Op Boy From Michigan gaat John Grant terug naar zijn roots en graaft diep in zijn verleden. Na de rust en melancholie van Queen Of Denmark en de dansbare discodreunen op Grey Tickles, Black Pressure en Love Is Magic is het nu tijd voor een mix van beiden.
Het duurt een paar luisterbeurten, maar dit album is alweer een schot in de roos. Een mix van dansbare, hoekige beats en heel wat introspectie. Ziedaar de ingrediënten van een geslaagd album. Klinkt simpel, maar vergis je niet: tijdens de lockdown van 2020 nam Grant de tijd om samen met vriend en producer Cate Le Bon zijn muzikale ideëen uit te werken. Het werd een proces vol ‘blood, sweat and tears’, nog eens versterkt door net die lockdown en de stresserende Amerikaanse verkiezingen. Want al woont John Grant al jaren in IJsland, hij is en blijft bezorgd over zijn thuisland.
Verschillende nummers zijn aan de lange kant, maar vervelen niet. Zo is het titelnummer, over Grants verhuis als kind van Michigan naar Colorado, al direct een waarschuwing voor wie nog in de American Dream gelooft (“Beware when you go out there, they’ll eat you alive if you don’t take care, they’re using different rules, the American dream is not for weak softhearted fools”).
“Country Fair” is ook zo’n typisch Amerikaans nummer en fenomeen waarin de Amerikaan ons meeneemt naar zijn jeugd, toen hij als onzekere tiener door vrienden werd meegetroond naar de kermis. Het resultaat is een melancholische terugkijk, zonder overdreven melig of zeemzoetig te zijn.
Vooraleer het te rustig wordt, gaat het een paar versnellingen hoger op “The Rusty Bull”, “Best In Me” of nog het newwave-achtige “Rhetorical Figure”. De fictieve wereld die Grant op “The Rusty Bull” en ook nog “Dandy Star” oproept, zou zeker niet misstaan in een Stephen King verhaal: creepy, mysterieus en vol filmische beelden.
Een van de thema’s die terugkomen in John Grants werk is zijn gevecht met zijn geaardheid: hoe hij opgroeide in een omgeving die homoseksualiteit verketterde, en hem aanmaande een ‘echte’ man (a tough guy) te zijn. Die tegenstrijdigheid tussen wat hem voorgeschoteld werd, en hoe hij zich echt voelde, zorgde ervoor dat hij in een spiraal van zelfontkenning, drugs- en alcoholmisbruik belandde. De gevolgen hiervan beheersen tot op vandaag zijn leven: samen met de drugs en alcohol was er een losbandig leven, wat resulteerde in een HIV besmetting. Het getuigt echter van karaktersterkte dat John Grant ondanks alles er nog altijd staat, openlijk toegeeft dat hij fouten gemaakt heeft, en nog maakt. Wie is nu een echte tough guy?
In het verleden ventileerde hij zijn woede en frustraties met veel zwarte humor, maar op Boy from Michigan gaat hij fijnzinniger te werk. Resultaat: veel minder zwartgalligheid, maar des te meer contemplatieve beschouwingen. “Rusty Bull” is wat dat betreft een pareltje: “His eyes fill my heart with dread, And he visits me while I lie in my bed, He says ‘your daddy can’t undo what’s done’ and 40 years later I’m still truying to run” of nog “Spring is the promise that never came, the bull tightens his grip and I curse his name, Now every morning is a harsh reminder that everything is the same”
Voor zwartgalligheid is er gelukkig wel plaats op dit album, op Your Portfolio laat John Grant zich nog eens goed gaan en verkettert hij de enige God die de Amerikaanse maatschappij nu kent, nl geld en de macht van het geld: “Your portfolio is much bigger than I had anticipated, it’s swollen and inflated, Your portfolio has razorsharp claws but that just makes me excited instead of giving me pause. Your portfolio has killed and it will kill again, I can’t wait to feel it rubbing up against my skin”
Zoals gezegd: het is wennen na het elektrogeweld van de vorige albums, maar het universum dat John Grant gecreëerd heeft op Boy From Michigan werkt en overtuigt. Fuck objectiviteit zelfs: dit is 75 minuten lang een pareltje en we kijken met veel goesting uit naar 10 juni 2022, wanneer hij, eindelijk, na drie keer verplaatsen wegens ‘je-weet-wel’, de Cactus Club in Brugge aandoet.