Wordt het allemaal wat te veel? Die to do lijsten die een mens blijkbaar moet afwerken in afzondering? Laat gerust varen, die yoga-plannen en dat perfect aangeharkte gazon. Japans leer je wel eens wanneer je naar het land van de Rijzende Zon verhuist. Zolang je naasten niet verhongeren en je nog de correcte namen met de juiste gezichten kan verbinden, zal het wel goed zijn. Plof dan ook zonder schroom in de hangmat of de zetel, en duik, nu er geen collega’s zijn die permanent Willy willen luisteren, eindelijk eens in het universum genaamd Grateful Dead.
Geef gerust toe: het is een naam die intrigeert. Mogelijk al lang. Maar misschien schrikt hij wat af en springen beelden van overharige hippies en te korte broeken voor de geest. En bovenal, net zoals bij andere illustere namen met een gigantische discografie, zoals Bob Dylan of Miles Davis: waar begin je in godsnaam? Gelukkig werden zopas twee deuren naar de Dead-wereld open gezet.
Voor wie door de grote poort naar binnen wil, is er de vijftien schijven tellende nieuwe box die stilstaat bij de tournee die Grateful Dead in juni 1976 ondernam. Een fascinerend kleinood, laat daar geen twijfel over bestaan, maar om het behapbaar te houden, is het misschien raadzaam de zij-ingang te nemen die zich aandient in de vorm van de nieuwste aflevering in de cd-reeks Garcia Live.
Klopt, het is dan niet écht Grateful Dead, maar het is wel the next best thing en een prima eerste stap: de Jerry Garcia Band, voor de gelegenheid aangevuld met Clarence Clemons. De E-Street Band-saxofonist vervoegde Garcia & Co voor een handvol concerten in najaar 1989 en eentje daarvan krijgt nu een officiële release in de vorm van een pracht van een liveplaat.
Clemons en Garcia lijken immers voor elkaar gemaakt. Hoor opener “Cats Under The Stars”, met zijn belofte van een nacht vol verrassingen, waarin Clemons zijn instrument vastklikt aan het soulvolle orgel van Melvin Seals, de ruggengraat van de Garcia Band.
De song is het begin van een muzikale tocht die leidt langs The Beatles (“Dear Prudence”) en The Stones (“Lets Spend The Night Together”), waarbij vooral in het laatste geval Garcia zijn liefde voor het live spelen laat blijken. De man was misschien geen Mick Jagger, die aan zijn sex-appeal alleen al genoeg had om het publiek uit zijn hand te laten eten, Garcia heeft echter ook z’n troeven en hij kende ze. De baardige man betovert met zijn uitwaaierend gitaarspel en laat zijn warme stem haasje over spelen met de gouden backings van Jaclyn LaBranch en Gloria Jones. Terwijl Jagger de man van de korte spurt is, weet Garcia het toch tien minuten vol te houden zonder te vervelen.
Niet alleen de lengte van dat nummer, ook de keuze van de songs verraden de aard van het beestje. Garcia heeft zelf een collectie liedjes bij elkaar geschreven die gerust eeuwigheidswaarde toegedicht kunnen worden -check bij gelegenheid “Reuben And Cherise” maar eens. Desondanks draaide de man er zijn hand niet voor om avond na avond een of meerdere, of zoals hier, heel veel nummers van collega’s te brengen. Gewoon, omdat dat nu eenmaal leuk is. Omdat dat is wat muzikanten als Garcia doen: muziek spelen. Met geen enkele van zijn bands trapte Garcia in de valkuil genaamd routine, die kleine smeerlap die menig boeiende groep vroeg of laat te grazen neemt.
Elke avond werd een totaal andere setlist gespeeld. Niet moeilijk dat Clemons zich hoorbaar als een vis in het water voelde en hij op “How Sweet It Is (To Be Loved By You)” -ook een cover, maar tegelijk een visitekaartje van de Garcia Band – vanaf de eerste noot het nummer lijkt te kapen, vervolgens de bal naar Garcia speelt en zich zo nu en dan subtiel roert, om nadien opnieuw voluit te gaan, met dat spel zijn uitgesproken talent etalerend.
Garcia zelf klinkt alsof hij extra in zijn nopjes is wanneer hij nummers van Dylan of The Band brengt. “Knockin’ On Heaven’s Door” lijkt recht uit een sinistere kroeg op de Amerikaanse prairie te komen en “I Shall Be Released” groeit tot net geen bijbelse proporties, wat net zo goed opgaat voor “The Night They Drove Old Dixie Down”, wat mogelijk het uithoudingsvermogen op de proef stelt van wie niet vertrouwd is met de neiging tot live-improvisaties en jamsessies. Gelukkig was Garcia zo’n lepe vos dat hij het nummer liet volgen door “Tangled Up In Blue”, eindpunt van het concert en, net als z’n openingstrack, zo’n brok magie dat je met tintelend hoofd de nacht in gestuurd wordt. En, in het beste geval, in de richting van meer Dead-muziek. Juni 1976 ligt geduldig te wachten.
