De kans is groot dat u Samir Guesmi – regisseur van het Franse Ibrahim – aan het werk zag als acteur in films als Banlieu 13 of The Transporter Refueled. Met Ibrahim maakt hij nu ook als filmmaker zijn debuut en met een jaar vertraging omwille van de Covid-pandemie, wordt de film die geselecteerd was voor de digitale editie van Cannes in 2020, nu ook eindelijk in de zalen gebracht.
Anders dan in de films waarin hij zelf aantrad, is Guesmi ditmaal niet geïnteresseerd in de spectaculaire kant van het Franse misdaadleven, wel in een intiem portret van een jongeman die zich laat beïnvloeden door een wat schimmige vriend en daardoor een verkeerde beslissing neemt die hem in moeilijkheden brengt. Ibrahim (Abdel Bendaher) leeft met zijn vader (gespeeld door de regisseur zelf) in een klein appartement en doodt de dagen met school lopen en dromen van een voetbalcarrière die er nooit zal komen. Hij laat zich ompraten door een vriend om te assisteren bij een winkeldiefstal maar wordt meteen gevat. Het vervolg toont hoe schuld en wroeging leiden tot een nog verder neerwaartse spiraal.
Guesmi zet zijn relaas in beeld met een bewonderenswaardige sereniteit en laat zich bovendien niet verleiden tot te veel hip of fotogeniek gebruik van zijn Parijse locaties. De cameravoering verzekert ook een vrij effectief gevoel van claustrofobie, als is dat ondertussen wel een beetje een gemeenplaats geworden van dit soort cinema: het is moeilijk nog een film te vinden rond een dergelijk onderwerp, die de personages niet opsluit in het kader door weinig vrije ruimte te laten in de beelden. De debuterende Guesmi heeft gelukkig genoeg vakmanschap om zijn hand niet te overspelen en zorgt hier en daar ook voor een paar momenten die treffende de leef- en gevoelswereld weergeven van zijn jonge protagonist.
Al die zaken zijn van toepassing op de eerste drie kwartier van deze nauwelijks 80 minuten tellende prent, waarna de film plots het geweer van schouder verandert en er een romantisch nevenverhaaltje wordt bijgevoegd dat alles een beetje te vlotjes doet schakelen van deprimerend sermoen naar hoopgevend sprookje.
Zolang de film een terughoudend en sober portret brengt van frustraties, verlokkingen en het zoeken naar een eigen identiteit, is dit een weinig opvallend, maar verzorgd opgezet minimalistisch drama. Zodra die kwaliteiten aan de kant geschoven worden voor een andere aanpak, zakt het geheel in elkaar en blijft er niet veel meer over van wat eerder werd opgebouwd. Ibrahim laat zien dat acteur Samir Guesmi als regisseur best een aantal veelbelovende zaken in zijn mars heeft, maar ook dat zijn zelfgeschreven scenario een kritischer oog had kunnen gebruiken en dat het vinden van een echte eigen stijl en eigen signatuur, iets is dat nog moet groeien en rijpen. Ondertussen is dit een debuut dat dreigt te verzuipen tussen de grote hoeveelheid films die in de zalen komen op dit moment en dat op zijn minst een iets beter lot en enige aandacht verdient.
