Op papier leek het een ongemakkelijke combinatie, maar de harde rockers van Ramkot en jazzpianist Jef Neve bewijzen met hun tijdelijke entente voor een herwerking van “Hollow” dat één plus één drie is. “Het doet altijd deugd om eens over het muurtje te kijken”, klinkt het bij de vier muzikanten.
enola: Ik heb eigenlijk maar één vraag, en dat is: waarom?
Tim Leyman (zang, gitaar): “Ik denk dat ik mag zeggen dat we altijd fan zijn geweest van het werk van Jef, en toen we vaststelden dat we met onze tweede plaat een wat andere richting waren ingeslagen, zagen we mogelijkheden. We hadden voor het eerst onze wat meer rustige kant opgezocht, en zeker bij “Hollow” voelden we dat we dat trekje nog meer konden uitvergroten. Met het idee om dat samen met iemand anders te doen, kwamen we al snel bij Jef uit, die we via gemeenschappelijke vrienden konden bereiken. En gelukkig zag hij dat meteen zitten. Het was een samenwerking die erg vlot tot stand kwam.”
enola: Kende jij Ramkot al, Jef?
Jef Neve: “Kennen is veel gezegd, maar ik had al van hun naam gehoord zonder dat ik hun muziek had beluisterd. Dat heb ik pas gedaan toen de vraag kwam, en ik dacht meteen ‘let’s do this’. Ik vond het een goeie band, met fijne vibes. Het is altijd fijn om eens over het muurtje te kijken, en ik vind het ook een eer om voor zo’n samenwerking te worden gevraagd.”
enola: Wist je meteen wat je met dat nummer aan wilde?
Neve: “Eigenlijk wel. We hebben één keer samen gerepeteerd voor we het hebben opgenomen, en dat was dat. “Hollow” leent zich er goed toe om piano bij te zetten. Op één of andere manier vráágt die song dat, en dus was het voor mij een heel natuurlijk proces om daar iets aan bij te dragen. Ik heb niet moeten zoeken naar mijn plaats, het wees zichzelf uit. Ik vond het helemaal niet vreemd, ik had niet het gevoel dat ik in één klap het DNA van Ramkot aan het veranderen was. Het was de song die het vroeg.”
Tim: “Jef heeft door de ruimte die er was in te nemen “Hollow” vijf niveaus hoger getrokken. En het fijne is dat wij ook niet hebben moeten strijden; we konden Ramkot blijven.”
enola: Was wat Jef deed ongeveer wat jullie verwacht hadden?
Tim: “Zeker, en vooral wat we gehoopt hadden. We vinden het zelf nogal leuk om onszelf opnieuw uit te vinden, en onze muziek een nieuwe dimensie te geven, en hier was het kwestie van vertrouwen in Jef te hebben om zijn ding te doen.”
Tom Leyman (drums): “Hannes is van ons drie de beste pianist, maar ik denk niet dat hij er aan dacht om Jef te zeggen wat hij moest spelen.”
Neve: “Terwijl het op zich best verfrissend kan zijn om als pianist eens de vraag te krijgen om iets helemaal anders te doen. Dan word je gedwongen om de dingen anders te bekijken, en dat is vaak alleen maar interessant.
Tim: “Toen we die ene dag gerepeteerd hebben, hebben we ook de vrijheid genomen om niet alles vast te leggen. De intro heeft vijf verschillende versies gekend, waarna we op het gevoel voor één hebben gekozen. Zo is het livegevoel dat het nummer ook heeft er in gebleven.”
Neve: “We hebben het ook allemaal in één ruimte opgenomen. Allemaal samen in één kot. Dat maakt dat het niet te clean is geworden.”
enola: Zit er nog meer in deze samenwerking? Zien jullie daar nog verlenging aan?
Hannes Cuyvers (bas, zang): “Er zijn nog geen concrete plannen, maar we zien wel wat de toekomst brengt. Het kan altijd, als we nog eens een song hebben waar dat gepast is. Je weet maar nooit.”
Neve: “Ik ben ondertussen heel oud, zeker in vergelijking met jullie, en het leuke daaraan is dat je erachter komt dat je mensen opnieuw tegenkomt. Vaak is dat in een andere context, maar zolang het vuur blijft branden, kan het altijd dat onze paden weer kruisen.”
Tim: “Ik denk dat dat klopt. Je kruist elkaar, en zaadjes zijn snel geplant. En deze samenwerking heeft ons als jonge band ook breder doen denken. “Hollow” was voor ons doen al een zacht nummer, maar dat loslaten, en iemand anders het dan laten arrangeren was toch een stap, een inzicht dat we niet meer alleen die harde band zijn die aan duizend per uur rocksongs wil schrijven. Onze eerste LP hebben we nog volledig zelf gemaakt, van het schrijven tot het opnemen. We waren daar koppig in. Deze samenwerking geeft ons de vrijheid om dat meer te doen, nog eens met Jef, misschien, maar net zo goed om andere mensen eens in onze creatieve wereld toe te laten.”
Cuyvers: “Het maakt de dingen spannend. We hebben dat hard rocken nu al veel gedaan, en het is niet dat we daarop uitgekeken zijn, maar de zin om iets anders te doen is er. We willen onszelf creatief uitdagen. Daarvoor, zo hebben we geleerd, is het niet slecht dat je openstaat voor input van buitenaf. En soms moet je al eens met je bek tegen de grond gaan. Zo hebben we bijvoorbeeld eens remixen gemaakt van onze nummers, en het was heel plezant om dat te durven proberen: oogkleppen afzetten en het risico nemen dat misschien niet iedereen de nieuwe zijsporen kan smaken. En ik ben ervan overtuigd dat er mensen zullen zijn die deze nieuwe versie van “Hollow” niet zullen lusten, maar net zo goed zullen anderen ons hierdoor leren kennen die ons minder volgen bij de hardere dingen. Voor elk wat wils, moet je maar denken. Ik ben zelf ook fan van artiesten die zulke stappen durven zetten.”
Tim: “We zijn ondertussen ook wat ouder geworden.”
Neve: “Geef maar toe dat jullie gewoon Knuffelrock-platen willen maken.”
Cuyvers: (lacht) “Mijn ouders hadden ze allemaal!”
enola: Jef, jij kijkt wel vaker eens over het muurtje. Je herwerkte “Synrise” van Goose, coverde Sylver,… Wat haal jij er als jazzman uit om je teen in de pop en rock te steken?
Neve: “Eigenlijk precies wat de jongens daarnet ook vertelden. Het is plezant om door die cross-over een blik te krijgen op wat de kern van mijn muziek is. Door met José James samen te werken of zo, ga ik zelf ook anders kijken naar wat ik zelf maak. Het inspireert mij, geeft nieuwe inzichten, en bovenal is het ook gewoon leuk. Ik ben een sociaal type, altijd benieuwd om een nieuwe wereld te leren kennen. Tim zei het net, hoe ze eigenlijk in een cocon begonnen zijn. Wel, dan ben ik heel benieuwd om dat te benaderen en te zien hoe het daarbinnen werkt, wie die gasten zijn, en hoe het daar voelt. Als zo’n vraag tot samenwerking komt, denk ik al snel ‘oké’. Op voorwaarde dat er ook muzikaal iets in zit voor mij. Ik krijg genoeg vragen om een streepje piano te spelen op dingen, negentig procent daarvan krijgt een neen omdat ik de meerwaarde ervan niet zie. Hier was ik meteen benieuwd hoe een jonge, snoeiharde bende zou combineren met mij. Op papier alleen al was dat spannend, dus laten we dat maar eens proberen.”
enola: Is dat iets wat jullie nu zelf live zouden willen brengen?
Cuyvers: “Wie weet. Als de agenda’s samenvallen en het moment zich ertoe leent, zou dat heel fijn zijn.”
Neve: “Ik wil dat sowieso wel eens doen. Ik ben benieuwd naar de energie die we samen zouden hebben.”
Tom: “De MIA’s? Ze mogen ons altijd bellen.” (lacht)
