Rapper WIM en producer Toma Beats hebben elkaar naar verluidt nog maar twee keer ontmoet. Toch blijkt dit een uiterst vruchtbare latrelatie te zijn. Een jaar na hun eerste gemeenschappelijke ep ligt opvolger Luistervuur 2 al in de rekken.
Er zijn zo van die albums waarbij je al van de eerste seconden weet: ‘oh yeah, dit komt goed’. Luistervuur 2 is er zo een. Wazige samples trekken als mist de plaat op gang, een zompige trompet blaast weemoedig alvorens de drums en de raps invallen. De diepgaande liefde voor nineties boombaprap van Toma, een beatbakker uit Brussel, laat zich doorheen deze acht tracks tellende ep horen aan de hand van oude jazz- en soulsamples. De beats zijn mellow, blazers zorgen voor die warme sfeer en toetsen injecteren waar gewenst de nodige scheut melancholie. Af en toe maken we een uitstapje naar de vibes van sleezy West Coast eightiesfunk zoals in “IJsblok”, en in “Wees groot” flikkert een gitaarlijntje melancholisch als een knipperende straatlantaarn in de avondlijke grootstad. De muzikale ondergrond is een strak geplaveide boulevard van beats, eerder dan een landweg vol ruwe kasseien.
Dokkeren met woorden is dus niet nodig: dit is een perfecte ondergrond voor WIM om zijn raps smooth over te laten rollen. Vijfentwintig jaar ervaring op de teller – hij debuteerde in 1997 met de Phillibustas – maakt hem niet tot de eerste de beste. Filibusteren betekent oorspronkelijk dat je je tijd eindeloos vol lult door vooral niets te zeggen, maar dat is niet wat de rapper hier doet. Hij neemt zijn ervaring mee in zijn verhaal. “Niks te bewijzen” is het credo van een man die zijn sporen al lang heeft verdiend: “Ik ben niet van de wijk / ik heb niks te bewijzen / ik volg de kids van de zijlijn / ik heb de kennis en de wijsheid / alles à l’aise, laat me mij zijn.” Hij zal zich het hoofd niet gek laten maken door krampachtig met de jeugd te willen meelopen en zich nooit anders voordoen dan hij is. Keeping it real, daarvoor hoef je niet uit de Bronx te komen, Leuven is ook al goed.
Nochtans lijkt ook een ervaren rot als WIM niet onbewogen voor frustraties wanneer hij geconfronteerd wordt met social media en lamme rappers: “rappen over dope en handel, het is een echo op verloren stranden / maar doe maar verder, chappies / mij kan het geen kloten boeien, ik vind het zo vermoeiend / maar ik hou de kolen gloeiend.” Dat interne vuur resulteert geregeld in spitsvondigheden. In “Sterker” luidt het “high kom je nergens, da’s jammer maar da’s logisch, je kan niet blijven bollen als de only way omhoog is.” Rappen is en blijft hard labeur: schrijven, schrappen en schaven aan de teksten, om uiteindelijk van tempo en binnenrijm bulkende zinnen af te leveren: “een flinke dosis Youtube voedt psychoses / feiten zijn voldoende, bende losers / ‘k heb uw bloed niet nodig.”
Zoveel tekstueel vernuft kan naast een knetterend soms ook een vermoeiend effect sorteren – zeker wanneer er dialectale a-klanken bij komen kijken: “ik zou u willen vragen naar waar waarde / uw koers wordt bepaald door wat ge spaarde / het is aanvaarden, maar vaak ook een aanvaring / soms liggen we te krullen als een braadharing.” Dat is nog een relatieve ergernis, veel lastiger is het wanneer de bal ook inhoudelijk wordt misgeslagen. Hiphop heeft altijd al gedreven op rivaliteit en concurrentie, maar het beginsel van de proportionaliteit moet toch gerespecteerd worden: “enkel voor de likes sociaal zijn / verhalen spammen / Gij zijt bang voor schrammen / ik wil zwaarden door uw aders rammen.” Nou. Of ook: “Gij hoopt een dope rapper zijn met dope te combineren / beter zoude een dodelijke dosis consumeren / ik zou lachend al uw dode botten in een oven steken.” Dat zijn wel twee erg grove uithalen binnen het ontspannen muzikale kader van dit album.
Het zijn deze jammere tekstuele uitschuivers die voor een onevenwicht zorgen in contrast met de gezapige beats. Luistervuur 2 is daardoor geen uitstekend album geworden, maar op zijn minst wel fijn genoeg om uw aandacht te vragen.
