Hoe aangekondigd ook, het einde van een rocklegende komt altijd te vroeg. Arno, Chevallier, Charlatan, Lonesome Zorro, is niet meer. Als laatste eresaluut: een Best Of van Le Plus Beau, in al zijn gedaanten.
- Chic et pas cher
Arno doet van satire, en dat doet hij goed. Het levert een hoogtepuntje op een voor de rest te wisselvallig French Bazaar. In de schaduw van de spotlights rond verwaande popsterren en de bling-bling van hiphop lijden mensen honger in de straten van Saint-Tropez. Maar hey, la vie est belle, chic et pas cher. Voor de ene al wat meer dan de andere.
Hoogtepunt: 1’20” . De dartele piano die het nummer tot dan toe al boven de middelmaat trok, zet nu helemaal een dans der dwazen in.
2. Gimme What I Need
De derde single van de Vlaamse Dr. Feelgood schopte het naar verluidt tot de jukebox van CBGB’s, en terecht. Het is ook met voorsprong de meest knetterende en memorabele song op hun tweede album Plat Du Jour (1978), eentje die de hitsige behoeftigheid van Arno in de verf zet met een niet kapot te krijgen, gelooide swagger die de song een immense, stuwende drive geeft. Punk zou het spelletje spoedig nog wat sneller spelen, maar de attitude en energie, die spatten van het schijfje. Eenvoudigweg de beste Belgische single van z’n tijd, of toch minstens tot TC Matic en The Kids de Belgische rock eindelijk een internationale allure gaven.
Hoogtepunt: 00’09”. Arno die na die intro voor bronstige heupen z’n “Come on baby, show me whatcha got / come on baby, show me whatchoo need” sneert. Een jonge haan die op z’n wenken bediend wil worden. Pronto.
3. Mon Sissoyen
Een ode aan zijn lul, want natuurlijk. Arno ademde seks, Arno was seks. “Seks, da’s plezant hé?”, verdedigde hij in de documentaire Charlatan het onstuitbare libido van zijn jonge jaren, en wie zijn wij om hem tegen te spreken? “Mon Sissoyen” marcheert, wat zeggen we? “Mon Sissoyen” rijst op het ritme van een mars, de glinstering in de ogen benadrukt de grijns. “Merci pour tout / Merci pour rien / Merci pour m’avoir vu /Merci pour être ton chien / Merci pour tes fausses illusions/ Merci pour l’amour / Qui ne rime malheureusement pas/ Avec toujours”. De “ha!” voor “toujours” maakt het af; dit was een schelm, en zou altijd een schelm blijven.
Hoogtepunt: 0’56”. “Il est dressé vers le ciel / Comme la Tour Eiffel” Jamaar, het was toch een kleintje, of hoe zat dat?
4. Bathroom Singer
Wie Arno zegt, zegt podium. Want ja, platen maken deed hij, maar het was toch vooral op de planken dat hij helemaal in zijn element was. En waar beter dan op het podium van de Ancienne Belgique in zijn Brussel? Daarom kiezen we hier niet voor de studioversies op Charlatan maar voor de live versie zoals die op Live In Brussels verscheen. De energie en overgave die Arno op zijn beste momenten in live optredens wist te verwerken zijn hier overvloedig aanwezig. Rauw, schurend, en op bepaalde momenten met haken en ogen aan elkaar hangend. maar niet de imperfectie maakt van deze versie zo’n voltreffer.
Hoogtepunt 1:03″. “She’s a bathroom singer”, klinkt het rauw, hees en teder.
5. Jive To The Beat
“Take a look at Mona Lisa, she’s got the smile of the blues”; een zin, Arno ten voeten uit. Noenkel bezingt nog maar eens een vrouw, spoort haar aan vooral zichzelf te zijn. Het ritme is dat van een tango, de accordeon van Serge Ferrara plooit en zucht, Jean-Marie Aerts – nog even aanwezig – speelt een blueske. “I prefer a smart heart / Instead of a smart head / I hope I hope I get it right / And I get it right”, zucht Le Plus Beau. Twijfel was nooit aan hem besteed.
Hoogtepunt: 2’06”. Die lyrische accordeonsolo. Arno was Europees, maar net zo goed Argentijns. Niemand deed wereldburger zoals hij dat deed.
6. Oh la la la
Een van nummers die voor eeuwig aan Arno kleeft. Maar erg vinden we dat niet. “Oh La La La” is het ultieme rocklied van 1981 en alle decennia die erop volgden. Met een tekst die geen steek houdt, maar dat hoeft ook niet als je zo tekeer gaat.
Hoogtepunt 1: 0’00”. De meest gekende baslijn van België en omstreken.
Hoogtepunt 2: 0’15”. Heeft iemand ooit aan Jean-Marie Aerts laten weten dat die snerpende gitaarriff er ook best mee door kan?
7. Tango de la peau
Het is moeilijk kiezen, want op Charlatan staan zoveel pareltjes. Maar deze tango doet de voeten alle kanten van de dansvloer verkennen. Stilzitten is onmogelijk. En die tekst mag er ook wezen: een tango moet vurig zijn, moet lijven langs en tegen elkaar doen schuren, en dat had Hintjens goed begrepen.
Hoogtepunt: 2’12”. “J’ai connu la guerre dans un lit”: een simpele samenvatting van het leven van zovelen.
8. Mother’s little helper
Origineel van The Rolling Stones, maar Arno slaagt erin om meer ziel en meer medeleven in dit lied te steken. Waar de Stones eerder beschouwend leken met die rocky en poppy ondertoon, geeft Arno’s stem je het correcte medeleven mee, waardoor je voor het eerst écht de tekst doorhebt. En die piano verstilt het nog allemaal wat. Arno 1 – Rolling Stones 0.
Hoogtepunt: 2’50”. “What a drag it is getting old”: de verzuchting in Arno’s stem klinkt verveeld, maar gemeend.
9. Les yeux de ma mere – Vivre-versie
Moeders zijn complexe wezens en in dit ultiem eerbetoon aan zijn moeder (en aan elke moeder) bewijst Arno dat simpele woorden het meeste effect hebben. Klonk de eerste versie op A la Française nog frivool en vrolijk, dan is deze uitgeklede versie van op pianoplaat Vivre rauwer en komt ze dichter tot wie Arno nu is. ’t Was moeilijk kiezen, maar we gaan toch voor de rauwheid.
Hoogtepunt: 2’40”. ‘L’amour je trouve ça toujours dans les yeux de ma mère’ en dan perst Arno die schorre schreeuw uit zijn strot. Meer moet dat niet zijn.
10. Elle adore le noir pour sortir le soir
Een diamantje dat verschillende keren geslepen is in Arno’s oeuvre, maar wij houden het bij de oorspronkelijke versie met TC Matic. Een parel van donkere weemoed waarin Arno z’n liefde bezingt voor “une fille sans mère, sans père, qui expose ses seins pour du pain”. De zin “They all know her body, but not her mind” treft pijnlijk accuraat de tragiek van prostitutie.
Hoogtepunt: 1’45”. De donkere wolk boven de verliefdheid wordt nog een laag dikker. Liefde in deze context zal altijd eenrichtingsverkeer blijven.
11. Putain Putain
Bij de release van derde album Choco had T.C. Matic zijn stramien al lang beet. De tandem Hintjes/Aerts was helemaal op elkaar ingespeeld en de band stond op haar hoogtepunt. Met “Putain Putain” leverde band zijn signature song af: een onweerstaanbare melodie, een niet serieus te nemen tekst in drie talen (Engels, Frans, en Oostends) in die typische TC Matic mix van (kraut)rock en funk waar ze een patent op hadden. Arno op z’n opwindendst.
Hoogtepunt 0:53. “Putain Putain”, eens goed vloeken.
12. Middle Class & Blue Eyes
Ook brave meisjes van goeie komaf vielen al eens voor Arno, en dat kon al eens voor kortsluiting zorgen. “Be careful, Boy”, zingt hij zichzelf toe, want “She knows what you know”. Maar goed, bij haar kon hij terecht, want “When I’m down, she’s my mother / When I’m happy, she’s my lover”. Elke vrouw die Hintjens een beetje kende schudde het hoofd: nooit zou hij zich braaf bij zo iemand blijven nestelen. Sowieso zou hij nooit nestelen. Het maakt niet uit wanneer Aerts weer eens het schurend scharniertje speelt en Baelen zijn snaren aan gort slapt. Topschijf.
Hoogtepunt: 1’39”. “Maintenant je suis cocu / Ich bin verrückt / Elle est jolie”. Hoe hij elk laatste woord van een uitschietend falset voorziet; láchen.
13. Lonesome Zorro
De strafste trage die Arno ooit heeft uitgebracht, point final. Drie minuten veertig seconden kijkt Arno in de spiegel, en voor één keer gaat het niet echt. “Take a ride on night life / It’s not a good life”. Veel woorden maakt hij er niet aan vuil, maar in die weinige woorden zit veel. De accordeonsolo, deze keer van Ad Cominotto, is welsprekender, draagt bij aan het gevoel. “Lonesome Zorro” is Arno, rock bottom, en was misschien daarom wel: de meest interessante Arno.
Hoogtepunt: 1’02”. “Don’t act like a Don Juan / Making love like Peter Pan / And I hear you screaming inside”; eerlijker met zichzelf zou hij nooit meer worden, het typetje zou uiteindelijk winnen.
14. Solo Gigolo
Veruit een van les chansons plus belles du plus beau. Het won door de pianoversie op Vivre nog aan kracht en kreeg tijdens de laatste concerten helemaal de allures van een requiem. Oorspronkelijk stond “Solo Gigolo” op Charles Ernest, waar het de plaat met gebogen hoofd afsloot. “In your head the moon is crying, in my heart the sun is shining”: alsof hij twintig jaar geleden zich z’n afscheid al inbeeldde.
Hoogtepunt: 2’22”. een fanfare van honger en dorst schrijdt voorbij.
15. Les Filles Du Bord De Mer
Laat ons wel wezen. Een cover van Salvatore Adamo? Toen Arno in 1993 op Idiots Savants plots uitpakte met een nummer van de Belgische Italiaan die vooral bekend is omwille van zijn zeemzoete romantische nummers deed dat menig wenkbrauw fronsen. Maar kijk, in handen van Arno kwam de ruwe diamant naar boven die al die tijd in het nummer stak. Met dank aan de rafelige accordeonpartij van Ad Cominotto en vooral de doorleefde zang van Arno was het plots niet meer een nummer van een gladjanus, maar een song waar de krassen en blutsen van het leven in verwerkt zitten.
Hoogtepunt 0’52”. De eerste van twee maal “Et encore”, en dan die onweerstaanbare melodie.
16. Americans (met White Trash European Blues Connection)
Arno, dat is natuurlijk ook de blues. Als “Charles” nam hij twee bluesplaten op, eentje met Les Lulus (met onder andere Roland Van Campenhout) en eentje met het welluidende White Trash European Blues Connection. Beiden zijn een mengeling van covers en eigen nummers, waarin Arno toont dat de blues door zijn aderen stroomt. “Americans” bijvoorbeeld is zo’n heerlijk stukje vuile blues, dat zo uit de South Side van Chicago afkomstig had kunnen zijn. De korrelige gitaar van Geoffrey Burton, de uitgeleefde zang van Arno. Dit is blues zoals ze hoort te klinken: perfect in z’n imperfectie.
Hoogtepunt 1’50”. De gitaar van Burton gaat even helemaal over de rooie, als een op hol geslagen paard.
17. L’union Fait La Force
Het onofficiële volkslied van dit land dat het zo moeilijk met zichzelf heeft. Over de rubberen bas van Ferre Baelen, de onnavolgbaar schurende gitaar van Jean-Marie Aerts, brengt Arno een anthem voor de outsiders, de onbegrepenen, de rare mensen: “Let them fight for their right / They’re asleep at night / L’union fait la force / Ici c’est la vie en rose / But they don’t accept us the way we are”. Het is geen poëzie, het is wel poëzie; het was Arno, in al zijn eigenzinnigheid.
Hoogtepunt: 00’00”. Jean-Marie Aerts opent met een heerlijk snijdend gitaartje.
18. Lola, Etc.
Laat ons wel zijn. Zijn meeste klassieke songs dateren natuurlijk van voor de eeuwwisseling. Wat niet wil zeggen dat hij nadien dat niveau niet meer haalde, maar het was soms wat verder zoeken naar dergelijke nummers. Voor Arno Charles Ernest (2002) haalde hij niet alleen al zijn voornamen boven, met “Lola, Etc.” bevatte het album zo’n liedje. Een klein, bijna onopvallend nummer met weerhaken. Een mijmerende Arno, een bijna nonchalante begeleiding. De tekst is ook typisch Arno: met de nodige zelfrelativering en een humoristische kwinkslag.
Hoogtepunt: 0’32”. Een rustig walsje, en dan plots een bijna zuchtend “Lola”.
19. La Vie Est Une Partouze
Bijna net zo belangrijk als de Angelsaksische rock- en bluestraditie in de muziek van Arno is die van het Franse chanson. Voor een cover van Brel draaide hij zijn hand niet om, maar zelf schreef hij ook genoeg nummers in die traditie. Een van de allermooiste verscheen in 2004 op French Bazaar. Begint het nummer langzaam met wat ingetogen piano dan bloeit het langzaamaan prachtig open. Arno op zijn gevoeligst.
Hoogtepunt: 1’58”. “Tout le monde a le droit / Le droit d’être con”. Levenswijsheden van Arno.
20. Vive ma liberté
Een van de eerste grote hits van Arno solo, en de laatste met Jean-Marie Aerts op gitaar. Noem het een hymne, een beginselverklaring van wie, hoe, wat Arno is en zou zijn tot aan z’n dood. “Je ne suis pas méchant, mais le pire de tout je suis content.”‘ Zo was het maar net.
Hoogtepunt: 3’21”. Allez, komaan, nog een laatste keer. Tout le monde.