Het overlijden van Arno op 23 april dit jaar betekende het afscheid van een van de grootste iconen uit de vaderlandse rockgeschiedenis. Arno, le plus beau, de lonesome zorro, was niet meer. Al is dat niet helemaal juist, want postuum krijgen we nog eenmaal nieuw werk van Arno. Opex is zijn muzikaal testament.
De opnames voor het album vonden plaats op verschillende momenten tijdens Arno’s laatste levensjaar. Er moesten zelfs optredens van z’n reeks afscheidsconcerten in Brussel en Oostende voor wijken. Om maar te zeggen: Opex is een album dat Arno koste wat kost nog wou afwerken. Een muzikant die oog in oog met z’n eindigheid nog een laatste keer z’n ding wil doen vooraleer hij de goede nacht in gaat. Iets wat iedere muzikant op zijn eigen manier doet: Johnny Cash die zich tot de laatste snik andermans nummers blijft toe-eigenen (A Hundred Highways), Warren Zevon met de nodige zelfspot (The Wind), Leonard Cohen als mysterieuze poëet (You Want It Darker) of David Bowie met de nodige zelfmythologisering (Blackstar).
Bij Arno is het een terugplooien op de essentie geworden. De titel van het album verwijst naar de Oostendse Opex-wijk waar hij opgroeide. Waar hij via zijn grootmoeder de Franse cultuur leerde kennen, en tegelijk ook de Angelsaksische invloeden die over de Noordzee kwamen aangespoeld. Daar lag de basis van Arno’s unieke muziekcocktail. Een van de nummers die een diepe indruk naliet op de jonge Arno was Elvis Presley’s “One Night With You”. Dat brengt hij hier nogmaals, maar dan als een stampende, grauwe blues. Arno mocht dan wel verzwakt zijn, in dit nummer klinkt hij energiek als vanouds. Met “I Can’t Dance” herneemt hij een nummer van Tjens Couter uit zijn begindagen – al kon hij toentertijd wel nog dansen – in een versie die wat trager is, waar meer weemoed in zit maar die nog altijd vol vuur gebracht wordt.
Tegelijk is Opex een familie-album geworden zoals Arno er nog nooit een maakte. Een gevolg van de confrontatie met zijn eindigheid. Zijn zoon Felix schreef mee aan twee nummers die symbolisch het album openen en afsluiten. Op “La Vérité” kijkt Arno de dood recht in de ogen: “Hier c’était le passé / Aujourd’hui la vérité”. Slotnummer “I’m Not Gonna Whistle” is dan weer helemaal een familie-uitje want ook broer Peter mag zijn saxofoon bovenhalen. In “Le Grand Père” verhaalt hij over zijn grootvader Charles (en ook wel over de dochter van diens maîtresse), die hem indertijd meenam naar de bruine kroegen van wat toen nog een volkswijk was.
Arno zou Arno niet zijn als hij niet nogmaals een van zijn favoriete onderwerpen aanhaalt. ‘s Mans klokkenspel wordt bezongen in het aan de funky grooves van TC Matic herinnerende “Mes Boulettes”. In het iets te rustig voortkabbelende “Take Me Back” is Arno dan weer de doler op zoek naar de liefde van een vrouw die hem heeft laten staan.
Rekening houdend met Arno’s wankele gezondheid gebeurden de opnames gespreid, al werd het merendeel van het album in het voorjaar van 2022 ingeblikt. Twee nummers vielen echter buiten deze opnames. “Court-Circuit Dans Mon Esprit” (oorspronkelijk uit Santeboutique (2019)) is een overblijfsel uit de sessies van het duo-album Vivre (2021) met pianist Sofiane Panart. Voor “La Paloma (Adieu)” regelde hij nog een duet met de Franse zangeres Mireille Mathieu, al kon zij haar deel pas inzingen na het overlijden van Arno. Het contrast tussen de oer-Franse zangeres Mathieu en het parlando van Arno maakt er een buitenbeentje van op dit album.
Normaal geven we hier aan een nieuw album een puntenscore. Vergeef ons als we die gewoonte een keertje overslaan. Want hoe doe je dat ook met een werk dat zo emotioneel geladen is? Waarin je hoort hoe Arno zich nog vol goesting op de muziek werpt, maar de fysieke verzwakking in zijn stem bij momenten duidelijk merkbaar is. Hoe hij afscheid neemt op de enige manier die hij kan: met zijn eigen muziek. Zo is Opex het mooiste afscheidscadeau geworden dat Arno ons kon gunnen.
