Un Autre Monde vormt voor regisseur Stéphane Brizé een soort van voltooiing van een onofficiële trilogie. Respectievelijk in 2015 en 2018 draaide hij met La Loi du Marché en En Guerre al twee films – telkens met acteur Vincent Lindon in de hoofdrol – over de genadeloze realiteit van de Franse arbeidsmarkt. Ook nu staat dat economisch-sociale thema centraal, zij het dan opnieuw vanuit een ander perspectief.
Lindons personage staat nu aan de andere kant van de lijn als de ouder wordende Philippe Lemesle, lid van het middenkader van een groot bedrijf. Tijdens de openingsscène zien we een gesprek tussen advocaten, de protagonist en zijn echtgenote. Geen gesprek vol verwijten of ruzie. Wel respectvol, zij het doorspekt met onuitgesproken zaken. Al snel blijkt dat het hele gebeuren een reflectie is van Philippes leven dat gevuld is met eindeloze vergaderingen over afvloeiingen, herstructureringen en besparingen. De ene dag als brenger van slecht nieuws voor syndicale afgevaardigden, de andere dag in de hoofdzetel in Parijs waar zelfs een weloverwogen alternatief dat snijdt in de bonussen van de directie in plaats van in het werknemersbestand, vierkant wordt afgewezen aangezien het niet is wat de aandeelhouders interesseert.
De ironie van de titel Un Autre Monde is uiteraard dat niks van dit alles zich afspeelt in verschillende werelden. Terwijl Philippe worstelt met de draconische maatregelen die hij moet uitvoeren, navigeert hij ook zijn scheiding en de mentale stoornis van zijn zoon. Langzamerhand glijden die dingen in elkaar over en is alles gewoon een ander probleem om aan te pakken op dezelfde beproefde manier. Brizé bouwt zijn scènes dan ook nagenoeg volledig op uit het stil observeren van het hoofdpersonage. Un Autre Monde is een soort morele kantoorthriller die bestaat uit ellenlange vergaderingen en privé samenkomsten, die allemaal gedragen worden door het ingetogen acteerspel van Vincent Lindon. Op zijn gezicht lezen we de innerlijke strijd en vraagtekens die door anderen verbaal worden uitgevochten.
Regisseur Stéphane Brizé van zijn kant, legt een ongelooflijk bewonderenswaardig en onopvallend vakmanschap aan de dag, in de manier waarop hij de in wezen eentonige gebeurtenissen een grote filmische spankracht schenkt. Aan de hand van uitgekiende breedbeeldcomposities weerspiegelt het beeld de onderlinge verhoudingen tussen de personages en wordt het canvas ook een soort visueel strijdperk. Nooit helt die aanpak over naar maniërisme of al te dramatische constructies. De film blijft observerend en een tikkeltje afstandelijk, wat ook helemaal past bij de levensstijl – overlevingsstijl ? – die de protagonist zichzelf heeft aangemeten om overeind te blijven in een bestaan waarop hij steeds minder echt vat lijkt te hebben, ondanks zijn vele verantwoordelijkheden.
Reeds in de twee thematisch gelijkaardige voorgangers, toonde Brizé dat talent als filmmaker. In Un Autre Monde overtreft hij zichzelf, wat van deze nieuwe titel ontegensprekelijk het voorlopige hoogtepunt maakt uit zijn nog relatief beperkte oeuvre.
