Toen begin deze eeuw Band Of Brothers verscheen, sloeg die minireeks in als een bom. Het waren de begindagen van ‘Peak TV’ en plots leek het alsof elke show gerund door een sterk team een nieuw hoogtepunt opleverde. Band Of Brothers werd gemaakt door de tandem Spielberg/Hanks, die toen het momentum hadden van Saving Private Ryan. Zoals collega Dave het stelde in enola’s piekende Peak TV (waarin de reeks de 12de plek bereikte): “Wat ze afleverden is een van de sterkste visies op die oorlog die ooit op televisie gebracht werd. Dat is te danken aan de intense wijze waarop de strijd verbeeld wordt, maar ook aan de ingreep om aan het eind van elke aflevering te praten met nog levende veteranen, wat aan veel momenten een intens persoonlijke dimensie schenkt” Het was een fantastische insteek om een groep te volgen en in elke aflevering de focus op een ander personage te leggen, maar dit gebeurde altijd met oog voor de ‘band’ met anderen. Masters Of The Air volgt meer het versplinterde narratief van The Pacific, waarin we personages los van elkaar volgen die elkaar kruisen en dan weer loslaten. De serie verliest hierdoor een zekere urgentie die onontbeerlijk is voor een verhaal over de Tweede Wereldoorlog.
Een ander punt waarin Masters Of The Air sterk verschilt van de illustere voorganger is de tijdsgeest. 2001 is niet 2024. Hierdoor krijgt het Amerikaans exceptionalisme dat gretig wordt uitgespeeld toch een beetje een vieze bijsmaak. Het beeld van de Amerikaanse ‘average Joe’ met zijn intuïtieve intelligentie versus de stiff upper lip-tight ass Engelsen met hun boekenkennis en hier tegenover de door-en-door-slechte Duitsers, is veel te karikaturaal. Eigen lof is beter dan geen lof, zullen de makers gedacht hebben, of dat nu historisch accuraat is of niet. Maar dat levert wel enkele gênante scènes op, zoals die over de zogezegde betrouwbare accuraatheid van de toestellen om het doelwit af te bakenen. In realiteit kwam maar 20% van de bommen terecht in een straal van 300 meter rond dat doelwit, later in de oorlog werd dat 50%. Wat wil zeggen dat in werkelijkheid per luchtaanval een paar duizend ton naast het doel terechtkwam.
In de achtste aflevering trekt de reeks ongegeneerd het blik tokenisme open en wordt die insteek volledig voorgekauwd voor de kijker, wat totaal ongepast en overbodig voelt. Maak dan liever een vierde reeks met de focus op de ‘Tuskegee Airmen’, want de makers slagen er deze keer wel degelijk in hen een beetje beter uit de verf te doen komen dan de vreselijke uit clichés opgetrokken eerdere pogingen in The Tuskegee Airmen of Red Tails. Maar deze karakters verdienen een eigen kwaliteitsserie en moeten niet ineens in het midden van een andere verhaallijn gesmeten worden om dan zonder blikken of blozen naar de achtergrond te verdwijnen zodat het productiehuis toch maar kan bewijzen een quotum te hebben gehaald.
Masters Of The Air zit gelukkig wel vooral op elk technisch vlak best snor. Ook vele details zitten goed en de spanning bouwt degelijk op. De personages zijn wat vlak, maar voldoende uitgewerkt om hen te willen blijven volgen. Net zoals in Band Of Brothers en The Pacific is het in het begin soms even moeilijk om weer goed te weten wie-wie-is en wie er nu weer dood is. De acteurs doen evenwel bijna allemaal flink hun best. De ster van de reeks is zonder twijfel Austin Butler, een talent om de komende jaren in het oog te houden, zoals uit zijn recente palmares mag blijken. Hij straalt de nodige star quality uit en bezit ook een portie acteertalent. Callum Turner dient vooral om wat tegengewicht te bieden, wat hij ook al deed tegenover Eddie Redmayne in de Fantastic Beasts-films. De regie is in handen van enkele zeer ervaren en bedreven tv-regisseurs en enkele gevallen filmregisseurs: Cary Joji Fukunaga (True Detective en No Time Yo Die) blikte de eerste 4 afleveringen in, het duo Boden & Fleck (Half Nelson en Captain Marvel) 5 en 6, terwijl 7 en 8 door Dee Rees (Pariah en Mudbound) in beeld werden gezet. De laatste aflevering kreeg veteraan Timothy Van Patten toegewezen (The Wire, Sopranos, Deadwood, The Pacific, …). Zoals het hoort voor een Amerikaanse reeks met een degelijk budget en geoefende showrunners, zijn de verschillen niet merkbaar. Wat een tv-serie echt kwaliteitsvol maakt, is de controle die de showrunner uitoefent en de voorbereiding die hij treft. Een goede showrunner doet zo al drie kwart van het werk zodat de eigenlijke regisseur zich vooral kan bezighouden met acteurs en de controle over de andere units (vaak op andere locaties). Soms kan het ook gebeuren dat er per locatie een andere regisseur is, en dat afhankelijk van de locatie die in die aflevering het meest aan bod komt, die naam op de credits wordt geplakt. In Masters Of The Air lijkt bijna alles in studio en buitenlucht rondom Oxford en London te zijn gefilmd, dus dan lijkt het aannemelijk dat elke regisseur effectief de eigen aflevering leidde.
De scènes in de lucht zijn dan weer duidelijk volledig digitaal ingevuld en niet altijd even goed uitgewerkt, mogelijk door tijdsgebrek of door een slechte planning. De manier waarop CGI wordt toegevoegd verschilt op zich niet veel van de werkwijze gebruikt in Top Gun: Maverick, maar daar merkte je dat er bewust meer tijd werd gestoken in de afwerking (vooral zodat de promotiecampagne kon hameren op de opgeklopte slagzin van elke Tom Cruise-film: de stunts waren “echt”). Die gespendeerde tijd is verantwoordelijk voor het verschil tussen de film en de reeks.
Nu, voor een miniserie ligt de lat sowieso een beetje lager en moet er ook aandacht zijn voor het melodramatische. Ook op dat vlak is het allemaal gelukkig verre van slecht, het is waarschijnlijk zelfs een van de betere Apple+ series tot dusver. Maar laat duidelijk zijn, dit is geen Band Of Brothers. Die serie had meer diepgang en emotionele punch.
Masters Of The Air is te bekijken via Apple+.
