Strand of Oaks vindt verlossing en een vernieuwde levenslust In Heaven.
Timothy Showalter heeft zijn lust for life teruggevonden, en niet door zoals op Hard Love volop in de roes te duiken, maar net door zich nuchter onder te dompelen in de schoonheid die het leven te bieden heeft. Na enkele persoonlijke tegenslagen liet hij de drank achter zich en verhuisde met zijn vrouw naar Austin in Texas om te herbronnen. In die nieuwe omgeving zag hij zich geconfronteerd met de nietigheid van het menselijk bestaan en puurde er troost en een louterend album uit.
De sterrenhemel en de omgeving in Texas zijn veel weidser dan in de grote stad van Philadelphia waar Showalter voorheen leefde en dat ruimtelijke gevoel vond ruimschoots zijn weg naar de teksten en instrumentatie op In Heaven. Dit is een album dat bulkt van de synthesizerpartijen en van teksten vol verwijzingen naar zonnewinden, kosmisch stof en eenzame sterren, in combinatie met troostende bespiegelingen over het eigen leven. Dat zou voor een argwanende en onbevangen luisteraar kunnen klinken alsof Strand of Oaks hier met een Enyaplaat is afgekomen. Laat je echter niet misleiden: de gitaarsolo’s staan nog stevig met de hielen in de grond geplant en al dat verheven gedoe wordt in perspectief geplaatst: “Jesus Christ Tim, what’s the matter? What’s wrong/They’re just songs, this should be fun”.
Mooie liedjes zijn er te over. Zo is “Hurry” een hoogtepunt en mission statement voor het album. Tekst en instrumentatie krijgen aan het begin veel ademruimte, waarbij het midden uitwaaiert tot een zee van aanzwellende intensiteit en feedback om tot het berustende besluit te komen dat de aarde sowieso blijft draaien, onverschillig voor Showalters persoonlijke problemen. ‘This world’s not meant for me’ is een mantra dat willens nillens aan de ribben gaat kleven.
Naast Showalters verhuis vond ook covid – uiteráárd – zijn weg naar dit album. Op de eerste plaats in de teksten: sociaal beest Showalter bezingt de liefde voor zijn medemens in opener “Galacticana” (‘I believe that ecstacy happens when we all get together’) en roept verderop in “Slipstream” luidkeels ‘I need humans’. Folkzanger John Prine was een van de slachtoffers van de pandemie en wordt geëerd op “Somewhere in Chicago”. Het is jammer genoeg het tamste nummer op het album.
Ook het opnameproces werd gekenmerkt door social distancing: was Eraserland nog snel en live in de studio op band gezet, met muzikanten die elkaar recht in de ogen konden kijken, dan werkte dit keer ieder in zijn eigen studio om de files daarna uit te wisselen en het album samen te stellen. De klasbakken van My Morning Jacket, die ook al meespeelden op het vorige album, werden aangevuld met James Iha van The Smashing Pumpkins om de skeletten van zijn songs van muzikaal vlees te voorzien. Hij is het die op “Easter” de staccatogitaar en backingvocals verzorgt en het nummer van een paars lintje voorziet.
Nummers als “Carbon” hebben echter geen gastmuzikanten nodig. Niet de synths maar de violen trekken hier de krassen in de ziel en “Sister Saturn” is met zijn sleezy discovibe muzikaal gezien de vreemde eend in de bijt, maar blijft goed overeind. Het van levenslust druipende “Jimi & Stan” speelt zich af in een parallel universum waarin Showalters overleden kat beste vrienden mag zijn met grote held Jimi Hendrix. De frontman zingt het allemaal zo doorleefd dat elke vorm van cynisme hierop te hoop loopt. Alle registers worden opengetrokken om er een overdonderende livemeezinger van te maken.
“Sunbathers” klinkt aan het begin als iets van The National, maar anders dan bij hen breekt het nummer helemaal open in plaats van dat het naar binnen richt – tot op een gospeleinde toe zelfs: ‘We walked to the river singing Whole Lotta Love‘. Alzo klinkt het doopsel in de kerk van de classic rock.
‘Klassiek’, dat semantisch dubbelzinnige beestje, is meteen een gepaste lauwerkrans voor dit album. Het is allemaal degelijk, maar nergens echt vernieuwend te noemen. De doorleefdheid veegt echter elk argument van tafel: het zijn slechts nummers en het is de bedoeling om leuk te zijn. In Heaven is een album om gelukkig van te worden.