Adil El Arbi en Bilall Fallah zetten samen met Mathieu Mortelmans (Gent West) voet op Vlaamse fictiegrond met hun nieuwe reeks Grond. Het scenario wordt verzorgd door Zouzou Ben Chicka, Dries Heyneman en Wannes Cappelle en de hoofdrollen worden vertolkt door Ward Kerremans en Yassine Ouaich. Op het Film Festival Gent konden we alvast proeven van de eerste twee afleveringen, en die smaakten alvast naar meer.
Centraal in de serie staat het idee of Marokkanen in België na hun overlijden begraven worden in Marokko of in België. Een gevoelig thema waarover ik in dialoog ging met de cast en crew van deze verse fictiereeks in de zetels van het Pillows Hotel, Gent. De sfeer tussen hen zit alvast goed, de ‘inside-jokes’ van op de set zijn nog warm aanwezig en dat er diepe vriendschappen ontstaan zijn, is maar al te duidelijk.
Dag heren, vanwaar kwam het idee om rond dit thema te werken?
Zouzou: Dat idee speelt al een jaar of vijf. Er zijn een paar momenten uit het dagelijkse leven die mij hiertoe gebracht hebben.
Dries: Dat van die Turkse vrouw vooral.
Zouzou: Ja, die vrouw haar dochtertje was gestorven en de familie had besloten om het dochtertje in Turkije te begraven. Die moeder heeft daar zo hard van afgezien want zij wou regelmatig het graf van haar kindje bezoeken. Op een gegeven moment is die vrouw dan tegengehouden geweest in Duitsland. Ze was naar Turkije gegaan om haar dochtertje uit het graf te halen en had haar in een doek gewikkeld om terug mee naar huis te nemen.
Adil: Ja en dan zijn ze met dat idee naar ons gekomen en die klik was er meteen. Bilall en ik zijn met dit thema vertrouwd in het echte leven en zeker door de tragikomische wending die erin vervat zit, waren we meteen verkocht!
Jullie brengen een gevoelig onderwerp met toch een dosis humor, vanwaar die keuze?
Dries: We wilden vooral het spanningsveld van de religie aftasten.
Wannes: Vooroordelen ondermijnen, tegen de schenen van de mensen schoppen maar dan met de kracht van humor.
Dries: Mochten we dit voor Canvas gemaakt hebben, dan zouden de mensen zeggen ‘Amai, zo schoon’, maar we kozen bewust voor Play4 om toch een meer divers publiek te bereiken
Zouzou: Vooral humor gebruiken als manier om conflict enken te ondermijnen. We konden evengoed een zeer serieus verhaal brengen, maar we hebben heel bewust de kaart van humor getrokken om juist alles bespreekbaar te kunnen houden op een respectvolle toon.
Dries: Amai, das schoon gezegd
Zouzou: Ja, dat vond ik ook (lacht).
Welke reacties verwachten jullie van zowel de Marokkaanse gemeenschap als de Vlaming in de straat?
Wannes: Herkenbaarheid
Dries: Dat je een nieuwe wereld leert kennen, zeker voor de Vlaming die met deze problematiek minder tot niet te maken krijgt.
Zouzou: Terwijl het je buren zijn, eigenlijk zonder binnen te moeten gaan, binnenkijken bij je buren.
Adil: In de reeks zelf is de gemeenschap natuurlijk niet enthousiast, maar ik denk wel dat het een interessante manier kan zijn om naar dit thema te kijken. Natuurlijk kan het zijn dat zij in het echt ook anders gaan reageren, maar bon, dat weet ik nog niet, haha.
Ward: Ook al komt de Vlaming niet per se direct in contact met deze kwestie, toch is het een verhaal voor Jan en alleman en hoop ik daarmee dat de serie ook de Vlaamse kijker bereikt.
Ward en Yassine, herkennen jullie jezelf in de personages van JB en Ismael?
Ward: Tuurlijk, de band met zijn zus herken ik zeker. Zelf was ik ook heel beschermend naar mijn eigen zus in het uitgaansleven. Ook de puurheid van de vriendschap heb ik zeker met bepaalde mensen. Oh, en ik draag ook heel trainingspakken, haha.
Adil: Mathieu is ook onze JB, haha.
Billal: Een kleine JB, haha.
Yassine: Absoluut, het is een authentieke Marokkaanse reeks. En net zoals Ismael (Smile in de reeks, nvdr.) ben ik ook een ambitieus iemand. Vooral een doorzetter, Bilall zei dat ook tegen mij, en dat vind ik een mooi compliment.
Het is natuurlijk wel een ethische kwestie, want voor wie geldt de traditie: de overledene of de nabestaanden?
Mathieu: Daar gaat de reeks over. Ismael is iemand die net de keuze maakt om tegen de traditie in te gaan. Is dat dan vernieuwing of rebellie?
En hoe staan jullie tegenover dit thema, willen jullie ook gerepatrieerd worden na jullie dood?
Yassine: Dat is een culturele keuze en heeft niets met geloof te maken. Mijn ouders willen zelf graag gerepatrieerd worden naar Marokko, maar voor mijzelf maakt dat niet uit. Ik zou wel gewoon begraven willen worden, waar dat maakt niet uit. Maar de issue is vooral dat je de doden in hun graven moet laten en in België staat daar een tijd op.
Adil: Ik wil begraven worden in Marokko.
Bilall: Ik ben daar nog niet mee bezig, maar voor mij is de mogelijkheid in de twee landen.
Mathieu: En ik zou graag in België begraven worden (lacht).
Ward: Ik wil uitgestrooid worden op het voetbalveld van KV Mechelen en Manchester United
Tot slot ben ik toch nog benieuwd met welke regisseur/acteur jullie nog eens op café willen gaan?
Bilall: Hitchcock
Adil: Ah, nee, ik Steven Spielberg, dat is zo een mysterieuze mens, niet zoals Scorcese. Ik wil weten wie hij echt is.
Bilall: Of misschien Fritz Lang, haha
Mathieu: David Fincher, dat is niet de meest aangename mens, maar wel om eens een koffie mee te gaan drinken.