Scherp en eigenzinnig en vol tegenstellingen klinkt de muziek op For The First Time, het debuut van Black Country, New Road.
Zelf zijn de zeven Britse jongmensen er naar eigen zeggen al op uitgekeken. Drie van de zes songs zijn ontstaan in de wittebroodsmaanden van de band, zo’n drie jaar en dus enkele millennia geleden. Sindsdien is er een tweede gitarist bijgekomen, kreeg frontman Isaac Wood second thoughts bij sommige van zijn teksten en is Ian Curtis alweer enkele jaren langer dood.
En toch moet iemand deze plaat haar piëdestal gunnen. Ze durft moeilijk te zijn, ook al maakt ze zich daarmee verdacht voor wie zijn muziek in rechte banen uit het hart wil zien vloeien. Jazz, no wave en aan noise grenzende waanzin spatten op elkaar stuk. Songs die geen songs willen zijn verklaren de dood aan strofes en refreinen. Melodieën storten voortdurend in – sommige zijn ook ronduit irritant. Waarom Black Country, New Road zichzelf zo ten gronde richt, weet ik niet. Maar het moegetergde, uitgebloede hoopje muziek dat overblijft, heeft in ieder geval een kloppend hart.
In opener “Instrumental” – opium in klanken – spreekt de groep in dezelfde vreemde tongen als Talking Heads: violist Georgia Ellery en saxofonist Lewis Evans zijn thuis in klezmer, de etnische sound die hier zijn stempel drukt. Daarna maken tempowissels, instrumentale groeipijnen en Woods aangeschoten bariton van “Athens, France” een woelig tableau. In “Science Fair” schuren gitaren over een drum met manke polsslag, terwijl Wood hedendaagse adolescentenangsten uitstaat. Hij snikt, schreeuwt en jammert alsof iemand een klapstoel op hem aan het kapotwerken is. Zwart land, nieuwe weg.
Aan de andere kant is er de tweede kant. In “Sunglasses”, waarin een relatie redelijkerwijs afspringt door onenigheden over Kanye West, glijdt de saxofoon af in zotternij en stippelt de gitaar een Slint-lijntje uit. Evans blaast in “Track X” een frivool deuntje, waarna Wood zijn jeugd aan bijbelse beelden verbindt. Zijn woorden hebben een schaduw, humor moet de boel redden. Veel vermag het niet: slotstuk “Opus” is niets anders dan een syndroom van een song.
Ruim een jaar voordat hun debuut verscheen, werd Black Country, New Road door een enthousiaste journalist uitgeroepen tot de beste band ter wereld. For The First Time is niet de beste plaat ter wereld. Het is wel een bijzonder goede plaat. Dat is ook iets waard.