Zoek niet te naarstig naar betekenis in die titel, want het zou wel eens kunnen dat die eeuwig blijft ontglippen. Laat je in plaats daarvan meevoeren in de klankenwereld van dit achttienkoppige staatsorkest van de traagheid, dat met een uitstap van een uur (geen seconde meer, maar ook niet minder) de dingen tot bijna-stilstand brengt.
Na Fieldtone (2015) en Vvolk (2016) is dit de derde release uit het Book Of Air-boek van de broers Stijn en Bert Cools. se (in) de bos bevat een opname uit 2016 die nu het licht ziet. Alhoewel, ‘licht’ is relatief op dit album. Het gaat niet om een flikkerende, multicolore weelde, maar een ontzettend trage vrijpartij van steeds maar verschuivende lichtgrenzen die, net als de auditieve uitwerking, vorm krijgen terwijl je er op staat te kijken. Dit wordt uitgewerkt met zo’n geduld dat de waarneming aanvankelijk amper iets registreert, of denkt te registreren.
Het verhaal dat verteld wordt, doet soms ook wat denken aan de ambient-symfonieën van Dirk Serries. Er wordt gestart vanuit bijna complete stilte met een minimum aan decibels en geluid. Dat breidt uit, dikt aan, kookt in, stap voor stap, vastberaden als een kolonie mieren die tot onwaarschijnlijke dingen in staat zijn, zoals ze steeds grotere hoogtes bereiken en kleinere lasten te dragen hebben door over de schouders van hun kompanen te kruipen. De volumeknop eist een forse zwik naar rechts teneinde de weelde ten volle te kunnen ondergaan.
Je zou in detail kunnen beschrijven hoe kleurtinten elkaar afwisselen, een loom basmotief ten tonele verschijnt en de koers blijft bepalen; de eerste ademaanzetten van de blazers naar de voorgrond komen; de kankles twinkelt als een serene babymobiel; de vibrafoon met die zachte rondingen z’n opwachting maakt in de romige klankensoep; harmonium en Rhodes meezoemen en hoe die toenemende ruis op zijn beurt weer afgebouwd en ontmanteld wordt. Maar dan ga je ongetwijfeld voorbij aan talloze andere bewegingen en lagen die hier secuur, voorzichtig en daadkrachtig bij elkaar geveegd worden.
Eén afzonderlijk bandlid betekent niets, maar tegelijkertijd ook alles. Het is inderdaad niet de bestemming, maar het traject dat telt en de manier waarop die ‘wisselende objectiviteit van dagelijkse observaties’ vorm krijgt. Impact wint van transparantie. se (in) de bos schuift als zand van een glijbaan, schuifelt zachtjes als een slaapdronken liefdesdans, scheert voorbij aan een frame per seconde, zadelt je op met een sensatie – ergens tussen tedere stuwing en koppige stilstand – die vereist dat je de gebruikelijke, gemakzuchtige manier van muziek luisteren even opzij zet. Of misschien net niet. Drieduizend zeshonderd seconden en elke tel telt.
Het orkest: Laurens Smet (elektrische bas), Hendrik Vanattenhoven & Nathan Wouters (contrabas), Stijn Cools (drums en cimbalen), Sep Francois (vibrafoon en cimbalen), Indrė Jurgelevičiūtė (kankles), Fruz Tonteling (harmonium), Wout Gooris (Rhodes), Bert Cools, Ruben Machtelinckx & Benjamin Sauzereau (gitaar), Niels Van Heertum (euphonium), Thomas Jillings & Viktor Perdieus (tenorsax), Yann Lecollaire (baritonsax), Erik Bogaerts & Frans Van Isacker (altsax), Mathieu Robert (sopraansax).
