Frons gerust uw wenkbrauwen, maar wat hebben René Magritte, David Lynch en Future Old People Are Wizards gemeen? Meer dan u denkt, zo bewijst Faux Paw.
David Lynch werd beïnvloed door René Magritte en Future Old People Are Wizards, ook wel comfortabel afgekort tot FOPAW, werd op zijn beurt beïnvloed door Lynch? De twee eersten namen het duidelijk niet nauw met de in hun tijd geldende conventies en zetten de kijker op een verkeerd spoor. Een van de geheimen daarvan was: de paradox. Magritte veranderde mensen met bolhoed tot meubelstuk, Lynch switchte constant tussen droom en realiteit — herinner u Mulholland Drive). Wel, het muzikale equivalent lijken we gevonden te hebben.
Ook FOPAW zorgt voor verwarring, door staalharde metal en scheve keyboards te combineren. “Teenage Hospital” is meteen zo’n toegankelijke brok intensiteit dat uw muziekwereldbeeld vakkundig naar de knoppen zal helpen. De overgang naar “Undo The Redo’s” is niet minder dan geniaal en zweeft tussen vrolijke vocalen en toetsenwerk enerzijds en drummokerslagen en even zwaar riff-werk anderzijds. Black Sabbath, Tangerine Dream en Goat zijn mogelijke referenties. Maar god weet wat nog allemaal. Het zal u (en ons) echter worst wezen, want dit is er boenk op.
Waar anders dan in het tegendraadse Gent kan zo’n band ontstaan? Akkoord, ook Antwerpen en Limburg hebben zo’n heerlijk incestueuze alternatieve scene, maar ditmaal zijn Drums Are For Parades en Maya’s Moving Castle de schuldigen. Het is Stijn Vanmarsenille, normaal keyboardist, die de vocalen en gitaren voor zijn rekening neemt en Nele De Gussem, klassieke gitariste van opleiding, die achter haar toetsen voor bas- en iets vreemdere geluiden zorgt. De omgekeerde wereld dus.
Zet daar Piet Dierickx (eveneens van Drums en vroeger ook Soulwax) bij en er ontstaat vuurwerk, veel vuurwerk. “Little Big One”, waarin hij alleen even dreigend klinkt als een bataljon marcherende soldaten, is even geweld(dad)ig als technische vernuftig. Het blijft puffen geblazen met het complexere “Somewhere Somehow”. Als u tegen “Nightstreet” nog niet knock-out geslagen bent, stuur ons gerust een mailtje.
Hoe vreemder, hoe genialer bij FOPAW, want tussen al dat gebeuk wordt wat gas teruggenomen met het intermezzo “Ocean Sea Water”. Nadien wordt de luisteraar verder ondergedompeld onder een laag spookachtige keys (“Curly”). Ook “Eastern Sabbath”, dat aanvankelijk veel Goatachtige mystiek in zich draagt, haalt u uit uw comfortzone, want na een epische uitbarsting zit u middenin een Black Sabbathachtige duisternis.
Na de twee finale kopstoten “Snow” en “Because”, waarin de keyboards de geluidsmuur opnieuw opbouwen, moet de grootste verrassing nog komen: “Cotton Sheep”. De meer dan tien minuten durende outro, die zweeft op een wolkje van elektronica en ijle vocalen, komt haast surrealistisch over. Misschien is FOPAW, net als het surrealisme van Magritte, wel echt typisch Belgenwerk?
Of dit trio net als Magritte en Lynch wereldberoemd zal worden? Dat durven we niet te zeggen. FOPAW toont echter wat Raketkanon in 2012 en Falling Man in 2013 al deden: aan muzikale normen knagen kan even efficiënt zijn als gewoon roekeloos klappen uitdelen. De wall of sound waartegen u moet opboksen, is gewoon niet-metal-volgens-het-boekje, het is géén metal. Origineler of gekker kan u het dit jaar niet bedenken. Bent u nog mee? Wij alvast niet. Maar een ding staat vast: Faux Paw zal grijsgedraaid worden.
