Op Disco Synthesizers & Daily Tranquilizers had Styrofoam zijn formule tot het uiterste gerekt, na die pompende disco volgde niets meer. Acht jaar later vertoont Arne Van Petegem dan toch opnieuw een teken van leven, en in weerwil van zijn titel is het wel degelijk een terugkeer naar de bron: gloedvolle knisperelektronica.
Het leek een abdicatie, toen Van Petegem na die laatste plaat stilletjes van het toneel verdween. Hij had zijn leeftijd tegen, zijn soort indietronica was al lang niet meer hip, die dansende reboot had ook al geen potten gebroken, en dus trok hij zelf de conclusie: dan maar producer achter de schermen worden. God en klein pierke, te weten onder andere Bent Van Looy en Milow, gingen samenwerkingen met de Antwerpse producer aan, maar op zijn twitteraccount na leek het alias Styrofoam aan de wilgen gehangen.
Leek zo, was zo. Zoals Van Petegem in de begeleidende tekst bij eerste single “Fully Present” meegaf, dacht hij zelf nooit nog als muzikant naar buiten te zullen treden. En toch was er altijd wel een momentje waarop hij opnieuw aan eigen muziek aan het knutselen was. Niet om iets mee te doen, neen hoor, “gewoon”; je weet hoe dat gaat. En toch kwam er een plaat van, omdat het Griekse Sound In Silencelabel het hem vriendelijk vroeg, en al die uren huisvlijt op een half jaar tijd plots in de plooi bleek te vallen.
“Eight instrumental songs”, zijn het, want zingen doet Styrofoam niet meer. Dat vond hij niet nodig, ook zonder teksten was het zo wel duidelijk, die “soundtrack to an ever more confused and confusing world”. Zou het? Een titel als “It Isn’t Real So It Doesn’t Count” kunnen we Pinocchio Trump nog wel aan de broek smeren, maar of “The Crook Of Your Elbow” nu echt een schotschrift aan het adres van Boris Johnson is? We zouden het u niet kunnen zeggen.
Muziek dus maar. Die sluit opmerkelijk hard aan bij wat Van Petegem in het begin van zijn carrière maakte. Zo brengt “Love Restores Almost Everything” het zwermende clicks-‘n-cutsspel van op The Point Misserin herinnering, of doet de ronkende baslijn die niet alleen het dansende “Did Your Mouth Buy You This Scar?” aandrijft maar ook terugkomt in de titeltrack, wat denken aan hoe het op A Thousand Words al langzaam richting dansmuziek ging.
En zo pruttelt alles bedachtzaam weg; aangenaam maar niet opzienbarend. Tot in de eindspurt plots een hart gaat kloppen. “This Terrible And Beautiful World” begint als elke andere track op dit korte album, maar bloeit warm open als opmaat naar afsluiter “Blind Spot Safety Procedure”, waarin zowaar een zweem emotie voelbaar is en een gloedvolle melodie de arpeggio’s resoluut naar de achtergrond duwt. Zo hoort een album te eindigen, zo houdt het dan ook op.
We Can Never Go Home voelt als een oude studiekameraad die je na al die jaren nog eens ziet, en de vertrouwdheid die er meteen opnieuw is. De verhalen over professoren, drinkgelagen, komen meteen weer boven, en je ként elkaar alsof er geen gapend gat van acht jaar is. Het is geen vriendschap die je leven nog zal veranderen, maar ze kan deugd doen. En net als bij zo’n ontmoeting denk je bij deze plaat: het had zo lang niet mogen duren.
