Al van bij de eerste minuten rijst de vraag: is dit wel iets van Disneyplus? Het accent van de acteurs is allesbehalve Amerikaans, het taalgebruik niet echt wat je van Disney verwacht. De humor schurkt bij momenten meer aan bij Fleabag. Dit komt omdat overzees er een onderscheid bestaat tussen Hulu en Disneyplus, al zijn beide streamers van de muis. De content van Disney en Hulu is behoorlijk verschillend, maar in België krijg je het bijna allemaal onder dezelfde noemer: Disneyplus. Disney, net als Amazon of Apple, focust voornamelijk toch op eigen content. Hulu is meer als een Netflix, beiden hebben ettelijke goede eigen series, maar profileren zich toch meer met het contentstreamen van andere productiehuizen. Het soort series dat in België dan plots ook kan opduiken op een concurrent of zelfs op Canvas/VRTMax.
De titel Fleabag viel al, en dat is niet toevallig. De andere serie van Waller-Bridge, Killing Eve, is van hetzelfde productiehuis als Extraodinary. De bedenker van Extraordinary, Emma Moran, had voordien wat stand-up gedaan en voor enkele afleveringen meegewerkt aan een recent seizoen van Britse klassieker Have I Got News For You. Morran noemt Extraordinary haar ‘lockdownbaby’. Ze stuurde het script naar een wedstrijd, won en prompt werd groen licht gegeven voor de opnames. De cast bestaat uit voornamelijk nieuwere gezichten voor de hoofdrollen. Máiréad Tyers is Jen, het hoofdpersonage zonder superkrachten. Sofia Oxenham speelt haar huisgenote Carrie die een spreekbuis voor geesten uit het hiernamaals is. Haar vriend Kash kan de tijd een paar minuten terugspoelen. Op de stoep van hun huisje in London, treft Jen ook de kat Jizzlord, blijkbaar een man die al jarenlang vastzit in zijn kattengedaante en zijn geheugen kwijt is.
Het verhaal speelt in een soort versie van onze wereld, met het lichte verschil dat iedereen superkrachten heeft. Het is te zeggen, bijna iedereen. De meeste mensen ontdekken hun superkracht op hun 18de. Sommige van deze krachten zijn heel handig, andere zijn behoorlijk nutteloos. Een enkeling heeft geen krachten, zo dus ook de ondertussen 25-jarige Jen. Haar moeder (de geweldige Siobhán McSweeney – de hilarische Sister Mary uit Derry Girls) bijvoorbeeld is een digibeet die alle elektronica enkel ongecontroleerd kan besturen. Er duikt een personage op dat alles kan veranderen in een PDF, nog een ander heeft geen kontopening maar een 3D printer. Tegen deze achtergrond volgen we Jen die vanalles probeert om haar krachten te vinden. Er is een duur bedrijf dat je kan helpen, maar dat geld heeft ze niet. Uit frustratie drinkt ze veel, wat al eens kan leiden tot een draaikolk van negativiteit waarin ze iedereen rondom haar meetrekt. Uiteindelijk komt ze toch tot een zeker inzicht, dat bijvoorbeeld haar beste vriendin er altijd voor haar is, ondanks het feit dat Jen haar idee van vriendschap behoorlijk in één richting gaat. Ze beseft ook dat haar seksrelatie geen toekomst heeft en dat de man die al jaren een kat was, beter boyfriend material blijkt te zijn.
De serie bevat enkele special effects, maar aangezien het verhaal er niet rond opgebouwd is, doen ze er niet echt toe. Alles is vooral functioneel en vaker ten bate van een grap – en gelukkig zijn die veelal geslaagd. De moraal van het verhaal past dan wel weer in de Disneystal. Want ondanks wat kleine weerhaken bij de onderwerpen die worden aangehaald (de man die als superkracht heeft dat hij een vrouw bij de minste aanraking een superorgamse kan bezorgen, wat door toedoen van de kat bij Jen misloopt en die kat zijn naam Jizzlord oplevert – maar ook, Carrie die voor de gein Hilter oproept zodat Jen en Kash hem kunnen treiteren), spoort het naar de geijkte afloop eigen aan dit soort verhalen. Morran heeft gelukkig goed genoeg onthouden dat de weg naar die afloop belangrijker is, en daar zit het volledig snor. Dit is een heerlijke komische reeks die lekker wegkijkt, een beetje stout maar toch net op tijd weer braaf. De serie eindigt dus met de obligate cliffhanger, maar het is er eentje van de betere soort. Het maakt vooral komaf met dat idee dat als je maar goed genoeg je best doet om een goed persoon te zijn, de goede dingen des levens op je zullen afkomen. Zo werkt het leven uiteraard niet. Een goede job of een goede relatie zijn geen noodzakelijke beloning voor je harde werk. Op dat vlak is de serie toch lekker stout tegenover al die te zeer meritocratisch ingestelde verhalen die Disneyplus rijk is.
