Vroeger was de VRT een huis van vertrouwen, tegenwoordig moet je daarvoor naar Noord-Ierland. Je weet immers dat Therapy? niet zal ontgoochelen en zo was dat ook donderdag. Het trio uit Belfast kwam, zag en deed wat het altijd deed. Dat de oude hits het grootste applaus uitlokten? Ach.
De brede grijns op de lippen van Martin McKeegan. De ontelbare liefdesverklaringen van Andy Cairns aan het adres van diezelfde bassist, zijn “beste vriend sinds dertig jaar”. De manier waarop drummer Neil Cooper aangemoedigd en gevierd wordt – het is zijn twintigste jaar in de band. Je voelt aan alles dat deze groep hier nog graag staat en dat is bijna aandoenlijk.
Want ja, hier speelt een band die al dertig jaar lief en leed deelt en al doende de trioformule tot een perfectie heeft geslepen die enkel Nirvana en Hüsker Dü hen voordeden. Geen hedendaagse band speelt zo puntig, zo krachtig als deze veteranen. En zo knarsend is ook het openingssalvo, waarin nieuwe plaat Hard Cold Fire nadrukkelijk naar voor wordt geschoven. “They Shoot The Terrible Masters” is het schot voor de boeg, maar het is vooral “Woe” dat in die vroege fase uitsteekt.
En toch kun je er niet omheen dat het recente werk van Therapy? nooit de eenzame hoogte van het vroege jaren negentig-triumviraat Nurse/Troublegum/Infernal Love zal halen. Hoe hard “Mongrel” dreunt, “Ugly” wil knarsen, wanneer “Stories” de zaal in twee snijdt, weet je: zo goed als toen (1995) wordt het nu ook niet meer. We noteren, met extra uitroeptekens: “die riff!” En u, u zingt mee. Hiervoor bent u gekomen.
Het is die spreidstand waarop Therapy? drijft. Op het podium staat een groep die gelooft in zijn laatste plaat, en die met nadruk speelt – maar liefst zeven nummers van Hard Cold Fire passeren de revue – voor hen staat een publiek dat het liefst de hits uit zijn jeugd hoort. Ze worden vandaag mondjesmaat gelost en je snapt waarom. Wanneer Cairns “Unbeliever” aankondigt als van op Troublegum – hét doorbraakalbum, dé puberplaat pur sang – hoor je bijna de zucht van opluchting. Ze hebben er uiteindelijk toch vijf nummers op moeten wachten. De frontman weet dat. Jut ons alvast nog wat op en je bedenkt dat dit bijna te gemakkelijk voor hen is. Iets met de kat en het bakkie.
Maar zo is het wel bij een band die altijd in zijn comfortzone is gebleven. Sinds de groep in 1995 zijn commerciële hoogtepunt beleefde, week hij zelden nog af van de geijkte formule. Cooper drumt de rare, inventieve ritmes van oorspronkelijke drummer Fyfe Ewings, “Teethgrinder” klinkt wat later nog altijd even vuil en origineel als meer dan dertig jaar geleden, toen die mix van industrial, punk en wat nog meer zich voor het eerst aandiende en niemand goed wist wat hij ermee aan moest.
“Diane”, dé hit, wordt vandaag gespeeld zoals het moet: zoals Hüsker Düdrummer Grant Hart het geschreven heeft, als de razende rocksong die het is. En dan is het al tijd voor de bissen, en – eindelijk, klinkt het haast – een uitgebreide greep uit Troublegum. “Die Laughing” wordt opgedragen aan Sinéad O’Connor, “Screamager” is het epische meezingmoment waar iedereen op wacht. En dan speelt Cairns een flardje “Nowhere Man” van The Beatles en iedereen weet wat het slotnummer wordt. “Going Nowhere”, dus; de zoveelste ziedende riff, alweer intense tienerwoede van jaren terug die nog steeds wordt gevoeld in deze zaal, triomf.
“We are Therapy? and we love you”, neemt Cairns afscheid en we zijn geneigd hem te geloven. Je zag het aan de glimlachen, je hoorde het aan de oudjes die kwansuis werden opgediept. Een “Opal Mantra” al vroeg in de set, maar ook “Meat Abstract”, “de eerste song die we ooit schreven”, dat nog altijd niet veel soeps is, maar waar je met plezier zit te kijken naar het spelplezier. Dit is een groep die nog altijd graag on the road is, plezier vindt in zijn job. Het eindigt dus met een collectieve foto van op het podium, Andy Cairns die begot drie seconden danst op Deee-lites “Groove Is In The Heart”.
Wie met zoveel goesting oud wordt, mág dat.
