Bijna exact drie jaar na haar eerste langspeler is de Belgisch-Ierse Natashia Kelly terug met album nummer twee. Dear Darkening Ground voelt als een logisch vervolg op de voorganger waarop ze haar blik op de natuur richt.
Waar Kelly op Inside The Wave een trio vormde met gitarist Jan Ghèsquire en bassist Brice Soniano, kiest ze hier voor een iets uitgebreidere begeleidingsgroep waarvoor ze de fine fleur van de vaderlandse jazzscene wist te strikken. Naast gitarist Ruben Machtelinckx (Linus) en pianist Nicola Andrioli (een Italiaan die al een hele tijd samen speelt met Philip Catherine) verzorgen Yannick Peeters (GingerBlackGinger) en oudgediende Dré Pallemaerts de ritmesectie.
De inspiratie voor Dear Darkening Ground vond Natashia Kelly in de gedichten van grootmeesters uit de vroege twintigste eeuw als Rainer Maria Rilke en W.B. Yeats. Gedichten over de relatie tussen mensen en natuur, een thema dat zoveel jaren later nog steeds actueel is. In de eeuw die sindsdien verstreken is, is de natuur nog meer onder druk komen te staan als gevolg van de menselijke vooruitgang. Tegelijk is er in ons tijdsgewricht ook een hang naar de natuur als tegenbeweging. “Open space, please let me in”, zingt Kelly ergens op het album. Het is deze thematiek die Kelly op een hoopgevende manier aankaart.
Net zoals op de voorganger beweegt Kelly zich hier nog steeds in het grensgebied tussen folk en jazz. De meest voor de hand liggende referentie is misschien nog steeds Joni Mitchell – nog zo’n muzikante die beide genres meesterlijk liet samensmelten – maar evengoed kunnen we refereren aan de Paradise Of Bachelors-stal of zelfs een pastorale versie van PJ Harvey ten tijde van White Chalk.
Hoewel de nummers op het album een grote stilistische gelijkheid vertonen, weet de band toch subtiel elk stuk een eigen smoel te geven. Of het nu is door de banjo van Machtelinckx op het prachtige titelnummer, het minimalistische pianospel van Andrioli op “Illusions” of het verleidelijk baswerk van Peeters op “Shadows in The Rain”, steeds weten Kelly en co de juiste snaar te raken. Wat dan te denken van “Miracle and Mirage” – nog een hoogtepunt – dat langzaam openplooit en waar Kelly prachtig van ingehouden naar expressief laveert.
Wat als een rode draad door het album loopt, is het gevoel dat in de nummers gelegd wordt. Neem zo’n breekbaar nummer als “Wilderland” dat tegelijk verleidt en bezweert terwijl Andrioli dromerige beelden oproept met zijn piano. Pas op het einde van het album worden er een paar bescheiden accentverschuivingen gelegd. Op “Panta Rei” gaat het tempo wat omhoog en zorgt Machtelinckx met de banjo voor wat peper, terwijl slotnummer “Wind Song” het subtiele experiment omarmt.
Dear Darkening Ground is een album dat staat als een huis. Klein, gevoelig, doorleefd. Een prachtige ode aan de natuur. Het jaar is nog maar net gestart, of Natashia Kelly levert hier al een album af dat het niveau legt voor de eindejaarslijstjes.
In januari en februari onderneemt Natashia Kelly een uitgebreide tournee door Vlaanderen. De exacte data vindt u op de site van JazzLab.
