Voor velen begint de Belgische rock-‘n-roll bij TC Matic, The Scabs of zelfs pas met dEUS, maar er was natuurlijk meer. Alleen moest je lang erg je best doen, of grof geld bovenhalen, om daar restanten van te vinden. Een waardevol stukje Belgische rockgeschiedenis komt nu opnieuw onder de aandacht dankzij Starman Records, dat het debuutalbum van Tjens Couter, de rechtstreekse voorloper van TC Matic, opnieuw heruitbracht. En terecht.
Het echte begin was dit nochtans niet voor Arno Hintjens en Paul Couter. Dat was vier jaar eerder al Freckleface, dat een titelloze plaat uitbracht in een oplage van amper 300 stuks. Was dat zo goed als onvindbare album, dat twee jaar geleden al de reissue-behandeling kreeg, nog een artefact dat eerder intrigerend dan echt overtuigend was, dan is deze Who Cares uit 1976 een pak sterker en klinkt die ook een stuk beter. Het zit vol met de blues die de leden via de haven van Oostende bereikte, maar je voelt hier ook al het geknetter van de punk in. Niet alleen in het snerende van Arno’s aanpak, maar ook de gortdroge sound, die meer dan eens herinnert aan het Britse Dr. Feelgood, dat ten tijde van deze opnames z’n eerste twee albums, Down By The Jetty en Malpractice, al uitgebracht had en zo de link vormde tussen spijkerharde rhythm & blues en vroege punk.
Who Cares mist de consistentie en het legendarische gitaarwerk van Wilko Johnson van die vroege Dr. Feelgood-albums, maar tekent hier wel meteen voor een eigen aanpak, ook al is dat dan met twee albumhelften die een haast identiek patroon volgen. Beide gaan ze van start met een zompig rockende portie bluesy rock-‘n-roll, om vervolgens de kervende slidegitaar te laten domineren en dan een combinatie te bieden van soms wat achteloos klinkende songs, opgesmukt met sax, en semi-instrumentals of songs die iets minder om het lijf hebben.
De twee songs die de A- en B-kant van het vinyl aftrappen zijn wel meteen hoogtepunten. “You Give Me reason To Live” is een en al attitude, drijft op een vunzige schwung (die dominant wringende baslijn!) en die gekermde zangpartij van Hintjens, die zich duidelijk liet inspireren door Kevin Coyne, nog zo’n overgangsfiguur die z’n sporen naliet op de punkbeweging. Aan de andere kant gaat “Asking Myself All Day” iets meer naar de potige straatrock van The Faces, maar dan met continentaal-Europese inslag, voelt het soms even aan als een voorloper van Hermand Brood & His Wild Romance.
“Little Red Rooster” en “I’m On My Way” duiken dan weer nadrukkelijker in de blues en vormen een platform voor het uitstekende slidewerk van Paul Couter. Terwijl die eerste lange tijd zweert bij een kale aanpak zonder ritmesectie, groeit die tweede snel uit tot een feest van de luchtgitaar, met knetterend geduelleer met leadgitarist Antony Boast. Het is duidelijk dat dit de tijd was van artiesten als Rory Gallagher en Johnny Winter. Het is dan ook een beetje jammer dat dit overtuigende vuur niet aangehouden wordt voor de volledige duur van de plaat.
“Sometimes I Wonder” had zo gekund op de eerste Crazy Horse en is de eerste song waarin Couter de zang voor z’n rekening neemt. Hij is niet bepaald gezegend met een sterke of karaktervolle stem, al vormt dat geen bezwaar in het met scheurende tenorsax opgevulde stuk. In “Long Long Time Ago” is die zang echter al een pak minder overtuigend. Bovendien worden er een paar songs achter gestoken – het weinig om het lijf hebbende “Martha”, het met cello opgesmukte “Sittin’ In The Park” en de walsende hoempapa van “The Javatrot” (wel een korte glimp van Arno’s toekomst) – die eigenlijk in een afdeling lager spelen.
Toch is dit een album dat aandacht verdient. Op z’n best is Who Cares immers een plaat met bakken attitude en een krachtige verzoening van blues en rock-‘n-roll waar de punk in doorschemert. En dan natuurlijk die prachtige 70s sound en dat no nonsense artwork met foto’s van vaste Arno-fotograaf Danny Willems. Het doet nu al uitkijken naar de reissue van Plat Du Jour (met daarop de machtige single “Gimme What I Need”) en de compilatie die op stapel staan voor het najaar.
