Op haar derde album zingt Julia Jacklin ergens “Ignore the tenderness you crave / Be naughty but don’t misbehave”. De cover van dat album, Pre Pleasure, toont Jacklin terwijl ze – rug naar het publiek – een uitvergroot beeld van haar gezicht in smachtende extase probeert te verbergen. Ja, ’t gaat over de zin en onzin van kuisheid, en ja, ’t mag er zijn.
Crushing, de vorige van de Australische singer-songwriter, viel misschien net iets te licht uit om zware brokken te maken, maar de grote doorbraak was wel een feit. Nu is er nummer drie, en al enkele maanden verkondigt de verzamelde muziekpers met lof dan wel misprijzen hoe Jacklin te vergelijken valt met Angel Olsen of The Weather Station. Ook niet min: in Jacklins eigen Australië kunnen we Courtney Barnett tot de concurrentie beschouwen. Blijft Jacklin deze keer overeind in zo’n schijnbaar verzadigd muzieklandschap? We kunnen kort zijn met onze recensie en die vraag bevestigend beantwoorden.
Niet dat daarmee de kous af is: daarvoor neigt Pre Pleasure nog net iets te veel naar die moeilijke tweede Crushing en net niet genoeg naar dat sleutelalbum dat een artiest gaat typeren. Maar goed, ze kwam er ook nog nooit zo dicht bij. Muzikaal zat het die vorige keer snor genoeg, en Pre Pleasure landt zelfzeker voorbij die vorige prestatie. Da’s niet alleen de verdienste van de muziek zelf, maar ook van de mooi gebalanceerde productie. Dat die herinneringen oproept aan het recentere werk van The Weather Station is geen toeval. Pre Pleasure-producer Marcus Paquin werkte eerder samen met de Canadese act rond Tamara Lindeman. Die laatste leende zelfs haar gitarist Will Kidman uit om Jacklin van een eigenlijk wel typerend gitaargeluid te voorzien.
Ondanks de welgekomen hulp die ze kreeg is Pre Pleasure tegelijk ook het album waarop Jacklin de steunwieltjes van haar muziekcarrière haalt. Dat Pre Pleasure toch helemaal als haar eigen plaat klinkt, komt omdat ze deze keer beter haar focus weet te vast te houden én daarbij nog iets te vertellen heeft dat de aandacht trekt. Best een pluim op haar hoed: door tien songs lang de vele aspecten te belichten van het spanningsveld dat ze ervaart tussen stout (“I Was Neon”) en braaf (“Too In Love To Die”), slaagt Jacklin erin haar groei als songwriter te benadrukken.
Het spanningsveld dat ze verkent, is al tastbaar op opener “Lydia Wears A Cross”. Jacklin ontleedt een vrome jeugd waarin meisjes bidden voor prinses Diana, maar je merkt: dit kind weet nu al niet wat ze met al dat geloof moet. ’t Leven is uiteraard verre van “all just song and dance”. In de retorische vraag “Am I gonna lose myself again?” in het vlotte “I Was Neon” (denk aan “Pressure To Party” van haar Crushing) zitten diepere vragen genesteld, vragen die tot op het bot durven gaan in een zoektocht naar identiteit, en hoe die assertief te beleven in een maatschappij die dat niet altijd zonder meer toelaat. Dat “Too In Love To Die” is dan weer heerlijk gespeeld naïef in zijn geloof dat er zoiets zou bestaan als liefde die de dood verloochent. Tussen de lijnen weet Jacklin beter, maar toch durven we haar die liefde gunnen.
Pre Pleasure toont Julia Jacklin als artieste die, drie platen in haar carrière, comfortabel in haar vel zit als iemand die eeuwig oncomfortabel in haar vel zal zitten. Klinkt contradictorisch, maar als zij er vrede mee neemt, dan spreken wij haar niet tegen. Zeker niet omdat we oprecht genoten hebben van deze derde.
Julia Jacklin speelt op 14 november in Trix in Antwerpen.
