Avec Amour et Acharnement, de nieuwe film van de Franse cineaste Claire Denis (White Material, Beau Travail, High Life) won de Zilveren Beer op het prestigieuze filmfestival van Berlijn, maar werd vervolgens algemeen toch op ietwat gemengde gevoelens onthaald. Zonder veel geruis komt de prent nu ook in de Belgische zalen, maar de wat lauwe ontvangst is totaal onterecht: Avec Amour et Acharnement toont Denis andermaal als een van de meest boeiende Franse filmmakers in het moderne landschap.
De film – gebaseerd op de roman Un Tournant de la Vie van medescenariste Christine Angot – kende verschillende titels (Fire, Both Sides of the Blade) maar dan nog voelt het aan alsof ‘De Gevangenis van het Verleden’ een nog betere titel geweest was. Van bij de minutenlange woordeloze opening waarin we het koppel Sara (Juliette Binoche) en Jean (Vincent Lindon) tijdens een liefdevolle en zorgeloze vakantie zien, wordt stap voor stap duidelijk hoe het heden gevangen zit in het verleden. Dat verleden manifesteert zich plots wanneer Sara een glimp opvangt van François, haar vroegere geliefde, maar ook een partner uit het wat schimmige zakenverleden van Jean die om niet nader genoemde redenen in de gevangenis belandde en duidelijk een bezwaarde gezamenlijke geschiedenis heeft met de voormalige minnaar van Sara.
Stap voor stap zien we het ontrafelen van het heden in de manier waarop zelfs onze geliefden in wezen vreemden kunnen zijn, gevangen in het web van het narratief dat we creëren om te rechtvaardigen wat we doen, hoe we denken en wie we zijn. Omdat Avec Amour et Acharnement speelt tijdens de recente pandemie, zien we voortdurend personages maskers afnemen om hun gezicht te onthullen waarop de camera – die hier voortdurend gefascineerd is door het gelaat – dan de waarheid moet aftasten. Denis doet dat op observerende manier en laat haar acteurs de rest doen. Binoche en Lindon zijn hier op hun allerbest en beiden brengen zinderend sterke vertolkingen die elke nuance in het script laten openbloeien. Dit is geen film van grote momenten of grootse acteernummertjes waarin de vertolkers het laken even naar zich toetrekken. Dit is wel een prent die de tijd neemt om in een langoureuze en slepende stijl aan de acteurs de kans te geven dieper te graven in situaties en dialogen. Dat levert een werkstuk op dat drijft op gesprekken, maar dankzij de aandacht voor blikken, handelingen en details – let op een subtiel ‘shot’ van de split in de korte rok van Binoche op een cruciaal moment – van die door dialoog gedreven aangelegenheid, ook een sterke cinematografische ervaring maakt.
Claire Denis werkt hier, na Un Beau Soleil Intérieur en High Life, voor de derde keer samen met Juliette Binoche en het is duidelijk dat die samenwerking blijft verdiepen. Wat Vincent Lindon betreft is het niet overdreven om te stellen (zie eerder dit jaar ook zijn ijzersterke prestatie in Un Autre Monde) dat er wellicht momenteel geen beter acteur werkzaam is in de Franse cinema.
