Les gens passent, le temps reste titelt het debuut van Glauque. En zo was het ook vrijdagavond in de Botanique. Er werd een jeugd uitgezweet, angsten bezworen, en op het einde was het rouwen klaar. De Naamse elektroband toonde zich in de Botanique als het meest opwindende van over de taalgrens.
Het is vijf jaar geleden dat Glauque met het opzwepende “Robot” de neus aan het venster stak, er is veel gebeurd in die tijd. Een eerste EP werd begin 2020 opgeslokt door het COVID-monster, het gezelschap nam daarna zijn tijd om het juiste geluid te zoeken voor een full album. Dat kwam afgelopen september uit, en liet een groep horen die zijn kunstje had fijn geslepen: niet langer enkel de aanval, maar ook bedachtzaamheid en stilte kregen hun plaats. Les gens passent, le temps reste zou wel eens een toekomstige Belpopklassieker kunnen worden, en met dat zelfvertrouwen stond Glauque ook op het podium.
Een korte instrumentale intro, Louis Lemage die het podium opkomt voor een bijna a capella begin, en dan bam: dat refrein “Il faisait noir dans ma tête quand je dansais.” Het is vrijdagavond, we willen wel in ons hart kijken, maar we willen ook dansen, en dan is deze opener bijna het meest aanstekelijke dat de groep in huis heeft. “Ego” doet het nadien met een pulserende baslijn die van Massive Attack had kunnen zijn, zoekt de duisternis op. We zijn waar we moeten zijn.
Les gens passent, le temps reste draait immers niet voor niets rond het concept rouw: afscheid van een jeugd, afscheid van jezelf, afscheid van wat dan ook. Met zijn witte hemd, verwarde haar en baard ziet Lemage er uit als een laat-negentiende eeuwse dichter, en zo gaat hij ook tekeer op het podium, als zweette hij ter plekke een existentiële crisis uit. “Je suis pas artiste”, hamert hij overtuigd in “Plusieurs moi” – leugens.
De dichter is echter een rapper. Dat laat hij horen met een mooi stukje ratelen in “Plan Large”, waar donker beukende beats de nacht inluiden. Het drietal achter hem laat zijn batterij toetsen knallen en beuken; dit is Glauque in clubmodus. En als Lemage klaar is, gaat hij gewoon dansen op een hoek van het podium; laat hen maar even gaan.
Maar dat er ook ruimte voor verstilling is. “Plan Serré” begint als een ingetogen pianonummer, “Bleu.e” is nachtelijk malen over een duistere beat. De twijfelaar in Lemage banjert over het podium, lijst zijn zorgen op. In sleutelnummer “Rance” draait hij over Burial-synths al zijn angsten in één grote knoop. Meer en meer naait hij zich op, en de conclusie is duidelijk: het vaderschap is niets voor hem. Hij haalt weer adem bij dat rustig besluit. “Je veux pas de mal entendu, j’ai rien contre toi, mais / Tu n’était pas attendu / Tu ne seras jamais.”
Doorbraakhit “Plane” verlicht de sfeer. De synths gieren, de beats mogen weer van stal. Setsluiter “Deuil” is echter weer diep in ’t eigen hert kijken, en Lemage vraagt ons alsjeblief stil te zijn. Hij begint het nummer meer als voordracht, declameert minutenlang tot de band dan toch langzamerhand wat meer op de voorgrond mag komen. “Le deuil est fait”; Lemage is klaar, gaat af. Een fikse instrumentale coda doet uitgeleide.
Les gens passent, le temps reste, of zoals Léo Ferré het zong: “Avec le temps, tout s’évanouit”. Dan toch een bisnummer, een cover van die oude chansonnier die Glauque een tijd terug maakte. Lemage laat horen ook een aardige crooner te kunnen zijn. En daarmee is alles gezegd. Dik een uur had Glauque nodig om zijn punt te maken. Dat is net dat tikje meer dan een gemiddelde festivalset. Als Vlaamse festivalprogrammatoren ietwat avontuurlijk willen programmeren zullen ze zich hier geen buil aan vallen. Wat ons betreft zijn deze Waalse vrienden hen warm aanbevolen.
