Dat 9/11 een scharniermoment was voor de moderne Westerse beschaving, was van meet af aan duidelijk, ook al zal het jaren duren voor de collectieve en individuele impact ervan ingeschat kan worden. Eén verhaal is alvast dat van kunstenaar Aki Onda, die meteen na de gebeurtenissen aan de slag ging met een soloproject dat uiteindelijk een samenwerkingsverband opleverde, waarvan de resultaten (of beter: een resultaat) beschikbaar geworden is bij het Belgische label audioMER..
Onda, een elektronisch muzikant, componist en visueel artiest, begon meteen na de bewuste datum met een fotoproject. Terwijl de externe wereld bepaald werd door ideologisch en politiek gebakkelei dat deels tegemoet kwam aan de angst, radeloosheid en woede van een complete natie, was Onda meer geïnteresseerd in de kleine schaal. Niet die van het verstrekkende, zelfs internationale niveau, maar het alledaagse en nabije. Het leverde in 2001 en 2002 een fotoreeks op – Lost City – die inzoomde op zijn leven, en bestond uit beelden van abstractie en texturen, close-ups en onduidelijke bewegingen.
Geen accuraat relaas, maar een herinnering aan een transformatie, die in de liner notes ook een uitgebreide kadering krijgt van schrijver/curator Niels Van Tomme, ook over hoe die reactie op die zo abrupt veranderde wereld een respons was van een artiest die evenveel insider als outsider was. Sinds 2005 toonde Onda zijn beelden met een diaprojector, terwijl muzikanten aangemoedigd werden om hun eigen verhaal toe te voegen, een eigen aanvullende interpretatie te geven. Een geïmproviseerde set van New Yorkse gitaristen Loren Connors en Alan Licht uit 2007 ziet nu het daglicht.
De A-kant van het album – “Lost City #1” – is een duoperformance die gepast inpikt op Onda’s suggestieve en abstracte beelden (op posterformaat toegevoegd aan deze vinylrelease). De setting die hier gesuggereerd wordt, is er een van galm en ruimte, van desolaatheid. Jankende, kreunende, dissonante gitaarklanken zijn slechts iets minder agressief dan het gedender van verwrongen staal en ongemakkelijke leegheid. Het lijkt wel alsof een invulling gegeven wordt aan de kortstondige stilte die meteen na een ramp valt, vlak voordat de chaos en de paniek weer toeslaan.
De gitaren ronken soms als betonmolens, ruisen en brommen met een industriële koppigheid. Soms minimaal en compleet ontmanteld, met fluitende feedback en metalen resonanties, en even later weer stiller, met een sinistere ingetogenheid en een eenzame twang. De spookachtige blues van Connors is duidelijk herkenbaar, wordt aangevuld met een grofkorrelige, associatieve klankencombinatie die de laatste restjes optimisme wegerodeert. Een ongemakkelijk, soms claustrofobisch gesprek zonder uitkomst of catharsis. Hier en daar een beetje verwant aan de muziek die de Belgische gitarist Jean D.L. recent liet horen op zijn album Early Nights.
De tweede albumhelft – “Lost City #2” – laat enkel Connors horen, met een kalere, meer ingetogen set. Het geluid is daarbij essentieel. Het lijkt alsof de muziek opgenomen werd met een microfoon tussen het publiek: je hoort aanvankelijk stemmengefluister en het geschuifel en geritsel van lichamen lijkt nooit op te houden, terwijl de gitaarmuziek van meters verderop lijkt te komen. Opnieuw galm en iele klanken, maar minder dissonant. De klanken deinen uit, eenzamer en melodieuzer, soms op het randje van het dromerige en de ambient, maar net iets te wispelturig om als dusdanig omschreven te worden. Een muzikale windstoot die een ijzige koude door de koptelefoon jaagt, maar vooral opvalt door z’n instinctieve coherentie.
Om de impact van Lost City als interdisciplinair project te kunnen ondervinden, zal deze release altijd tekortschieten (al is het toevoegen van de foto’s wel al een tegemoetkoming), maar de muziek blijft ook op zichzelf overeind, ook al krijg je het bronmateriaal – de foto’s van Onda, die op hun beurt een reactie waren op een traumatische gebeurtenis – teruggekaatst in een muzikale verwerking. Connors en Licht zijn al langer muzikanten die bekend staan omwille van hun persoonlijke interpretaties en eigenzinnigheid, en dat is nu niet anders. Lost City is een gezamenlijke en individuele verwerking die het triviale moeiteloos overstijgt.
Het album verscheen in een gelimiteerde oplage van 350 vinylexemplaren (incl. poster met Onda’s fotoreeks).