Op hun tweede EP What Exactly Are You Looking For trakteert Ramkot u middels een originele combo van welgemikte djoefen op uw muile op een enkeltje richting alle hoeken van de kamer.
Het verhaal is genoegzaam bekend: Ramkot bestaat uit de broers Tim en Tom Leyman, aangevuld met Hannes Cuyvers. Ze wonnen de Nieuwe Lichting 2021 terecht met het nummer “Red”. Corona zette vervolgens een domper op de feestvreugde waardoor ze die overwinning live nog niet helemaal hebben kunnen verzilveren. De spaarzame keren dat ze wel konden opdraven waren alvast overtuigend. Het goede nieuws is dat de nummers van de nieuwe ep alvast minstens even goed zijn als hun prijsbeest. Dat belooft.
Je zou het hen haast niet nageven bij het luisteren naar hun bijwijlen hersendodend harde teringherrie, maar het plaatje dat Ramkot voor zichzelf heeft doordacht klopt tot in de puntjes. Visueel zit het snor met die drie basiskleuren in hun outfits, muzikaal met hun slimme mix van Queens of the Stone Age, Soulwax, Hypochristmutreefuzz en Millionaire, en dan is er nog die naam: ‘Ramkot’. Dat is nu eens een naam waarmee je kan thuiskomen: kort, to the point en recht op de essentie afgaand als een trap in het kruis. Bovendien is het tegelijk oervlaams én heeft het internationale allure. We horen een Franse radiopresentator al even coulant Ramquotte aankondigen als zijn Duitse collega RammKott brullen. Zelfs tot in de Himalaya zal de naam vertrouwd klinken: Tom Leyman nam de naam over van een Nepalees dorp waar hij vrijwilligerswerk deed.
En de muziek? ‘Ramrock’ is het etiket dat ze er zelf opplakken. ‘Vaart, variatie en dynamiek’ noteerden we bij de eerste beluistering. Kernwoorden die we na vele gesmaakte luisterbeurten niet hebben moeten aanpassen. Ramkot laat luid-zacht-luid probleemloos rampetampen met logge stonerriffs en vleugjes noise-weirdness – en dat vaak allemaal binnen hetzelfde nummer. Op “Am I Alright Now” roffelen de drums de bocht uit als het hart van een dikzak op een spinning-fiets dat niet weet waar te beginnen. Geregeld vallen ze weg om na een insuline-injectie van scheurende gitaren het bloed brutaal terug in de song te pompen. Het is een procédé dat ze in alle nummers herhalen, zonder dat het als een herhalingsoefening zal aanvoelen. Zo is “Eye to Eye” loodzwaar met een refrein dat erom smeekt om door volle festivalweides te worden meegeroepen: ‘I don’t need another lovesong‘. Tegelijk verraadt de speels tokkelende brug dat ze méér zijn dan simpel ruig van de richel rockend tuig. Zeggen dat ze het warm water opnieuw uitvinden gaat te ver, maar dat hoeft geen ramp te zijn. Ze plukken oneerbiedig uit zeventig jaar rockgeschiedenis om er een opwindend geheel van te maken, en zo hoort het maar ook.
Daarnaast zijn er in de details nog extra accenten te vinden. Zo is Ramkot evenveel glamkot te noemen op de vooruitgeschoven single “Fever” wanneer ze zich theatraal afvragen ‘what exactly are you looking for?’ doorheen de toefjes elektronica en swagger à la vroege Eagles of Death Metal.
Met die laatsten delen ze ook een gezond gevoel voor relativering. Als rock-‘n-roll ooit echt dood verklaard zal worden, dan zal ze rusten onder een zerk van loodzwaar sérieux. Maar het zal niet de schuld zijn van de slimmeriken van Ramkot. Wanneer Hannes Cuyvers in “Stevie” speels ‘I don’t believe in superstition / It’s Stevie Wonder with blind vision / He’s got the keys, but not allowed to drive it’ zingt, weet je dat het drietal er plezier in schept om met je voeten te rammelen. Het is een scheut lichtheid als tegengewicht voor de zware riffs.
What Exactly Are You Looking For zal even goed in zweterige clubs als grote voetbalstadia gedijen. Dit is een dik kwartier lang adrenaline bijtanken en tussen het luchtgitaar spelen met de vuist in de lucht zwaaien. Het is voorbij voor je het weet, maar we hebben hier te maken met een een kandidaat op ramkoers voor de Belgische plaat van het jaar. Straf!
