My Morning Jacket :: The Waterfall II

Met het verschijnen van The Waterfall in 2015 bracht My Morning Jacket een nieuw album uit dat haar eclectische aanpak en stijlvoorkeuren verder onderstreepte met ietwat wisselend resultaat. De band die vooral sinds het verschijnen van Z in 2005 elke verwijzing naar alt-country grotendeels achter zich had gelaten, en met vorige albums al een ruime schare fans had weten bekoren, brak nu definitief door en wist met het daar op volgende Evil Urges (2008) haar status voorgoed te verzilveren. My Morning Jacket was een band geworden die moeiteloos tussen stijlen switchte zonder aan waarde in te boeten.

Op het daarop volgende Circuital (2011) viel net als op The Waterfall (2015) weinig af te dingen. Dat laatste album was weliswaar volgens de meeste critici niet over de hele lijn geslaagd te noemen maar het vond wel aansluiting bij de vorige platen en weet vijf jaar na datum nog steeds te bekoren. Interessant genoeg kwam tijdens de release het nieuws dat de band genoeg opnames had voor een tweede album en dat ze van plan was dit ook uit te brengen. De windstilte die erop volgde, liet alle verwachtingen als sneeuw voor de zon verdwijnen, te meer daar frontman Jim James in de daaropvolgende jaren niet minder dan vier solo-albums uitbracht en een samenwerking met een klassiek orkest. Net nu met zekerheid kon worden gesteld dat de band nog wel even in hiatus zou blijven (zelfs zonder covid-19) verschijnt dan toch het tweede deel van de Waterfall-opnames, niet al te vergezocht, The Waterfall II getiteld.

Met het zacht aangezette en dromerige “Spinning My Wheels” vindt het album meteen de juiste toon. Voorzichtige piano-aanslagen domineren de song terwijl de drum vaag op de achtergond echoët en het aan de bas is om het ritme te bepalen. De eerder nasale zang van James laat zich de song met graagte aanleunen en laat het aan een vrouwenkoortje over om het etherische gehalte van de song mee te onderstrepen. Dat erna met “Still Thinking” voorzichtig gerockt mag worden, inclusief slide guitar, hoeft niet te verbazen, per slot van rekening heeft My Morning Jacket al in het verleden meermaals bewezen dat het perfect weet hoe het haar aparte aanpak binnen een album weet te brengen. De haast marcherende pas van het nummer heeft dan ook een mooie popgevoeligheid die de zang en gitaar treffend verzoent en laat horen hoezeer de groep al warmgelopen is voor dit album.

“Climbing The Ladder” dat erna volgt, is het eerste twijfelgeval, vreemd genoeg net doordat het in zijn vrolijke popsensitiviteit zichzelf dreigt voorbij te lopen en meer dan eens gevaarlijk over lijkt te hellen naar pastische, in het bijzonder op de manier waarop het skaritmes overneemt maar zich nooit eigen weet te maken. Met “Beautiful Love (Wasn`t Enough)” dreigt het album dan toch in te zakken, want ondanks een intrigerende piano-aanzet barst het nummer nooit echt los. Dat de song zich verschuilt tussen sterkhouders als het ingetogen “Feel You” en het nukkige “Magic Bullet”, is een vloek en een zegen want vooral daardoor valt het in ‘negatieve’ zin op. “Magic Bullet” kent een startstopritme en -melodie en wordt door James` zanglijn richting funklanden gestuurd, wat het nummer een interessante dynamiek verleent die nog versterkt wordt door enkele extra gitaarlijnen die het geheel finaal naar een soort uitbarsting leiden en het aan de leadgitaar is om al dan niet solerend een extra laag toe te voegen .

Hier staat My Morning Jacket opnieuw pal, net als overigens in het veel zachtere “Feel You” dat een andere kant van de band belicht en zich thuis voelt in het land van ballades en de jaren tachtig allesbehalve afwijst. Of het nu om de doordachte gitaarsolo gaat, de manier waarop de drums op het achterplan blijven en toch de song voorstuwen dan wel de manier waarop James zijn stem in fluweel hult, alles aan het nummer klopt als een bus. Op meer dan een manier lijkt het dan ook op “Welcome Home”, wat zich uit als een pure ballade inclusief slide- en akoestische gitaar. De ritmesectie schuifelt voorzichtig aan halverwege het nummer maar erkent de sensitiviteit voldoende om zich nooit op te dringen en de song te laten ademen. Vaagweg zijn flarden van de oude My Morning Jacket te horen, maar hier is wel degelijk een band aan zet die niet in haar eigen verleden blijven hangen is.

Vooraleer het wondermooie “The First Time” het album afsluiten mag, kan nog even ouderwets gerockt worden op “Wasted” dat zijn schurende gitaar op de juiste leest schoeit en zonder ironie wijdbeens gaat staan om de jaren zeventig in een hedendaags jasje te stoppen. James kiest voor een combinatie van samenzang en hardere uithalen terwijl de ritmesectie, die een album lang sterkhouder is, ook hier nog eens het beste beentje voorzetten mag. Net wanneer lijkt dat het nummer zichzelf in een hoek geschreven heeft, brengt de piano overigens soelaas en worden aldus hardrock en progrock in een slordige zes minuten durende hommage samengevat. Rest enkel nog “Run It” te vermelden, dat country mixt met singersongwriters en net zozeer in het verleden staat als hedendaags klinkt, en aldus het soort tijdloosheid herbergt dat de facto de hele plaat kenmerkt. Hoeft het nog vermeld te worden dat ook hier de piano een sterrol toebedeeld krijgt?

Vijf jaar was het wachten op Waterfall II, op de meest rabiate fans na was ongetwijfeld zelfs iedereen vergeten dat ze ooit beloofd was. Nu ze eindelijk verschenen is, mag de vraag gesteld worden waarom het zo lang geduurd heeft, in het bijzonder daar de band al in 2015 hintte naar een release. Het is een bedenking die er eigenlijk geen is want het album mag dan wel in de lijn van The Waterfall liggen, het staat er evenzeer los genoeg van om op zichzelf beoordeeld te worden. Grootse koerswijzigingen zijn er niet te vinden, metier en vakmanschap daarentegen is opnieuw in overvloed aanwezig. Wie het oeuvre van My Morning Jacket kent, zal geen nieuwe wendingen horen noch een verrassende koerswijziging. Wel blijft de band op eenzelfde hoogte musiceren waardoor The Waterfall II net zozeer een degelijke eerste kennismaking is als een vertrouwd weerzien voor de oudere fan.

Het album verschijnt officieel op 28 augustus maar is onder meer via de site van de band al online te beluisteren.

7.5
PIAS
ATO

verwant

Strand of Oaks :: In Heaven

Strand of Oaks vindt verlossing en een vernieuwde levenslust...

Jim James :: Uniform Distortion

Toen de band My Morning Jacket in 2015 het...

Carl Broemel :: 4th of July

Niet dat zijn band de afgelopen jaren veel heeft...

OLT Rivierenhof presenteert My Morning Jacket en meer

Van half juni tot half september 2015 presenteert Openluchttheater...

WERCHTER 2012: My Morning Jacket :: zaterdag 30 juni, De Schuur

Programmeren, het is een kunst. Zo staat My Morning...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

Talk Show :: Effigy

Het leven is een club waar al eens klappen...

Whispering Sons :: The Great Calm

Wat het Belgisch leger steeds meer nalaat, weten de...

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in