Het is niet omdat we anderhalf jaar stil hebben gelegen, dat er geen honderden bandjes aan de poorten stonden te rukken. Drie werden door Studio Brussel uitverkoren tot De Nieuwe Lichting van 2021, aan het begin van de zomervakantie mochten ze los van de teugel en zich eindelijk voorstellen aan het grote publiek.
“Welkom op de leukste samenscholing van het jaar!” Marie Van Uytvanck heeft al vroeg de beste bindtekst van de avond beet, en Kids With Buns begint met evenveel charme als knulligheid. Je voelt dat dit nog niet helemaal klaar is, winst in De Nieuwe Lichting of niet. Niet dat deze twee meisjes geen kwaliteiten hebben. De natuurlijke flair waarmee ze op het podium staan imponeert, het elektrische gitaarspel van Amber Piddington evenzeer. Met haar van Marc Ribot geleende fingerpicking – nog eentje van de Bert Dockx-school, denk je dan – dient ze de akoestische gitaar van haar vriendin van weerwoord, zorgt ze dat het boeiend blijft. Zonder haar contrapunt blijven de songs van Van Uytvanck soms wat te vrijblijvend, immers. Haar diepe, donkere stem is dan wel bijzonder indrukwekkend, haar bedenkelijke Engelse uitspraak stoort regelmatig.
En toch is Kids With Buns een fijn groepje. Want zo wankel de songs soms zijn, zo goed is hun muzikaal aanvoelen. Dat hoor je als de twee meisjesstemmen elkaar gaan afwisselen, de een laag en vol, de ander hoog en ijler; het werkt geweldig. In single “1712” laat Van Uytvanck zich van haar meest folky kant zien, maar de melodie komt er in deze kale versie niet helemaal uit. Dan is “Bad Grades”, het nummer dat alles in gang zette en het eerste dat het duo samen schreef, beter; een soort Alt-J zonder de irritante elektronische effectjes. Jammer dus van die afsluitende Slow Showcover “Hurts”, die het origineel geen recht doet, maar nogmaals: geen man overboord. Geef dit tweetal de tijd om te groeien, en het komt helemaal goed.
“CAVA, OLT?” Hannes Cuyvers vraagt het op een volume dat de weg naar Werchter vraagt, en als u het ons vraagt is dat ook de richting die Ramkot moet worden uitgestuurd. Want natuurlijk doet dat stampen en daveren wat aan Royal Blood denken, of ze het nu graag hebben of niet. Maar dit is België, waar noisebands altijd een beetje vreemder zijn dan in een buitenland waar ze voor gemakkelijk gewin gaan. Bij ons bestaat gemakkelijk gewin niet, en dus doet dit trio wel de pletwals, maar dan met de wendbaarheid van een flukse BMX.
Ramkot stampt. Ramkot davert. En Ramkot gooit zich om de halve minuut gezwind in een nieuwe richting. Ja, het is een drukbevolkt veld waarin de groep zich begeeft. Op nauwelijks een kwartier tijd hebben we al aan zowel Queens Of The Stone Age gedacht als aan dat Royal Blood, maar net zo goed aan Millionaire en zelfs Soulwax; alles wat ooit zonder omwegen droog heeft gerockt, quoi. Ramkot raakt er mee weg omdat het er dat typische vleugje Belgische waanzin in gooit dat ook Raketkanon en Hypochristmutreefuzz kenmerkt.
En zo is “Red” een olifantenstampede die nauwelijks een minuut verder alweer van tempo verandert, speelt “King Of The Harmless” met een echo van Placebo om die achteloos op te frommelen en grijnzend weg te werpen, en doet huidige single “Am I Alright Now” iets vaags met een restje dat de broertjes Dewaele in de jaren negentig hebben laten rondslingeren, om het dan helemaal naar de eigen hand te zetten. Met Skrillexcover “Bangarang” weet Ramkot dit openluchttheater voor het eerst wat in de fik te zetten. Want ja, we mochten rechtstaan, vertelde de presentator ons vooraf, maar het duurde lang voor we dat durfden. Ramkot brak de ban, en vertrok met de wetenschap dat de verovering is ingezet. Dit was slechts de eerste stap op een nog lange weg.
Ook bij The Haunted Youth zit alles goed om het te maken. Een singlesbandje zal het nochtans nooit worden, zelfs al trapt de groep meteen af met dat nummer waarmee alles begon. “Teen Rebel” heeft alles wat Studio Brussel doorgaans nooit zou draaien – de Cure-achtige gitaren van DIIV, een band die nooit de ether haalt, om maar iets te zeggen – maar nu hebben ze geen keuze meer. Het is dan ook een goed nummer, en desondanks niet meer dan een startpunt, zo lijkt frontman Joachim Liebens te willen zeggen door het meteen prijs te geven. Hij heeft gelijk.
Want zelfs al kennen we van deze groep nog geen half nummer meer, The Haunted Youth zal de volgende drie kwartier begeesteren, en niet meer los laten. Zelfs een galmend “Happy Birthday” in een Jimi Hendrix-gitaarversie gespeeld voor de jarige front-of-housetechnicus kan de vaart niet uit dit optreden halen. De uitwaaierende gitaren van “Coming Home” gaan over in een dromerig nummer dat naar Beach House neigt, en dat bloeit op zijn beurt open tot iets armwuivends dat met die dramatische gitaarlijn wat aan het epische van Mew doet denken. Wij denken graag aan Mew. U zou daar ook vaker aan moeten denken.
En dan valt alles even stil, en dat voelt alleen maar logisch, alsof The Haunted Youth nu al weet hoe je de perfecte setlist opbouwt. Het pratende volk wordt onverstoorbaar genegeerd, Liebens en band weten waarom ze hier zijn en daar zal geen geroezemoes hen van afbrengen. Het dansen nadien bewijst hun gelijk met dubbele kracht. Alsof het moest. Alsof iedereen zat te wachten op dit moment, waarop versoepeling na bevrijding eindelijk begint in te zakken en we beseffen dat het opnieuw mag, zo eindigt dit optreden. Met een Haunted Youth dat stug zijn ding doet, in de wetenschap dat het nooit zal headlinen, maar in een tent op Pukkelpop geloofwaardig “Hello we’re from America” kan zeggen en geloofd zou worden. Het publiek gaat uit zijn dak. Viert even het leven. Viert nieuwe muziek, een nieuwe lichting. En even durven we het denken: “zou het dan eindelijk voorbij zijn?”
Vanavond was 1 juli. Vanavond was: een nieuwe start. Vanavond was De Nieuwe Lichting. En we zagen dat de toekomst geregeld is. Er staat ons nog veel moois te wachten van deze bands.
