Met Winter levert drummer Dré Pallemaerts zijn derde album af als bandleider. Dat is een erg bescheiden output, wetende dat hij al sinds meer dan drie decennia een steunpilaar van de Belgische jazzscène is. Gelukkig levert hij wel steeds opnieuw kwaliteit af, iets wat met dit album niet anders is.
Oorspronkelijk was Pallemaerts — die ook muziekdocent is aan het Lemmensinstituut in Leuven — dan ook vooral populair als sideman bij talloze nationale en internationale jazzmuzikanten. Het lijstje jazzmuzikanten met wie hij in de loop der jaren samenwerkte is dan ook behoorlijk indrukwekkend. Naast internationale grootheden als Joe Lovano, Fred Hersch en John Scofield speelde hij ook met landgenoten van Toots Thielemans over Philip Catherine tot Bert Joris en Melanie De Biasio. Uiteindelijk zou hij pas in 2007 een eerste album onder eigen naam — Pan Harmonie — uitbrengen.
In 2016 volgde er dan een tweede album, het op zijn eigen label 52 Creations uitgebrachte Coutances, waarvoor hij een kwartet had samengesteld bestaande uit Bill Carrothers (piano), Mark Turner (saxofoon) en Jozef Dumoulin (keyboards). Voor deze opvolger gebruikt hij de bandnaam “Seva” — genoemd naar het slotnummer van Coutances — en doet hij beroep op een volledig nieuw kwartet. Met pianist Pablo Held en saxofonist Sebastian Gille haalt hij twee jongere namen uit de Duitse jazzwereld aan boord. Het kwartet wordt voltallig gemaakt door de Nederlandse bassist Clemens Van Der Feen, die oorspronkelijk uit de klassieke wereld afkomstig was, voor hij zich op de jazz stortte.
Een album getiteld Winter laat op voorhand vermoeden dat het een sober, onderkoeld werkstuk is. Daar blijft al van bij de eerste luisterbeurt niet veel van overeind. De muziek is wel vaak zacht, maar voelt toch warm aan. Als het een winterplaat is, dan toch een van aangenaam knetterend haardvuur. De zacht gloeiende saxofoon van Gille zet meteen de toon in opener “Blues For Paul” en zorgt voor een mooi samenspel met pianist Held. Vaak is het tempo gemoedelijk. Zoals op het lang uitgesponnen “Goodbye” — een compositie van de vlak na de Tweede Wereldoorlog populaire componist Gordon Jenkins — waar de saxklanken van Gille doen denken aan het werk van Colin Stetson op Tom Waits’ Alice. Ook heel erg knap: het melancholische “The Maestro (For Toots)”, een eerbetoon aan Toots Thielemans.
En Dré Pallemaerts zelf? Die verdeelt als een rustige kapitein het spel. Slechts heel af en toe trekt hij de aandacht expliciet naar zich toe, zoals op “Jazz@Home” waar hij een enkele keer uitpakt met een korte drumsolo. Maar hij zorgt er vooral voor dat de band als een hecht gehele staat te musiceren. Dat de band twee jaar geleden al samen een tournee ondernam zal daar zeker niet vreemd aan zijn. Af en toe toont het kwartet, zoals op “Jazz@Home” of “Cherry Blue” dat het ook best swingend uit de hoek kan komen.
Opvallend zijn de covers van Joni Mitchell (“Roses Blue”) en Paul McCartney (“Eleanor Rigby”, waarbij vooral bij dat laatste het jazz-jasje prima blijkt te passen. Winter is geen album dat het moet hebben van een overrompelende energie, maar toont door zijn subtiele klasse dat Pallemaerts ook met dit kwartet weer hele mooie muziek weet te brengen.
