Toen in 2019 The Mandalorian van start ging was elke fan van de Force in de wolken. Star Wars leek na de idiote sequels op zijn minst toch nog op televisie verzekerd van een gouden toekomst. Naast de ettelijke geweldige animatiereeksen nu ook in live-action. The Mandalorian groef verder in de mythe van dit volk dat de kijkers alleen kenden via de verschijning van Boba en Django Fett in de originele trilogie en de prequels. Showrunner Jon Favreau bracht op het eerste zicht Star Wars vooral terug naar de visuele roots van Lucas: de Japanse samoeraifilms van Kurosawa. Althans dat was de bedoeling. Maar het werd vooral een speelse rip-off van Lone Wolf and Cub, de magistrale en invloedrijke manga uit de jaren zeventig van Koike en Kojima. The Mandalorian is nog steeds een degelijke serie, maar voor de betere serie met Pedro Pascal en jonge reisgezel, kijk je toch best naar The Last of Us.
Van al de recente Disneyverhalen rond ‘man-op-dool-met-kind’ is The Mandalorian dan wel weer veruit het meest geslaagde. Niet in het minste door de identiteit van het ‘kind’ in kwestie, Baby Yoda (al is hij al 50 jaar oud). Het eerste seizoen was een fantastische frisse wind door het muffe Star Wars en zijn Skywalker-probleem. Seizoen 2, dat op de balans met aantal onnozele afleveringen per seizoen beter scoorde dan het eerste, bracht echte problemen terug met de ongemakkelijk via CGI verjongde Luke Skywalker, die Grogu kwam oppikken. Dat seizoen markeerde het grote afscheid tussen de Mandalorian Din Djarin (een sterke Pedro Pascal) en Baby Yoda Grogu (meestal een pop, met wat CGI accenten). Hij zou de nieuwe Jedileerling worden van Luke. Maar seizoen 3 begint zonder boe of ba met Din en Grogu samen op pad. Het antwoord hierop kreeg je in het vreselijke The Book of Boba Fett, een reeks die je eigenlijk zou moeten zien om dit derde seizoen te kunnen volgen, maar bespaar jezelf die marteling en zoek een recap op YouTube. Dat intern bij Disney zelfs tussen Favreau en Lucasfilm geen consensus bestaat over de tijdslijn voor dit verhaal, is opvallend. Favreau beweert dat Grogu een paar jaar bij Luke trainde, maar volgens Disney was dat maar een paar maanden. Dit kan banaal lijken, maar Disney heeft er ook bij Marvel vanaf de vierde fase al een rommeltje van gemaakt door de franchise op te zadelen met een almaar fout lopende chronologie. Het lijkt wel alsof ze voor Star Wars tenminste alles net iets strakker in handen willen houden. Vandaar dat volgens Disney de eerste twee seizoenen van The Mandalorian en The Book of Boba Fett zich afspeelden over een periode van slechts een paar maanden in het jaar 9 ABY (After Battle of Yavin, de overwinning van de rebels op de Empire in The Return of the Jedi, wat de officiële start is van The New Republic) maar dat botst dan weer volledig met hoeveel sterker Grogu is geworden in het beheersen van de Force. Naar alle waarschijnlijkheid gaat het er niet op verbeteren, want de volgende spin-off Ashoka zou wel eens kunnen grasduinen in tijdreizen.
Enkel afgaand op de twee laatste afleveringen zou je dit bijna het sterkste seizoen kunnen noemen. Chapter 23: The Spies en Chapter 24: The Return bieden oerdegelijk ouderwets Star Wars plezier. Maar om daar te geraken moet je je wel eerst door een nogal hobbelig seizoen heenwerken. Het begin is nog behoorlijk en vormt een narratief bevredigend geheel. Omdat Din in een vorig seizoen een paar keer zijn helm had afgezet moet hij volgens de traditie baden in het water onder de mijnen van Mandalore. Met de hulp van Bo-Katan lukt dit. Dan springt het verhaal plots naar Coruscant, voor alweer een integrale aflevering gewijd aan een nevenpersonage zoals in The Last of Us, maar dan op beduidend lager niveau. Het verhaal volgen van Dr. Pershing, een ‘cloningspecialist’ die al eens opdook in seizoen 1, is al bij al niet echt slecht, maar het is toch vooral een uit de hand gelopen Easter Egg om de reeks sterker te linken aan de door J.J. Abrams gesuperviseerde sequels (meer bepaald de clonen die The New Order zullen bestieren: Snoke en Palpatine). Visueel is het dan allemaal weer een beetje pijnlijk wanneer je moet vaststellen dat de visuele effecten om Coruscant in beeld te brengen er ten tijde van de Lucasprequels bijna 20 jaar geleden veel beter uitzagen dan in deze en de daaropvolgende aflevering: The Foundling. Vanaf hier verwatert Dinn eigenlijk tot sidekick van Bo-Katan, aangezien hij zijn queeste al heeft volbracht in episode 2. Bo-Katan heeft als doel al de uiteengevallen fracties van The Mandalorian te verenigen onder haar leiding om zo hun thuisplaneet terug op te eisen. Dit resulteert in een aflevering die op zijn minst vreemd maar vooral dubieus is. In Chapter 22: Guns for Hire willen Bo-Katan en Din een grote groep Mandalorians voor hun zaak winnen, maar eerst moeten ze op de planeet voor de leiders Jack Black en Lizzo een bende opstandige robots bestrijden. Lees: een opstand van slaven onderdrukken. Deze aflevering roept ettelijke WTF’s op. De scènes in een bar en een lijkenhuis voor robots zijn ronduit bizar. De detecive-opzet van de aflevering valt dan nog wel mee, maar de plaatsing ervan in dit seizoen is compleet overbodig en onnodig, maar vooral de morele ambiguïteit is laakbaar. Het levert visueel trouwens een groteske stijlbreuk op met wat voorafging en wat volgt. Ook binnen het grote verhaal doet het rare dingen. Als Bo-Katan en Din na deze opdracht dan toch de andere Mandalorians voor zich weten te winnen, blijf je achter met een: “euh… waarom”? Binnen de traditie van deze religie geldt dat de bezitter van de Darksaber (een zwarte lightsaber – want een van de founding fathers van de Mandalorians was een uitgetreden Jedi) de leider van het volk is. Probleem: Din bezit dit lichtzwaard. Maar omdat het zwaard enkel luistert naar zijn rechtmatige eigenaar (een beetje als de Elder Wand in Harry Potter), komt Din plots met de loophole: “While exploring Mandalore, I was captured. And this blade was taken from me. Bo-Katan rescued me and slayed my captor. She defeated the enemy that defeated me. Would this blade then not belong to her?” Het duurt meer dan dertig seconden om deze zinnen gezegd te krijgen, maar in één klap wordt wel volledig het nut van de voorgaande vier afleveringen in de vuilbak gekieperd.
Het einde van dit seizoen bevat dan gelukkig weer een fantastisch volwaardig westernmoment met zijn “Going to lay down my sword and shield, Down by the riverside”. En daarmee zou er een perfect eind kunnen gebreid worden aan alles. Maar volgens de makers is het verhaal nog maar halverwege, een stelling die niet veel goeds belooft. Want dat betekent dat het initiële opzet van deze serie volledig wordt losgelaten: losstaande verhalen van een bountyhunter en zijn kid, ergens in de ‘galaxy far away’, volledig op de leest van Lone Wolf and Cub. Kleine anekdotes in het grotere geheel van de Galaxy. Nu zal alles alweer volledig geprangd worden in de grote Skywalker-saga, als overstap naar de nieuwe trilogie. De serie is daarmee de knecht van twee meesters.
Al bij al valt dit seizoen van The Mandalorian dus toch wat tegen vergeleken met de voorgaande seizoenen en steekt het in ieder geval schril af tegen het eerste seizoen van Andor, waarin op fantastische wijze wordt getoond hoe je wel een onderbelicht deel van de saga losstaand kan aanpakken.
The Mandalorian is te bekijken via Disney Plus
