Van John Grant is geweten dat hij via tekst en muziek een getroebleerd verleden verwerkt. Een verleden dat nog altijd een eindeloze stroom aan inspiratie oplevert. Mix dat met wat nu gaande is in de VS, en je krijgt een goudmijn aan inzichten.
Zou je denken, maar John Grant klampt zich toch iets te veel vast aan zijn persoonlijk verhaal. OK, in de zeer religieuze omgeving waarin hij opgroeide, werd absoluut niet geapprecieerd dat je als man met een vriend in plaats van een vriendin thuiskwam. Dit trauma laat veertig jaar later nog steeds serieuze krassen op ’s mans ziel achter. Dat zijn vader het nog steeds moeilijk heeft met hoe zijn zoon in het leven staat, schreeuwt John Grant uit in het tweeluik “Father” en “Daddy”.
The Art Of The Lie, John Grants zesde soloalbum, begon in 2022 vorm te krijgen, toen hij producer Ivor Guest, vooral gekend voor zijn werk met Grace Jones, ontmoette. Guest zorgt alvast voor een enorme hoeveelheid aan geluidjes, bliepjes en extra’s die je hoofd soms iets te veel op hol brengen. En dat is best spijtig, want een van de troeven van John Grant zijn zijn vlijmscherpe teksten, en die zijn meermaals, ook door het gebruik van de vocoder, niet altijd goed verstaanbaar. Het verpest hier en daar te veel het luisterplezier.
Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel, want al gauw komt de Grantiaanse ironie naar boven. Titel The Art Of The Lie is bijvoorbeeld een verwijzing naar het befaamde boek van de verfoeilijke Number 45. En de funky en uiterst dansbare opener “All That School For Nothing” drukt ons meteen met onze neus op de feiten. Wat is een mens met de kennis over “hyenas and vultures” in het echte leven?
Bestaat “Father” iets te veel uit gebliep, dan is tegenhanger “Mother And Son” veel intiemer en rustiger, prachtig gezongen door Grant en achtergrondzangeres Rachel Sermanni. Met haar engelenstem weet ze de juiste intensiteit in het lied te brengen.
Hoogtepunt is ongetwijfeld “Meek AF”, waarin Grant de draak steekt met ons braaf gedrag en de gewoonte om altijd achter “sterke” leiders aan te lopen, ongeacht wat die zeggen of doen. Hier toont Grant waar hij sterk in is: het spotten met kuddegedrag, hij sabelt die schapen genadeloos neer: “’Cause everybody knows Jesus wants you to be rich, The Art of the lie, your new salespitch”, en nog “No son of yours will ever be a fag, even if you have to drag him around town behind your truck”. Ook muzikaal is “Meek AF” een sterk staaltje met uiterst dansbare funky drums en bas.
En op het einde krijgen we dan toch nog de zuivere bas van John Grant in al zijn glorie te horen in “The Child Catcher” en “Laura Lou”. Zonder verdraaiingen, effecten of elektronische snufjes.
Slaagt John Grant erin om op zijn zesde soloplaat te overtuigen? Wel, hij doet een mens alvast nadenken en dansen en dat is ook niet onbelangrijk. Maar het niveau van debuutplaat Queen Of Denmark of Pale Green Ghosts uit 2013 haalt hij niet. Al zitten er in The Art Of The Lie heel veel echo’s van die beginnende soloartiest John Grant in. Alleen spijtig dat hij iets te vaak de neiging heeft om dat introspectieve te verdrinken met allerlei technologische hoogstandjes.