‘Chloé Zhao, de Oscarwinnende cineaste achter Nomadland en The Rider, regisseert Eternals’. Dat was zo ongeveer de strategie die Disney aanwendde om een nieuwe fase (de vierde) te initiëren in het MCU, het geïntegreerde ‘Marvel’ universum dat alles omvat van The Avengers tot Black Widow en andere randfiguren. Het is een kopen van ‘artistieke geloofwaardigheid’ die met veel verve werd aangekondigd en nu een resultaat oplevert dat … vooral meer van hetzelfde brengt.
De grote vraag was uiteraard of Zhao haar eigen stijl zou kunnen opleggen aan het franchisemateriaal of netjes binnen de lijnen zou kleuren van de ‘huisstijl’ die Disney uittekent. Precedenten hadden al moeten laten vermoeden dat vooral het laatste zou primeren en dat Zhao’s stelling in het vakblad Variety dat ze meer ‘long takes’ zou gebruiken, vooral zou neerkomen op de vraag of de ‘average shot lenght’ (de gemiddelde duurtijd van een enkel ‘shot’ in de film) dan misschien 3,8 seconden zou zijn in plaats van de gebruikelijke 3,2. Het MCU is immers allergisch aan alles dat zelfs maar gelijkt op een langer durend ‘shot’, laat staan een regisseur die eigen accenten zou leggen in het netjes voorgekauwde materiaal. De eerlijk gebiedt te zeggen dat Eternals inderdaad hier en daar een wat trager ritme heeft, alleen is dat enkel in de eindeloze exposities die uiteindelijk neerkomen op een afleggertje uit The Matrix en in de huishoudelijke relatieproblemen van een vers opengetrokken blik superhelden waar we geen zier om geven. Stilistisch valt er dus geen nauwelijks onderscheid te maken tussen werk van pakweg de Russo broers en de aanpak van Zhao. Het binnenbrengen van extern talent is dus weerom een maat voor niets en vooral een mooie opsmuk voor Disney’s vermeende artistieke blazoen.
Dat Chloé Zhao niet veel ruimte zou hebben voor eigen inbreng stond in de sterren geschreven, helaas zit ze ook nog eens opgezadeld met een – zelfs naar MCU normen – ellendig slecht verhaal. De ‘Eternals’ tonen aan dat het kransje primaire superhelden nu echt wel opgebruikt is en dat het opduikelen van een wat psychedelische ‘Marvel comic’ uit de jaren negentienzeventig die behoorlijk los stond van de andere uitgaves, niet noodzakelijk een goed idee is. Daarom zitten we dus nu opgezadeld met een groep superwezens die blijkbaar de kracht hadden alles wat voorafging vlotjes te verhinderen (zoals het universum redden in de laatste drie Avenger films) maar om een of ander reden niet ‘mochten’ ingrijpen. Om ze dan toch uit hun winterslaap te halen wordt een van de meest belachelijk ‘instigating actions’ ooit bedacht: precies het terugbrengen van de verdwenen zielen in Avengers: Endgame, is wat de energie leverde voor een nieuwe bedreiging die nu enkel door de ‘Eternals’ – met in hun rangen onder andere Salma Hayek, Angelina Jolie en Gemma Chan – kan worden gestopt. Niet dat verhalende logica een sterkhouder is van dit soort films (of hoeft te zijn) maar het moet gezegd dat dit wel van heel dik hout planken zagen is: plots duiken allerlei helden en wezens op die al die tijd zogezegd al in de achtergrond aanwezig waren.
Los van die rammelende uitleg blijft enkel de vraag of er iets is dat Eternals onderscheidt van eerder Marvel-materiaal. Dat zou dan moeten zijn dat Zhao hier en daar filmt bij natuurlijk licht en gebruik maakte van zowaar 16 mm Kodak Ektachrome film om die scènes in te blikken. Bewonderenswaardig, maar ook irrelevant en volslagen nutteloos in het proberen redden van wat een puinhoop van een film is.
