Hippe grootouders en hun hippe retro-minnende kleinkinderen
zullen hun hart kunnen ophalen met dit verslavend psychedelisch
kleinood uit San Francisco. De pompende motorik beats en
een repetitieve retro-orgel sleuren je mee in een lo-fi draaikolk
vol kleuren en geweldige explosies van ontwapenende fuzz
gitaarsolo’s die doen denken aan obscure flowerpower uit de sixties
en seventies. Moon Duo, bestaande uit Erik “Ripley” Johnson,
gitarist van Wooden Shjips, en zijn wederhelft Sanae Yamanda, is
echter verre van gedateerd en slaagt erin een tijdloos document af
te leveren met hun zinderende tweede lp ‘Mazes’.
The Sparkles, The Dark Horsemen, The Emperors, The Haunted, Ron
Wray Light Show, The Chocolate Watchband – zoek ze op en u zult me
eeuwig dankbaar zijn! Het zijn stuk voor stuk langvergeten
psychedelische punkrockbandjes, die met enthousiasme herontdekt
worden en zo wordt ook Moon Duo een van die bandjes die binnen
enkele tientallen jaren nog eens van onder het stof worden gehaald
om als een adrenalineshot door de speakers te knallen. De reden:
tijdloos, opwindend en intens. Moon Duo lonkt duidelijk naar
protopunk van Suicide en The Stooges en psychedelische krautrock
alsof Neu!-beats het universum van Spacemen 3 ondersteunen.
Ondanks de verwijzing naar doolhoven in de albumtitel en op de
albumcover loopt de luisteraar nooit hopeloos verloren in teveel
noise of psychedelisch gezwam. Moon Duo volgt altijd een duidelijke
rechttoe rechtaan richting. Af en toe laten ze de luisteraar zelfs
op hun honger zitten tot er weer een zalige impuls aankomt. Ripley
gaat zeer spaarzaam om met zijn zang, alsof hij al mompelend niet
teveel aandacht wil trekken. De zanglijnen zijn subtiel en
dirigeren toch de hele song. Slechts acht nummers telt dit schijfje
en als we heel streng zijn, was de lp pas echt perfect als de
Amerikanen de laatste twee songs eraf hadden gelaten. De zes eerste
zitten vol spanning en opwinding, voelen toch poppy aan en alleen
degenen die immuun zijn voor hallucinogene middelen zouden de songs
te lang kunnen achten.
Meteen bij het openingsnummer ‘Seer’ haalt Moon Duo keihard uit
met duistere dronerock, en voor wie dit kan waarderen staat er nog
veel meer te wachten. Moon Duo dompelt u onder in een smerig en
verslavend goedje. Het poppy titelnummer ‘Mazes’ begint nog braaf
met een opgewekt en swingend geluid, maar met een sinister en
ingehouden toon uit de jaren ’80 maakt ‘Scars’ de luisteraar
nieuwsgierig. Wat volgt is een uppercut van een hymne: ‘Fallout’.
Deze ontwapenende song wordt nog overtroffen door ‘When You Cut’,
dat tot het meest opwindende van Iggy Pop zou kunnen behoren.
Klappend in de handen en uitdagend met de heupen wiegend ‘I Want My
Ecstacy’ zingen, we zien het zo voor ons. ‘Run Around’ haalt ook
nog een zeker niveau zonder de originaliteitsprijs weg te kapen,
maar vanaf ‘In the Sun’ en ‘Goners’ wordt het tijd om af te kicken.
Je krijgt het gevoel iets te lang op een feestje rond te hangen
waar enkele mensen nog uren rondzweven op hun trance, maar anderen
ontnuchterd de zaal verlaten.
Het psychedelische album ‘Mazes’ is verre van vernieuwend, maar
uiterst doeltreffend en verslavend. Bloednuchter moet je dit album
niet beluisteren, maar als je eens goed zot wilt doen, zet dan de
boxen zo luid als je kan en beperk je tot de eerste zes songs. Deze
muziek zal inslaan als een bom.
