Dans Dans :: 6

Soms ga je bijna vergeten dat een van ‘s lands beste livebands intussen ook een kloeke discografie bij elkaar gespeeld heeft. Het was even wachten op vijfde album Zink (2021), dat door de ellende van de voorbije jaren wat te weinig in de kijker gezet werd, maar het droog getitelde 6 (alweer eentje in een frappant minimalistische hoes) volgde snel. En als de voorganger Dans Dans liet horen op z’n meest ambitieuze en voorbereide piek, dan doet 6 net het tegenovergestelde: record, play, stop. Repeat. En dat werkt ook.

De perstekst maakt – niet geheel onterecht – gewag van Dans Dans’ ‘punkplaat’. Dat is niet zozeer omdat je hier plots af te rekenen krijgt met ziedende energie of een rauwheid die voorheen niet bestond, maar het valt wel op dat 6 minder doordacht en ‘geconstrueerd’ klinkt dan z’n voorgangers. Vanaf I/II waren dat werkstukken waar duidelijk een voorbereidingsproces aan vooraf ging, met schaven en schuren en zorgvuldig nadenken over arrangementen, volgorde, enzovoort. Deze nieuwe verspilt daar weinig tijd aan. 6 werd opgenomen in twee dagen, klinkt opvallend naturel en is vooral compact en vetvrij.

Je moet al teruggaan naar die titelloze eerste uit 2012 om iets vergelijkbaars te vinden. Dat album bevatte ook maar zes songs, al was Dans Dans toen nog een trio dat vooral materiaal van helden (Sun Ra, Monk, Morricone, Sonny Rollins, Ornette Coleman,…) speelde en gebruikte als springplank. Anno 2022 is dit een trio dat kan uitpakken met een heel eigen synergie (en songbook) en dat in z’n beste momenten transcendente hoogtes bereikt. De nummers klinken dan ook vertrouwd. Dit is geen poging tot heruitvinding, maar een soort back-to-basics-beweging. Als Dans Dans opent met “Wolk”, dan klinkt dat ook zo, met een iele gitaar op een zoemende bas en losjes schuifelende drums die rond elkaar wentelen, van vorm veranderen, gestaag blijven bewegen. Een ideale teaser die naadloos aansluit bij allerhande dromerijen uit de vorige albums.

Hun nieuwe “Droom” zet aanvankelijk die bedachtzame trip voort, of suggereert misschien heel even dat er iets à la “Au Hasard” staat aan te komen, maar Bert Dockx’ dromerige getokkel wordt abrupt opzij gezet door een kloeke classic rockriff die zo uit de koker van Neil Young had kunnen komen (is dat verrassend opduiken misschien een knikje richting “Cowgirl In The Sand”?). Het lijkt ook geen toeval dat zijn solo iets verderop samengesteld wordt uit enkel de essentieelste bestanddelen, herhalingen en feedback. Lekker intens pieken en vervolgens weer fijntjes afbouwen. Done.

“Coyote” volgt met een van de meest frivole geluiden uit de Dans Dans-catalogus: bassist Fred Jacques en drummer Steven Cassiers dansen fluks en energiek, terwijl Dockx er tussendoor slingert en iets later uitpakt met een riff die haast een ode lijkt aan Led Zeppelins “Immigrant Song”. Opnieuw: Dans Dans gaat (bijna) classic rock. Een gegarandeerde hit tijdens de concerten. Op de vinylversie is de statige processiegang van “Palm” de afsluiter van de A-kant. Prima song, maar met de opener van de B-kant, “Cascade”, heeft het trio opnieuw een kanjer van formaat te pakken. Meer dan negen minuten voor een song die trapsgewijs neerdaalt van vinnig verkrampende jazzrock naar koortsig borrelende trance en sloom uitdovende nachtmuziek, Dans Dans kan dat aanhouden zonder inzinkingen.

Afsluiter “Schaduw” spiegelt opener “Wolk” met een aan- en terugzwellende synth, een iele eenvoud waar snel op ingepikt wordt door een subtiel schetsende gitaar. De synth introduceert een melancholische melodie en zodra die bas halfweg de song inpikt, zit je ineens met een song die je even zachtjes als vastberaden de strot dichtknijpt. Op papier haast een brokje onderontwikkelde eenvoud, maar uitgevoerd met de beste Dans Dans-magie. Het is een gepast einde voor een album dat laat horen dat het trio met een bescheidener ambitie en een andere aanpak nog altijd in staat is tot ijzersterke resultaten. En ook al is 6 geen nieuwe overtreffende trap, dan blijft het nog altijd het bewijs van een gedeelde souplesse, inventiviteit en aanpassingsvermogen waar heel wat andere bands alleen maar van kunnen dromen.

Dans Dans is op dit eigenste moment aan het touren. Niet te missen.