in Rotterdam waar gitaarmuziek het hoogste woord voert, staken een aantal bands van deze Eurosonic-editie al hun neus aan het venster. We zagen er de piepjonge Britten van University de zaal platspelen met hun uitputtende emo-noise die met meer dan één voet in de jaren negentig staat, en de loeiharde soundcheck in de Vera belooft ook voor vandaag veel goeds. De band speelt standaard op leven en dood, met een frontman die zich de longen uit het lijf schreeuwt en een drummer van wie je je afvraagt hoe vaak hij zichzelf in het gezicht mept tijdens zijn woeste gehamer.
Net als vorige keer is er ook nog een gebivakmutst bandlid bij dat de songs aankondigt op een kartonnetje: “Business Secrets Of The Pharaohs” titelt het eerste, en onze kop eraf als dat niet stiekem “Egypt Tune” is – hun gevoel voor humor is, euh, bijzonder. De vingervlugge riffs en onvoorspelbare tempowisselingen zijn ze hoorbaar bij Black Midi gaan halen, maar er zit nog een pak meer punk in deze band. Het tweedelige “History Of Iron Maiden” (eerst part 2, dan 1, voor University de logica zelve) is een klein splinterbommetje, al sluipt er halfweg ook een pakkende melancholie in de gitaarriff – headbangend huilen is ook ons favoriete huilen – vooraleer alles opnieuw de vernieling in gespeeld wordt.
Na amper vier songs, en tien minuten voor het eind, geeft de band er de brui aan. Lag het aan het wel heel makke publiek, dat op deze dag en dit uur echt niet meer ging staan moshen? Of is University toch gewoon een bende nukkige pubers? Whatever, dit was een van de lekkerste halfuurtjes van het festival.
22.50u. De Machinefabriek. Optredens kiezen op dit festival is vaak een kwestie van hit or miss. Je kan al die onbekende namen wel op voorhand checken, maar echt correct inschatten lukt niet altijd. en dan zijn er nog de onontkoombare wachtrijen die je planning in de war sturen en nopen tot aanpassingen. Af en toe doet het dus simpelweg deugd om een momentje van zekerheid in te lassen. Wij dus naar YĪN YĪN in de Machinefabriek. En we zijn niet alleen. Deze grote venue loopt aardig vol, net als het podium dat plaats moet voorzien voor de twee gitaristen, een toetsenist, de drummer en de percussionist.
Met een gloednieuw album onder de arm staat hier een band met zelfvertrouwen, die even strak als relaxt staat te spelen. Ze nemen zelfs de tijd om de nummers boven te toveren die het album niet hebben gehaald, maar hier toch naadloos in de set passen. Er zijn bands voor wie optreden vaak zwoegen lijkt, maar bij Yin Yin zijn er enkel smiles te zien die breder gaan dan die van Toby Alderweireld. Gouden schoenen zijn hier echter overbodig, enkel dansschoenen hebben nut. De met Thaise toefjes opgesmukte psychfunk van de band brengt de hele zaal in beweging en switcht geregeld in housemodus. De tropical vibes worden doorspekt met technobreaks, en bij momenten klinkt het geheel als een denderende trein die vertrokken is uit hetzelfde discostation als waar Donna Summers haar ticketjes kocht. Band en publiek hebben zich geamuseerd: win-win voor iedereen.
00.10u. Vera. We keken er zo naar uit: de vijf Zweden van Den Der Hale hadden ons met hun zweverige psychrock helemaal warm gemaakt voor een klein uurtje spacen in de Vera. Driewerf helaas: dit bont allegaartje dat het podium komt opgewandeld, heeft er kennelijk niet erg veel zin in. Hun geluidsmixer evenmin: totaal overstuurde bas, gitaren die als slijk uit de speakers druipen en vocalen die daar ergens, maar niemand weet waar, tussen hangen. Niet dat het muzikaal zo veel beter is. Nochtans heeft Den Der Hale meer dan genoeg in de schuif steken om een meer dan uitstekende psychrockband te worden. Enig benul van spanningsopbouw, weten wanneer een gitaar moet knallen of gas moet terugnemen, synths en keyboards gebruiken voor extra spacey effecten: Den Der Hale kan het allemaal, maar doet er zo ontstellend weinig mee.
Soms lijkt het zelfs alsof we naar de derde repetitie van deze band staan te kijken: iedereen wisselt onwennige blikken, zich afvragend wie wanneer welk arrangement nu weer ging spelen. Halverwege merken we op dat we nog zowat de enigen zijn die effectief nog luisteren. Niemand wil graag het achtergrondbandje zijn op een nieuwjaarsreceptie, dus we besparen onszelf maar de plaatsvervangende schaamte door ons tactisch richting uitgang te begeven. Er zijn hier genoeg andere plekken waar gelukkig wél iets te beleven valt.
00.50u. Stadsschouwburg. Op een festival dat zich op de borst klopt om grote popsterren als Dua Lipa te hebben ontdekt, kan Pommelien Thijs met reden haar plaats opeisen. Murw geslagen na twee dagen en -tig bandjes van alternatieve, jazzy en harde elektronische aard, lepelt Vlaanderens eigen superster ons vanaf het eerste nummer “Entertainment” op, en ze zal die lijn sterk doortrekken tot aan de tweeklapper “Erop of Eronder” en “Ongewoon” op het einde. De band, net als de frontvrouw volledig in het wit en met onder andere Charline D’Hoore van Mayorga op gitaar, speelt strak en de nummers zitten erg goed in elkaar. Over de teksten (“De consument blijft consumeren, ijsberen blijven ijsberen”) kan je discussiëren, maar Pommelien verkondigt wel steeds een waardevolle en positieve boodschap, terwijl ze het publiek ment als een voldragen popster, die aanspoort om te springen, te klappen en mee te zingen. Dit is niet de spannendste of meest vooruitstrevende show, maar wel een die de aandacht constant vasthoudt. Vakwerk.
00.50u. Grand Theatre Main. Het einde nadert, uw team beweegt zich op steeds krakkemikkiger wijze door de spekgladde stad, maar het is toch nog wat te vroeg om de benen al rust te gunnen. De lieve jongens van Psycho Weazel zijn immers vanuit Zwitserland gekomen om ons te doen dansen, en hebben daarvoor een verrukkelijke mix van campingdisco, Madchester en house meegebracht, aangekleed met een TL-buizenlichtshow die schittert in zijn eenvoud. Het rotaanstekelijke “Gomina” – “heroina, cocaina, vitamina, proteina, aspirina”, awel ja – is het onnozeler broertje van “Theme From S’Express”, “Mains D’Argile” knipoogt naar dramatische eighties synthpop, op andere momenten willen Ivo Roxo en Léo Besso dan weer duidelijk graag Bicep zijn. Allemaal goed: het stuitert, het swingt, en het verveelt vooral geen seconde. Dat de twee elkaar voor afsluiter “Laisse-moi t’oublier”, een ouderwetse plakker, in de armen nemen en zachtjes over het podium schuifelen, is een aandoenlijke kers op de taart. Doen we dit feestje nog eens over bij wat zomersere temperaturen, heren?
En daarmee zit het er onherroepelijk op. Wat onthouden we van dit jaar? Minder locaties maar evenveel tickets is altijd een slecht idee; postpunk is dood maar cold wave is terug; the future is female, en dus gaat Pommelien Thijs de wereld veroveren. Laat ons eind 2024 maar weten of we gelijk hadden of niet.
