Begin 2020 ging The Courier – toen nog onder de titel Ironbark – in première op het vermaarde ‘Sundance’ filmfestival. De release werd vervolgens uitgesteld, waarna de film nu zonder veel ophef op kleine schaal in de zalen wordt gebracht.
Het lauwe On Chesil Beach uit 2017 is naast een paar episodes van de reeks The Hollow Crown, de enige adelbrief die regisseur Dominic Cooke aan boord bracht voor deze koude-oorlogsthriller. De film kan rekenen op de naamsbekendheid van Benedict Cumberbatch en het talent van fotografieleider Sean Bobbitt (die zijn sporen verdiende in samenwerkingen met Steve McQueen) maar dat wil helaas nog niet zeggen dat er grootse dingen te zien zijn in dit degelijke, maar ook wat kleurloze epos dat gebaseerd is op waargebeurde feiten.
Dat tekort aan persoonlijkheid ligt zeker niet aan de prestatie van Benedict Cumberbatch, die een behoorlijke rol neerzet als Greville Wynne, de (bestaande) Britse zakenman die aan de vooravond van de Cubaanse rakettencrisis en de bouw van de Berlijnse muur, door de geheime dienst MI6 gevraagd werd om via zijn handelsmissie in Moskou contact op te nemen met een hooggeplaatste Russische militair. Die kolonel Oleg Penkovsky (Merab Ninidze) smokkelde via Wynne duizenden geheime Sovjet-documenten door naar het Westen en stelde wellicht de Amerikaanse inlichtingsdiensten in staat om op tijd de raketbases te ontdekken die in alle stilte waren opgesteld op Cuba en die ei zo na de aanleiding vormden tot een nucleair treffen.
De grootste troef in het naar het scherm brengen van die historische (gedramatiseerde) gebeurtenissen is het camerawerk van Bobbitt dat achteloos en onzichtbaar lijkt, maar wel degelijk veelvuldige momenten van grote subtiliteit bezit. Ook kleurenpalet en aankleding zijn onberispelijk, waardoor The Courier er op zijn minst in slaagt ons op overtuigende manier in een andere wereld te plaatsen.
Al dat werk wordt helaas ondergraven en een beetje verraden door script, verhaal en (vooral) regie. Dominic Cooke kan het niet laten te pas en te onpas lege montagereeksen in te lassen en grijpt ook wel heel vlot naar allerlei afgezaagde stereotypen: de Russische delegatie die onhandig reageert wanneer er op rock’n roll gedanst wordt in een Engelse pub, of de doorzichtige typering van Sovjet-ambtenaren. Vaak zitten de interacties tussen personages ook niet altijd goed, al ligt dat meer aan de flauwe dialogen dan aan het acteerwerk (naast Cumberbatch en Ninidze zetten ook James Schofield en Jessie Buckley goed werk neer). Beter is het gelukkig gesteld met de dramaturgie die op het eerste zicht al te veel lijkt in te zetten op het privéleven van Greville Wynne, maar die dat element gaandeweg weet aan te wenden om aan te geven dat het abstracte schaakspel van internationalen belangen ook gelinkt is aan emoties en levens.
Al bij al is het moeilijk om al te negatief te zijn over The Courier. Dit is cinema volgens het boekje die zich over de hele lijn aan alle regels van de kunst houdt, maar ook precies daarom nergens ook maar enige blijk geeft van echte inspiratie of passie. Onderhoudend, maar ook een beetje steriel.