Ondanks het bescheiden succes van haar debuutplaat zag het er niet uit dat Emika nog meer spannends te bieden had. De vergissing ligt echter in ons kamp, want met haar tweede langspeler toont de Louise Brooks van de underground zich van een veel gevarieerdere kant. Is eeuwigheidswaarde dan toch de hare?
Twee jaar geleden trok de Britse Emika de aandacht met haar titelloze debuut, een collectie doomdub die nog zwarter was dan de kohllijnen rond haar ogen. De glaciale klanken die haar scharlakenrode lippen baarden, werkten als een obscure sirenezang, maar de kritische geest vroeg zich af hoe ze ooit een vaste stek in de scene zou kunnen veroveren met een niche die zo strak afgebakend was dat ze zelfs op haar eerste album op den duur al aan verrassingseffect begon in te boeten.
Ondanks de charme van haar entree zaten betrekkelijk weinigen te wachten op een vervolg op dat verhaal. Op haar rentree overstijgt ze de verwachtingen, and then some. Aan haar persoonlijke stijl is weinig veranderd. Het statige “Young Minds” heeft alweer die holle electroklank die samen met haar onderkoelde stem tot een sneetje ijzige synthpop leidt. Het geesteffect is alweer present, maar de muren van het spookhuis zijn in bontere kleuren geschilderd. Emika laat haar nummers voor deze tweede sterker resoneren, wat hen alleen maar ten goede komt. De nerveuze beat van “Centuries” verleent het nummer een dansbaarheid die op haar eersteling ontbrak en doet dat zonder richting platte prefab te laveren; in de militante electrodoom dringt een vergelijking met Ladytron zich op. De zware distorted technobeats maken “She Beats” tot een gitzwarte snee club scene waarop Miss Kittin dan weer terecht jaloers zou zijn.
In zijn lange tracklist maakt Dva gelukkig ook plaats voor broodnodige afwisseling. Voor het eerst maakt Emika in haar werk ruimte voor emotie. De lap contratenor in de intro “Hush” is een knipoog naar haar klassieke achtergrond, maar roert voor het eerst naast je zinnen ook je hart. Die klassieke toets keert terug op het imposante “Dem Worlds”, een fel gesmaakte referentie aan Lisa Gerrard. Tussen alle uitholling door trekken deze flarden van menselijkheid de plaat dichter naar je toe.
De grootste verrassing is dat het er op Dva bij momenten zelfs wat lichtvoetiger aan toe mag gaan. Op de briljante cover van “Wicked Game” fladdert Emika als een frivole nachtvlinder doorheen een weidse soundscape. De staccato-zang en aanstekelijk ijle refreinen maken van “After The Fall” de perfecte underground popsong. Met zwaar geprononceerde beats en een lichte eighties toets zet ook “Fight For Your Love” zich met glans in die categorie. Slechts twee keer slaat ze de bal mis: een groovy “Filters” is ondanks de zin voor experiment een te mager beestje; de saaie ballade “Criminal Gift” had gerust ook geknipt mogen worden.
Na haar eerste plaat leek Emika een stijlfiguur die met een tweede album vol meer van hetzelfde in de onbekendheid zou verzeilen. Met Dva veegt ze de vloer aan met die veronderstelling. Zonder ontrouw tegenover haar eigenheid te plegen, experimenteert ze met tig nieuwe invloeden. Met het resultaat zou ze vanop een zwartgeblakerde troon over het clubcircuit kunnen heersen.
