Volgend jaar is het vijftig jaar geleden dat we afscheid namen van Nick Drake. Dat we nog altijd wild zijn van een 26-jarige die amper drie albums uitbracht, getuigt van zijn tijdloze klasse. En ook op coveralbum The Endless Coloured Ways staan de meeste songs na een halve eeuw nog steeds als een huis.
Drie albums en een verzamelaar met onuitgebracht materiaal. Dat is wat Nick Drake achterliet toen hij in november 1974 al dan niet bewust een overdosis antidepressiva nam. Niet dat zijn dood groot nieuws was. De ster van Drake was bij leven niet van het kaliber van een Amy Winehouse of Kurt Cobain. Het was postuum dat artiesten als Kate Bush, Paul Weller of Robert Smith hem als invloed zouden noemen. De Drake-renaissance is sinds de jaren 80 niet meer gaan liggen, vandaar ook deze verzamelaar.
Het openingsnummer “Cello Song” krijgt een extra shot adrenaline dankzij de heren van Fontaines D.C. Het zal allicht een nieuwe generatie de songs van Drake doen ontdekken. Een onheilspellende drone maakt plaats voor een urgent ritme, een dreunende baslijn, een regen van gitaargeluid en het soort verknoeide vioolgeluid dat John Cale over de Velvet Undergrounds “Venus In Furs” schilderde. Er is misschien een cello te horen, maar daar zijn we niet zeker van. De Fontaines-versie heeft wel een groezeligheid die niet geassocieerd wordt met Drake, aangedikt door Chatten die in zijn kenmerkende accent de gekwelde teksten nieuw leven inblaast.
John Parish en Aldous Harding zijn eveneens verbluffend in hun radicale benadering van “Three Hours”. De vroegere PJ Harvey-compagnon en de raadselachtige Nieuw-Zeelandse bewijzen dat het epische nummer kan floreren zonder ingewikkelde gitaararpeggio’s. Een motorik beat, een hoekige baslijn, een elektrische pianoloop en een fijne lijn griezelige synthgeluiden volstaan om Drake plots meer Krautrock te doen klinken dan zelfs de laatste War On Drugs-plaat.
Ook John Grant ziet weinig nut in Drakes betoverende gitaarwerk te benaderen in “Day Is Done”. Zo wordt Drakes meest kenmerkende nummer gehuld in een sombere, Vangelis-achtige elektronische sfeer en een rijke, doorleefde bariton. Allemaal erg overtuigend in het overbrengen van de huiveringwekkende boodschap: “Now there’s no time to start anew / Now the party’s through” Een nummer als een koude douche die er in dit geval voor zorgt dat we met ingehouden adem zitten te genieten. En wie had gedacht dat het ontschminkte “From The Morning” zou werken als een prachtig etherisch stukje synth-gedreven dreampop, met dank aan het Britse duo Let’s Eat Grandma?
Ook Philip Selway van Radiohead, openlijke Nick Drake-fan, dikt de kwetsbaarheid van het verlossingsthema “Fly” aan met zijn norse, half gesproken stem en een vrij griezelig samenspel van strijkers. Er zijn ook Mike Lindsay (van Tunng) en Guy Garvey (van Elbow), die een semi-psychedelische “Saturday Sun” bij elkaar harken, compleet met glitchy synth-effecten, het zachte saxofoongeluid van Robert Stillman en een grote freakout van een einde. Een mens vraagt zich af hoe Drake zelf zijn nummers had ingekleurd, mocht hij de elektronica van de eenentwintigste eeuw ter beschikking gehad hebben.
Meer traditionele herwerkingen die we ons herinneren: het minder bekende “Time Of No Reply” van meester Joe Henry, begeleid door het blaaswerk van zoon Levon en de onvolprezen Meshell Ndegeocello. “Time Has Told Me”, waar de karamellen stem van Ben Harper op een bedje van piano, besprenkeld met druppels gitaargetokkel het nummer net dat tikkeltje meer geeft, is eveneens een hoogtepunt. Een verscheidenheid aan interpretaties dus, zonder een misstap die we u moeten melden. Dat is eigenlijk niet te verwonderen: je moet echt je best doen om een nummer van Nick Drake om zeep te helpen.
Wie niet genoeg kan krijgen van Drake: beluister zeker “Day Is Done” in de versie van Charlie Hunter en de toen nog quasi onbekende Norah Jones uit 2001. En ook Lisa Hannigans herwerking van “Black-Eyed Dog”, op een coveralbum van Drake-songs uit 2013, moet u gehoord hebben. En al het originele werk van de meester zelf natuurlijk.
