Emika :: ”De wittebroodsweken van Berlijn zijn voorbij”

De Britse Emika bracht via Ninja Tunes al twee gesmaakte elektronicaplaten uit, maar laat zich niet in één vakje plaatsen. Eerder dit jaar richtte ze haar eigen label op, wat ze vierde met de release van haar eerste klassieke plaat, Klavirni. Net voor de release van meer clubgericht materiaal zochten we haar op in haar huidige thuisbasis Berlijn.

enola: We treffen elkaar nu in Duitsland, maar België is je niet vreemd, juist?
Emika: ” Ik heb België en eigenlijk de Benelux in zijn geheel in het vizier, omdat het zo’n sterk gebied is voor elektronische muziek en kunst in het algemeen. Ik ben er echter niet zo heel bekend. Zo werd het mijn nieuwe markt in Europa om naar te kijken. Jullie hebben best wel harde dingen daar, niet gewoon het poppy werk.”

enola: Je staat bekend om je elektronische werk, maar begon het jaar met het klassieke album Klavirni, wat toch wel wat een vreemde eend in de bijt was.
Emika: “Dat was eigenlijk grotendeels de reden waarom ik dat deed. Het toont mijn inspiratiebron. Mensen vragen me dat vaak en ik vind het zeer moeilijk om daarop te antwoorden, omdat ik steeds aan één of twee zaken uit verschillende hoeken denk. Ik materialiseer mijn inspiratie liever dan erover te vertellen. Door beats te maken ben ik ook terug naar de piano gegaan.”

enola: Maar waarom nu? Het lijkt een heel radicale terugkeer naar de klassieke schooling.
Emika: ” Er zijn verschillende redenen. Toen ik bij NinjaTunes was, bracht ik drie Klavirni-stukken uit als een gratis download bij Dva. Ik had er nog veel meer, maar zij zagen dat niet zitten. Zodra ik mijn eigen label begon, voelde dit als een onafgewerkt verhaal waarvan ik dacht dat mijn publiek het echt zou appreciëren. Daarnaast hou ik ook van het idee dat mensen deze muziek zelf kunnen naspelen, wat bij mijn andere materiaal niet lukt, aangezien het allemaal complexe computerproducties zijn. Ik ben ook altijd best wel blij als mensen het iets radicaals vinden, want daarom startte ik mijn eigen label. Je krijgt normaal gezien altijd een gefilterde versie van de ware boodschap van een artiest en dat wil ik niet meer hebben. Alles wat ik creëer, doe ik om te kunnen doorgeven aan vrienden als iets cools en betekenisvols, niets meer dan dat. Ik heb in het verleden zo vaak met mensen over muziek gepraat, dat ik voel dat ik mijn publiek op dat vlak goed genoeg ken. Het is als een abstracte vriendschap.”

enola: Op zich is je carrière dan een beetje als een mixtape.

Emika: ” Op een bepaalde manier wel. Ik ben altijd bezig met veranderen, verfijnen, leren en dingen achterlaten; bij elk project dat ik onderneem. Alles wat uitgebracht wordt, is mijn eigen reactie tegen iets wat ik al gedaan heb.”

enola: Klassieke muziek heeft duidelijk je elektronica beïnvloed, maar is dat vice versa ook zo?
Emika: ” De laatste twee maanden of zo begon ik het echt te zien en te voelen. Ik ben bijvoorbeeld volledig gefascineerd door de werking van een echo. Ik heb net mijn eerste werk voor een orkest geschreven — ik noem het een symfonie omdat iedereen dan weet waar het voor staat — en daarin wou ik vaak een moment componeren waarin een soort van golf doorheen de instrumenten ontstaat. Verschillende lyrische en narratieve elementen keren ook terug doorheen het stuk en er zit bijvoorbeeld hier en daar ook een echo op de stem van de sopraan. Op een bepaald moment zingt ze gewoon “love”, telkens met een andere emotie erin. Je bent er getuige van hoe ze haar verstand verliest. In klassieke muziek keert er zo zelden een muzikaal element terug, dus dit is eigenlijk allemaal geleend uit elektronische muziek. Ik zal altijd elektronica blijven maken, omdat het genre voor ultieme artistieke vrijheid staat. De meest frisse ideeën ontstaan altijd in de clubs.”

enola: Je nieuwe elektronische plaat komt er weldra aan. Hoe kwam ze tot stand?

Emika: “De plaat heet Drei en ik heb alles zelf geschreven, geproduceerd en gemixt in mijn studio hier in Berlijn. Toen ik Dva maakte, voelde ik me alsof ik vast zat, alsof er zo veel krachten waren die machtiger waren dan ikzelf. Er waren obstakels. Ik was een obstakel voor mezelf. De muziekindustrie was ook een obstakel. Veel van de nummers op die plaat gingen over verschillende vormen van depressie en mijn drang om me vrij te voelen. Dat was een naïeve gedachte, één waarover ik eigenlijk nooit verder nagedacht had. Toen Ninja en ik besloten om niet meer samen te werken, begonnen al deze fantasieën uit te komen: een onafhankelijke artiest zijn, niet meer touren en gewoon een plaat maken. De plaat is wat er gebeurt na de schok van het vrij zijn, wat een idee is dat ik gestolen heb van de Tsjechische president Havel. Toen ik eraan begon, kwam ik net terug uit China en ik had een positieve jetlag. Ik stond ‘s ochtends zeer vroeg op, ontbeet, maakte een beat, nam een lunchpauze, maakte een nieuwe beat, had wat geweldige thee die ik uit China meebracht en plotseling had ik op twee weken tijd een plaat. Ik dacht altijd dat je moest lijden voor je werk. Dit is echter mijn beste werk ooit en ik maakte het op dit geweldige moment in mijn leven. Muziek moet gewoon uit je hart komen.”

enola: Hoe hoor je deze vrijheid?

Emika: “Het album start met “Miracles”, en daar begon het allemaal mee: Emika is geboren door de noodzaak om te vechten voor macht, om te vechten om te overleven en om te vechten voor het bestaan van haar muziek in de wereld. Het album sluit af met een ballade, “Destiny Killer”, die gaat over mijn ultieme ongeloof in het bestaan van het lot, aangezien ik mezelf er steeds kan van losmaken. Er is bijvoorbeeld ook “Miracles”, waarin ik mijn stem heel laag gemixt heb, zodat ik als een kerel klink en een duet aanga met mezelf. Ik ben niet langer geïntimideerd door seksisme in de muziekwereld en dus steek ik er de draak mee. Veel vrouwen kleden zich mannelijk — neem nu Annie Lennox — maar ik wilde het via de klank zelf doen.”

enola: Je woont zelf in Berlijn, een stad die ook vaak met een vrijdheidsideaal geassocieerd wordt. Beleef je die ook zo?

Emika: “Zeker en vast, daarom noemde ik het album ook “Drei”. “Dva” is Tsjechisch voor twee en die plaat ging over het omgaan met het conflict tussen Oost- en West-Europa in mezelf — mijn vader is Brit, mijn moeder is Tsjechische. Ik wilde de geschiedenis in mezelf snappen. Dit album is geschreven in Berlijn. Tussen het werken door ging ik met de fiets door de stad en absorbeerde ik ieders gevoel van hier te zijn. Iedereen komt hier terecht met de wil om vrij te zijn. En ze komen ook samen in dat gevoel, wat eigenlijk bijna een contradictie is. Ik vind het geweldig dat je in een drukke stad zo’n gevoel van vrijheid en ruimte kan hebben. Velen zijn hier bezig met kunst en muziek, maar ik heb nooit het gevoel dat ik gekopieerd word.”

enola: Is het nog steeds de technohoofdstad van de wereld?

Emika: “Het is absoluut de clubhoofdstad van de wereld, maar de wittebroodsweken zijn wel voorbij. Voor wie hier woont, is het de normaalste zaak van de wereld om een dag lang in een club te blijven of er op zondagmiddag heen te trekken. Daardoor begint men er al eens over te morren. Dat gebeurde bijvoorbeeld ook toen iedereen genoeg kreeg van dubstep. Dan beginnen nieuwe invloeden in het spel te komen en dat soort tijden zijn mateloos interessant.”

http://www.emika.co.uk
Emika Records

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

verwant

Emika :: Drei + Klavírní

Voor wie de zomer gitzwart wil indansen schiet Emika...

Emika showt nieuwe videoclip voor “My Heart Bleeds Melody”

Deze week las u op enola nog hoe de...

Emika :: Dva

Ondanks het bescheiden succes van haar debuutplaat zag het...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in