We zetten het jaar in met een indiesnoepje uit Chicago: het vierkoppige Doom Flower komt met zijn tweede album Limestone Ritual. Daarop klinkt de band net als op eerder werk vooral erg nineties, al blijft het geheel boeiend door de toevoeging van soms kosmische synths en de van emotie overlopende stem van frontvrouw Jess Price. Een lekkere hap om 2023 te beginnen, al bevat de zak net enkele snoepjes te veel. Even de buren op de koffie vragen om hiermee te helpen dus.
Chicago. Het vriest er dat het kraakt, het heeft niet de mythische bijklank van New York of LA, en het ligt aan dat gigantische Lake Michigan tussen de VS en Canada – geen oneindige oceaan aan de voeten om van daaruit de wereld te veroveren. Conclusie: saai? Nou, niet bepaald. Het geluid dat uit deze metropool komt is bruisend en inspirerend. Een jazzscene die hedendaagse helden herbergt als Makaya McCraven of Jeff Parker en dus ook diens geweldige postrockband Tortoise. Sufjan Stevens nam zelfs een volledig album op over de staat Illinois (het prachtige Illinoise), met een hoofdrol voor diens grootste stad Chicago in het gelijknamige nummer. Geo-nerd-alert: het is niet de hoofdstad, die eer valt te beurt aan het ook niet onbekend klinkende Springfield. Akkoord, Stevens was van plan een plaat over elke staat in de VS te schrijven – een project dat reeds na twee platen strandde – maar goed: Chicago was er toch maar mooi bij. Zodus, conclusie over de stad: Niet. Saai.
Ook op het vlak van indie valt er wat beleven, nu hier Jess Price opgestaan is. Eerst maakte ze deel uit van de band Campdogzz, om in 2019 de formatie Doom Flower op te richten met Bobby Burg op bas en Matt Lemke en Areif Sless-Kitain op synths en drums, respectievelijk. Al snel kwam er een titelloze EP. Maar helaas, zoals de geschiedenis ons geleerd heeft, bleek 2019 zowat het slechtste jaar van de eeuw om een groep te beginnen en jezelf live op de kaart te zetten. Pandemie, en dus was de enige optie om de studio in te trekken. Mondmaskers op, deur gesloten. Maar de harten open. Het debuutalbum Doom Flower uit 2021 liet een mooi en intiem indiegeluid horen waarin ninetiesbands zoals Pinback, Slint, Yo La Tengo of Sebadoh resoneerden. Al horen we hier niet enkel nostalgie; de stem van Price, die ons niet zelden doet denken aan Adrienne Lenker van Big Thief, bevat een wereld aan emotie en weet je mee te slepen tot in haar diepste vezels.
En nu dus, amper anderhalf jaar later, laat de groep weer van zich horen met Limestone Ritual. Is er veel veranderd op die tijd? Niet echt, al hoeft dat niet slecht opgevat te worden. Opnieuw komt het kwartet met een gevoelig troetelbeertje aan songs die voorzichtig binnendruppelen als een dooiende ijspegel in de winterse namiddagzon. De krakende lofi-opener “Blaze” zet meteen de toon: drumbeats als nineties hiphop, wiebelende gitaarakkoorden en de ontdubbelde stem van Price. Een mooie balans die verder op de plaat op eenzelfde manier volgehouden wordt. Zo horen we op de tweede “Break Cycle” en op “Past Tense” ongeveer dezelfde riffs als bij de opener en beginnen “Break Habit”, “Loess Hills” en “Past Tense” met ongeveer dezelfde drumpartij. Andere nummers springen er dan weer meer uit door een andere opbouw te vertonen. Zo is er “Enroll”, meer gebaseerd op een baslijntje, en het – wel ja – spacey “The Space”, dat ons omfloerst met synthdrones. Jammer dat dit nummer dan plots eindigt en niet volledig open waaiert tot een eclectische supernova. Want zoals u wellicht merkt, hadden wij onze makkelijke galactische analogieën al bij de hand.
Later op de plaat verslapt de aandacht wat – ja, ook wij zijn nog wat gezapig na de liederlijke feestdagen – gezien de meeste nummers wel grotendeels hetzelfde karakter hebben. Een iets kortere plaat of wat meer variatie had dus zeker niet misstaan. Enkel het slot met “Tracker” en zeker “Between Us” schudden ons weer wakker met hun dystopische synthklanken.
Limestone Ritual is een aangename kennismaking met hoe 2023 zou kunnen klinken: nummers gebald van emotie met een flinke scheut ninetiesnostalgie, maar vooral heel voorzichtig. Misschien soms ietsje te voorzichtig, maar goed: de kerstboom staat nog, dus laat het jaar nog maar even op gang komen.
