Een comeback waar geen mens nog op had durven hopen; dat is Drama van Team William. Het goeie nieuws: de vijf jaar pauze zijn geen verloren tijd geweest. Op deze tweede horen we een gerijpte, gelouterde groep, die reuzenstappen voorwaarts heeft gezet.
“Drama”: het staat in fluo roze kauwgomletters op de hoes, dus het mag zelfs letterlijk wat tongue in cheek genomen worden. Maar toch: drama was het, toen Team William vier jaar geleden aan de opvolger van zijn charmante debuut begon. Frontman en songschrijver Floris De Decker raakte slaags met zijn eigen perfectionisme, delfde het onderspit en gooide de handdoek in de ring. Wat zo mooi was begonnen met een derde plaats in die Rock Rally Van De Verjonging in 2008 en een trits radiohitjes leek alweer voorbij.
Putten zijn er echter om uit te kruipen, en bloed dat loopt waar het niet gaan kan; het duurde geen eeuwen of De Decker ontdekte dat hij – potverdriedubbeltjes aan toe – opnieuw Team Williamsongs aan het schrijven was. Brokken werden schoorvoetend gelijmd, nieuwe bandleden gezocht om de boel te vervolledigen, en zie: anno 2015 is daar Drama, een dòt van een comebackplaat.
Eén die de draad pas vele meters verder oppikt dan waar De Decker hem had laten liggen. Het rafelige rocken van weleer, maakte plaats voor een meer bedachtzame aanpak, waarbij zich ook een hang naar de eighties openbaart. Maar dat wist u al van die eerste keer dat u de single “1995” hoorde; een prettig stukje pop dat meer dan één synthlijn is gaan halen in Het Plastieken Decennium. “Stormy Weather” – onze kop eraf als dat geen single wordt – krijgt van producer Luuk Cox dan weer een knallende gated drum mee die “A-N-T-H-E-M” spelt mocht u het nog niet begrepen hebben.
Ook nieuw; tegenwoordig gaan de songs van De Decker ergens over. We herinneren ons een verblufte baas op kantoor toen hij “You Look Familiar” voor het eerst hoorde: “zingt die echt “My sister is a horse?”?” Jawel, maar gedaan daarmee. Op Drama krijgt u persoonlijke beschouwingen als de wonderlijk ingetogen opener “Ocean Fire” of het bijna-verhaaltje van “Nothing Ever Seems To Last”. Dat er tussendoor toch nog eens een “There’s a caveman in my coffee” binnensluipt, maakt dan niet uit. Oude gewoonten leer je niet zo maar af.
Geen nood; sturm und drang is niet onder tafel geschopt; ze heeft gewoon teugels en een bitje aangemeten gekregen om zo kundig te worden bereden. “A New Country” stampt en briest, maar blijft netjes in het gareel, “Poets” doet wat men zo mooi “jakkeren” noemt. Houdt het dan weer gezapiger: “Close Enough”, dat met zijn Caraïbische klanken heerlijke eightiespop is.
Toch zijn het voor het eerst de ingetogen nummers die bij Team William hun doel treffen. “Feel You” barst van de kleine details op de achtergrond en zwelgt in sfeer. “Away With The Fairies” is een hartverscheurend afscheid van de onschuld. “Give me one more chance to get used to darkness”, zingt De Decker, en je herkent een pijn van lang geleden.
In afsluiter “Where It All Turns Black” wordt het allemaal nog eens samengevat; de frustratie, de onzekerheid, het zwarte gat dat 2010-2014 moet geweest zijn. Prachtnummer, maar het is natuurlijk dikke zever als eindpunt. Met een plaat als Drama en een gelouterde De Decker moet de toekomst Team William wel tegemoet lachen.
