Er was een tijd dat Michel Gondry – die videoclips regisseerde voor een imposante lijst beroemde artiesten zoals Lenny Kravitz, Björk, Kylie Minogue, Noir Désir en Foo Fighters – een van de meest gevierde nieuwe talenten was toen hij hoge ogen gooide met zijn Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Zijn filmcarrière startte echter op een hoogtepunt, want sindsdien haalde hij niet alleen nooit nog hetzelfde niveau, de weinige keren dat hij wel nog langspelers afleverde, liepen ofwel slecht af aan de kassa – The Green Hornet – ofwel gingen ze compleet geruisloos en ongezien voorbij. Dat zal zeker niet anders zijn voor Gondry’s nieuwste worp Le Livre des Solutions, dat eerlijk gezegd ook echt niet veel meer te bieden heeft.
Het concept voor de film is in ieder geval niet nieuw en voert een filmregisseur op die vecht met creatieve en persoonlijke demonen. In de beginscène wordt zijn nieuwste film afgenomen door de producenten en dus beslist hij met enkele medestanders om alle materiaal uit de studio te ontvreemden om ergens op het Franse platteland bij een verre tante de montage te gaan afwerken. Het vervolg is een zoveelste variant op het motief van de gekwelde en onbegrepen artiest die niet inziet dat zijn dictatoriale gedrag onleefbaar is voor de mensen om hen heen. Dat is een uiterst beproefd concept en je moet als regisseur een heel goed idee hebben om het fris te kunnen houden en vooral ook nog weten hoe het te vertalen naar filmische elementen. Op beide vlakken loopt het hier mis. Inzake verhaal is het allemaal weinig boeiend – ja, de protagonist is een creatief warhoofd, ja, hij is afwisselend genietbaar en onuitstaanbaar, ja, hij is zonderling op een soms kinderachtige manier – en bovendien, komende van een cineast die in zijn clips soms absurde of surreële beelden op het netvlies wist te branden, is dit bijna een aanfluiting van eerder getoond talent. Het idee om dit allemaal weer te geven als een soort los en slordig document over de pijn van het creatieve proces en van het leven zelf – er is immers ook een aanvankelijk louter platonische relatie in het spel – is eerlijk gezegd een beetje gemakzuchtig en levert een film op die we echt wel al eens eerder en beter zagen.
Hier en daar toont Gondry nog dat hij een echt geestig moment voor de lens kan toveren, zoals de grappige opnamesessie waarin muzikant Sting toezegt om de baslijn toe te voegen aan de muziek van de geplaagde filmproductie. Op veel andere momenten is Le Livre des Solutions echter vooral flauw en voorspelbaar en zijn de grapjes over intellectuele reflectie en navelstaarderij eerder doorzichtig en vervelend.
