Jonge rappers Joey Valence & Brae geven flink van jetje op hun debuutalbum Punk Tactics en bewijzen dat ze de aandacht ook langer kunnen vasthouden dan anderhalve minuut op TikTok of Instagram.
Eerst en vooral moet die olifant uit de kamer. Ja, deze twee klinken exact als The Beastie Boys in het niemandsland van de eighties en nineties – en het beste is: ze komen er nog mee weg ook. Ze zijn meta, ze planten de tong diep in de kaak en pakken het allemaal slim aan. Ze poseren voor hun foto’s op de oprit van een huis in de suburbs, leunend op een witte cabrio, naast een dame op haar knieën. Ze doen stoer, maar dan semi-stoer en zijn wel zo slim om ook letterlijk met hun broek op de knieën te poseren. Dat zijn inderdaad alle clichés op een hoopje, maar met een twist die het allemaal aanvaardbaar maakt. Kortom, deze belhamels weten een publiek aan te spreken dat bestaat uit zowel oude zakken met een hang naar nostalgie als het jonge volk voor wie ‘respect’ een even exotisch woord is als parallellepipedum. Reken ons dus gerust bij de fans. En vanaf nu de volle aandacht op Joey Valence & Brae en geen onvertogen woord meer over de Beastie Boys – op straffe van een bierdouche en wedgie.
Op PUNK TACTICS bewijzen ze immers dat ze uit het goede hout zijn gesneden. Hun punky mentaliteit toont zich op meerdere niveaus. Slechts drie van de veertien nummers halen de grens van drie minuten – of toch bijna. Voor de rest raast alles aan een sneltempo en op hoog volume voorbij. Hun titels zijn, in the parlance of our time, uiteraard in all caps geschreven en hun muziek leent zich om te roepen, en méé te roepen op festivals. Joey en Brae hebben op het eerste gezicht niet veel te zeggen, hun teksten stellen niet veel voor: “I’m in the club with my sandwich, yo, call that a club sandwich” Vaak worden zinnen eindeloos herhaald, maar hey: hoeveel zinnigs had u zelf te zeggen als jonge twintiger? Of op een goed feestje? Wij niet veel in elk geval of toch niet veel verstaanbaars. En het resultaat is nooit minder dan opzwepend.
Anderzijds mag je deze heren niet onderschatten. In “WATCH YO STEP!” gaan ze stoer tekeer: “Put on my Sketchers ‘fore I put on my socks / Sky is the limit? That’s just where I walk / Air Force One’s, the cloud, we on top / Shit gets real when I bust out the Crocs.” Wij houden niet van Crocs, maar wel van dit soort ongein. Het is tegelijk een slimme dialoog met het verleden en een liefdevolle kritiek op hedendaagse hipsters. “RN” samplet de opzwepende sirene van “Public Enemy”, flipt het ondersteboven tot er een feestje overblijft en gooit er nog wat dubbele bodems tussendoor: ”I’m flashy, like a comet / 91 problems, Dennis Rodman.” Jay-Z had 99 problemen en Rodman had er eindeloos veel meer, maar beleefde wel zijn meest succesvolle periode toen hij bij de Chicago Bulls met nummer 91 speelde. Intertextuality goes a long way.
Ook de muzikale bakstenen waarmee ze dit feestkot bouwen, zijn gerecycleerd uit geluiden die vroeger hun kwaliteit en degelijke draagkracht al hebben bewezen. Zo combineert “HOOLIGANG” de onsterfelijke Amen Brother-sample met Zack de La Rocha’s bijdrage in “Close Your Eyes And Count To Fuck” van Run the Jewels. Punknummer “STREET PIZZA” hint naar “Brohymn” en “GUM DROP” is drum-‘n-bass, UK garage en niets meer dan dat. “STARTAFIGHT” heeft naast “Where’s Your Head At” van Basement Jaxx gelegen om halverwege richting Led Zeppelin over te hellen. Is dit schaamteloos? Tuurlijk, maar excuses zijn niet gepast. Zero fucks given, zoals het de jeugd betaamt. Wie vroeger op school nooit heeft afgekeken van zijn buurman, werpe de eerste steen – je moet gewoon goed kiezen van wie je afkijkt.
Conclusie: PUNK TACTICS doet niets vernieuwends, maar doet veel goed. Het is een féést van een plaat. Joey Valence & Brae geven de indruk er de kantjes af te lopen en er met hun pet naar te smijten, maar eigenlijk zijn ze de slimsten van de klas. Ze gaan tekeer als rappers van weleer, maar dit is geen schaamteloze retrotroep. Daarvoor is het te eigentijds en simpelweg te leuk. Mike D en Ad Rock zouden trots zijn. Laat die wedgie maar komen.
