Als de films van de Amerikaanse cineast Wes Anderson één ding met elkaar gemeen hebben, dan is het wel hoe de eigenzinnige regisseur vorm boven inhoud plaatst en dit in een stijl giet die zelfs het kleinste kind kan herkennen. Of het nu gaat om een laconiek portret van een disfunctioneel gezin (The Royal Tenenbaums), een stop-motionavontuur waarin een geestige dierenfabel van Roald Dahl prachtig tot leven wordt gewekt (Fantastic Mr. Fox) of een in nostalgie gedrenkte scoutskomedie (Moonrise Kingdom): de ongebreidelde beeldende fantasie van Anderson kent blijkbaar geen grenzen.
Ook de tot in de puntjes verzorgde visuele aankleding, vaak een feest van puur cinematografisch raffinement, is een bekend handelsmerk van de regisseur. Geen Anderson-film zonder zachte pasteltinten, perfect symmetrische beeldkaders of een soundtrack van componist Alexandre Desplat – al begon deze vaste formule sinds The French Dispatch en Asteroid City toch wel wat sleet te vertonen. Anderson liet het evenwel niet aan z’n hart komen en omringde zich voor zijn nieuwste worp The Phoenician Scheme – die inmiddels feestelijk in première ging op het 78e filmfestival van Cannes – opnieuw met een duizelingwekkende sterrencast om u tegen te zeggen.
The Phoenician Scheme handelt over Anatole “Zsa-Zsa” Korda (Benicio Del Toro), een schatrijke zakenmagnaat en de vader van negen jongens en één meisje. Wanneer hij uitgerekend haar tot erfgename benoemt, komt zijn imperium zwaar onder vuur te liggen.
Het scenario van The Phoenician Scheme, dat reeds werd afgewerkt alvorens de schrijversstaking uitbrak in Hollywood, pende Anderson neer in samenwerking met habitué Roman Coppola. Toch verloopt dit script nogal stroef. Gelukkig is de plot, zoals wel vaker bij de schepper van The Grand Budapest Hotel en Isle of Dogs, in feite van ondergeschikt belang. Ze vormt slechts de kapstok voor een absurde spionagekomedie die tot op zekere hoogte wel te smaken valt, maar ons geduld soms op de proef stelt.
De bonte verzameling acteurs (met naast Del Toro verder nog Tom Hanks, Bryan Cranston, Benedict Cumberbatch en Scarlett Johansson om er maar enkele bij naam te noemen) amuseert zich kostelijk. Ieder doet wat er van hem of haar wordt verwacht – al springt eigenlijk vooral de vertolking van Mia Threapleton (de dochter van Kate Winslet) in het oog. Louter esthetisch is The Phoenician Scheme een schot in de roos. Niettegenstaande Andersons huiscameraman Robert D. Yeoman werd verruild voor Bruno Delbonnel, de in Frankrijk geboren DOP van Inside Llewyn Davis, Darkest Hour en het succesvolle Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain, is er van een stijlbreuk geen sprake. Dit neemt echter niet weg dat de houterige film zwier en gevoel voor ritme mist. Hoezeer Anderson de doldwaze situaties vol kurkdroge humor ook op het publiek afvuurt, het is allemaal minder inventief en geïnspireerd in vergelijking met veel van zijn andere werk, waarmee hij de lat telkens torenhoog wist te leggen.
