Bijna zes decennia nadat Grateful Dead voor het eerst van zich liet horen, zijn de overlevende leden nog net zo actief als tijdens de topdagen. Gitarist en zanger Bob Weir trok vorig jaar naar Colorado voor enkele concerten met zijn Wolf Bros. Die optredens werden netjes vastgelegd en zijn nu uitgebracht als fraaie live-dubbelaars.
“Het is een jazzband die toevallig rock-‘n-roll speelt”, zou Miles Davis al dan niet ooit gezegd hebben over Grateful Dead toen hij in 1970 enkele avonden opende voor het gezelschap. Of het echt een 100% accurate quote is, is bijzaak: Miles was onder de indruk van de groep, wat heel handig als troefkaart op tafel gegooid worden wanneer aan Dead-dissen gedaan wordt. Ten bewijze van de stelling kan vervolgens het nieuwe live-album van Bob Weir opgelegd worden.
Bob Weir, dat is mogelijk geen algemene kennis, was naast Jerry Garcia de andere zanger-gitarist van Grateful Dead en houdt ook vandaag, net 75 geworden, het heilige vuur brandend. Doorgaans met Dead & Company, de spinoff-band die in 2015 in het leven geroepen werd en die op behoorlijk indrukwekkende wijze het Dead-songboek nieuw leven in blaast, mede dankzij de muzikale chemie tussen Garcia-van-dienst John Mayer (ja, dié!) en toetsenist Jeff Chimenti. Dead & Co gooit echter volgende zomer, na een laatste tour (de drie uur durende concerten beginnen fysiek hun tol te eisen van de drummers), de handdoek in de ring. Voor Weir betekent dat geen vaarwel: Wolf Bros, de groep die hij in 2018 met Blue Note-opperhoofd Don Was oprichtte, heeft zich tot een nieuw te missen livebeest ontwikkeld.
Het bewijs daarvan is te vinden op Live In Colorado, een collectie van twee dubbelaars die in de zomer van 2021 opgenomen werd tijdens enkele concerten in het Ford Amphitheatre en het iconische Red Rocks – beide te vinden in, jawel, Colorado. Was de eerste release al een aardige liveplaat, dan vormt het nu verschenen tweede deel een niet te missen parel. Zeven songs werden uit het grote Grateful Dead-songboek gelift en, in aloude Dead-traditie, van een geheel nieuw kleedje voorzien. Want jawel, dat is de reden dat zowel Dead & Co als Wolf Bros nog steeds massa’s op de been brengen: geen twee concerten zijn hetzelfde en songs worden, zelfs al mochten de muzikanten het willen, nooit op dezelfde manier gebracht.
Luister maar eens naar “Eyes Of The World”. Wie dacht dat de versies uit 1974 niet geëvenaard konden worden, wacht alhier een knappe ontdekkingstocht. De song behoudt zijn laid back karakter, maar laat zijn gevoel van zorgeloosheid achterwege. In de plaats weven Weir en zijn Bros “What’s Going On” feelloos in het nummer, dat zich plots weer tot persoonlijke favoriet mag kronen. Ook “Terrapin Station” klinkt fascinerend. Weg is het prog-kantje dat altijd rond het nummer hing. De bitterzoete melancholie krijgt vrij spel, waarna – hi Miles! – de band het geheel naar outer space meeneemt, om uiteindelijk opnieuw bij de melodie uit te komen. Gooi het gerust een uurtje op repeat om je helemaal te laten overdonderen. Als er nog tijd over schiet, kan altijd een versie uit mei 1977 nog eens opgelegd worden– gewoon, omdat zoiets altijd leuk is in Dead-land.
“Ripple” is een mooie hekkensluiter, een kleinood van een song en ooit te vinden op American Beauty, dé studioplaat voor wie zijn of haar vooroordelen rond Grateful Dead in klap ontkracht wil zien worden. De Crosby, Stills, Nash & Young-achtige sfeer blijft in Colorado overeind, mede dankzij de slidegitaar van Greg Leisz. Wat ironisch genoemd kan worden: het was immers Jerry Garcia die CSNY op Déjà-Vu van slidegitaarklanken voorzag. De blazers – beter bekend als The Wolfpack – slaan dan weer de brug naar The National, nog zo’n stelletje Deadheads. Wie Live In Colorado een handvol luisterbeurten gunt, vervoegt waarschijnlijk met veel plezier die club.
