The Jesus And Mary Chain

Hoe moeilijk kan het zijn om een geluidsman eens kordaat de les te spellen? Om hem kristalhelder uit te leggen dat het roemruchte Jesus And Mary Chain vanaf de eerste noot haast moet verdrinken in een gruizige wall of sound van vooral gitaren? Om maar te zeggen dat het geluid bij de Belgische passage van onze absolute idolen op gezette tijden erbarmelijk was, maar dat nu ook weer niet het ganse concert verdronk in een overdosis bas en drum. Bijlange niet.

Want de gitzwarte elektronica van de eind vorig jaar verschenen single “Jamcod”, die bleef wel zo stevig overeind staan als pakweg de Eiffeltoren. En ook in de tempowisselingen, zo typisch op hun vorige maand verschenen, nagelnieuwe album Glasgow Eyes, kweet de band zich voorbeeldig van zijn taak. De overweldigende lichtshow in de refreinen was ook al om van te snoepen. Zanger Jim Reid stond als vanouds gans het concert voorovergebogen, een arm aan de microfoonstaander – meer rock-‘n-roll kan een houding haast niet zijn. Zowel een overuren draaiende mistmachine als de kenmerkende Orangeversterkers van broer William waren ook prominent aanwezig op het podium.

Tot zover het goede nieuws. Want u las het al daarnet: de volumeknopjes van de ritmesectie stonden bij aanvang veel te fel naar rechts terwijl de gitaren onbegrijpelijk naar de achtergrond werden gemixt. De gevolgen laten zich raden: “Happy When It Rains” klonk nog droger dan een blikken doos cornflakes die een kurkdroge zomer lang buiten stond, al speelden William en de zijnen ook zelf wel verrassend staccato in de refreinen. Verder klonk het op plaat heerlijke “Far Gone And Out” bij aanvang zo lauwtjes als een vervelende motregen. Maar kijk: zo halverwege de song ging het geluid er merkbaar op vooruit. Van hetzelfde laken een pak in “All Things Must Pass”: beter geluid en een knetterende solo van William die zichzelf zo voor het eerst in de kijker speelde.

Het hoogst alternatieve imago van The Jesus And Mary Chain druist haast lijnrecht in tegen het verlegen karakter van zanger Jim – iets wat hij in diverse interviews overigens ootmoedig toegeeft. En dus mochten we die avond al blij zijn met welgeteld twee bindteksten. De eerste kwam erop neer dat de groep heus wel genoeg oude songs ging spelen. Eerst moest die eerder aangehaalde plaat echter wat ruimer worden voorgesteld. Een mooie aanloop was dat voor het letterlijk en figuurlijk in mist gehulde “Chemical Animal”, waarbij het geluid waarlijk excellent was. Helemaal subliem werd het met het zwaar aan Joan Jett refererende “The Eagles And The Beatles”, waarbij de messcherpe gitaren van een machtig solerende William eindelijk een fraaie hoofdrol kregen toebedeeld. Steen- en steengoede versie, en dat was ook te merken aan het applaus dat als een vloedgolf naar het podium rolde.

Nog meer lekkers? Wat dacht u van een zinderend “Amputation”? Of een heerlijk adequaat “Cracking Up”? In “Some Candy Talking”, een absolute JAMC-klassieker, kwam in de refreinen eindelijk de deels door de band zelf uitgevonden, wereldberoemde wall of sound helemaal bovenaan drijven. Zo ook bij “In A Hole” uit debuutplaat Psychocandy. William morrelde even aan zijn versterker, met als resultaat dat – vergeef ons de ongelijke uitdrukking – zijn prikkeldraadgitaar nu eindelijk volledig eerste viool speelde. De felle lichten in de refreinen maakten het plaatje compleet. The Jesus And Mary Chain en vooral hun geluidsman als de betere diesel die beiden tijd nodig hebben om op kruissnelheid te komen? Absoluut. Zie ook het machtige “Sidewalking” in een fel opwindende lange versie. En zo ging het dus maar door in deze uiterst pienter samengestelde setlist: van het loodzware, dreinende “Pure Poor” over het wat trager dan op plaat gespeelde “Blues From A Gun” tot het zeer puike “Nine Million Rainy Days”: Jim zong het allemaal nog wat meer voorovergebogen terwijl William de ene na de andere noise-eruptie uit zijn gitaar toverde. Hekkensluiters van de reguliere set waren niet van de minsten: “Venal Joy”, het machtige “I Love Rock ’n’ Roll” en “Just Like Honey” (zeg maar de definitieve doorbraaksingle van de band uit het verre 1985).

In een tweede, haast grappige (!) bindtekst dolde Jim wat met het concept van een groep die achter de coulissen afwacht of ze bisnummers mogen spelen, maar het applaus in de zaal sprak voor zich. Noteerden wij nog in die bissen: een groots, zij het nogal rommelig gespeeld “Taste Of Cindy”, waarbij vooraan in het publiek een spontaan (postpunk)feestje losbarstte, een zéér puike versie van “I Hate Rock ‘n’ Roll” en ten slotte een hypnotiserend “Reverence”. Tegen dan hadden wij echter al lang onze conclusie klaar: The Jesus And Mary Chain verdient zelfs na veertig jaar carrière nog steeds ruimschoots zijn plaats in de alternatieve muziekscène, dat bewijst de schare nagelnieuwe fans die pas op de kar sprongen met hun eind vorig jaar verschenen single. Alleen die geluidsman dus sneller tot de orde roepen en je hebt een dijk van een concert, dat spreekt.