
PIAS, 2011
“Hoe zou het eigenlijk nog zijn met Headphone?”, vroegen
wij ons laatst af terwijl hun heerlijk intrigerende ‘Ghostwriter’
nog eens op de radio passeerde. Na het bescheiden succesje van hun
gelijknamige eersteling leek de groep wel van de aardbol verdwenen.
Jammer, want ook op een podium wisten ze behoorlijk te bekoren.
“Meer van dat!”, dachten wij na hun passage op het Brugse
Cactusfestival in 2008.
Maar toen werd het dus oorverdovend stil rond de Gentse groep.
Na een uitgebreide tournee door België en Nederland, werkte
frontman Ian Mariën een jaar lang aan de soundtrack van – we
kid you not – de film ‘Suske en Wiske & De
Texasrakkers‘. Begin 2010 dook Headphone opnieuw de studio in
om kort daarna alle nieuwe materiaal integraal de vuilbak in te
kieperen. De band wou niet langer vanuit één idee per song
vertrekken zoals ze dat op ‘Ghostwriter’ hadden gedaan en begon
weer van nul.
En plots kwam daar afgelopen lente het mysterieuze ‘Woods’
aanwaaien. Ook de nieuwe single ‘Miracles’ deed ons reikhalzend
uitkijken naar die langverwachte tweede van Headphone. En kijk,
‘Woods’ ligt sinds kort eindelijk in de platenwinkel!
Opener ‘Alt End’ zet al onmiddellijk de toon voor de nieuwe
sound van Headphone. Waar ze op ‘Ghostwriter’ nog prat
gingen op gitaarrock meets elektronica, zijn het op
opvolger ‘Woods’ vooral de drumcomputers en synths die de plak
zwaaien. Nieuwe single ‘Miracles’ teert op een strakke beat, waar
Mariëns dromerige stem zich moeiteloos overheen drapeert. Ook een
tip voor wie de Duitse naamvallen nog niet helemaal beheerst:
halverwege het nummer somt een robotstem gedecideerd dat alom
gevreesde rijtje voorzetsels op. Van een origineel geheugensteuntje
gesproken!
Strijkers zetten vervolgens gezwind ‘Do It Again’ in en worden
al snel geruggensteund door een stevige baslijn en een van Kraftwerk geleende
melodie. ‘Sexomnia’ klinkt even zwoel als de titel doet vermoeden.
De opzwepende beat trekt u mee de duistere nacht in, Mariëns
hijgerige stem doet de rest.
Halverwege de cd grijpt ‘Juno’ onverwachts naar de keel, maar
wat het hem precies doet is ons na ettelijke luisterbeurten nog
steeds niet helemaal duidelijk. Is het de Miami Vice-achtige intro?
De melodie die de tristesse van de lyrics zo moeiteloos
weet te weerspiegelen? Beslist u vooral zelf, maar het nummer hééft
het.
Het dromerige refrein maakt van titeltrack ‘Woods’ een
radiovriendelijk nummer, maar de zware baslijn en bij wijlen
spooky synths geven het geheel toch een duister kantje.
‘Choking Game’ is de perfecte afsluiter van deze plaat: strakke
elektropop voorzien van een dominante beat.
Headphone ziet ‘Woods’ als een conceptplaat. En dat is het ook:
een mooi afgerond geheel van aan elkaar gelinkte nummers. Je hoort
dat het trio zeer hard aan deze plaat heeft gewerkt, elk nummer
wordt minutieus laag na laag opgebouwd, tot op het
perfectionistische af. Dat maakt dat je na elke luisterbeurt iets
nieuws ontdekt. Headphone slaagt er ook in om hun bewust gecreëerde
sfeertje van suspense van begin tot einde vast te houden. Straf
plaatje van een veelbelovende groep.