Na hun debuut Ghostwriter uit 2008 bleek het Gentse Headphone niet meteen met materiaal voor een opvolger klaar te staan. Zowel aan de sound als de bezetting van de band werd gesleuteld en na twee keer vallen en drie keer opstaan is er nu het verrassend dansbare Woods.
enola: Het is na Ghostwriter behoorlijk lang stil geweest rond Headphone. Blij om eindelijk naar buiten te kunnen komen met nieuwe songs?
Ian Marien: "Het is even geleden, dat is waar. Er is ondertussen wel heel wat gebeurd, maar je wordt natuurlijk pas opgemerkt als je met een nieuw album tevoorschijn komt. Maar ik heb niet stilgezeten. Na de tournee van Ghostwriter heb ik een jaar lang aan de soundtrack van Suske en Wiske & De Texas Rakkers gewerkt, maar daarmee bleef ik weg uit de media. Pas daarna zijn we aan Woods begonnen."
enola: Valt er uit zo’n instrumentale soundtrack wat inspiratie te halen voor een nieuw album van Headphone?
Ian Marien: "Eigenlijk niet, integendeel. Het was enorm leuk om te doen, maar het hield een jaar lang Headphone tegen. Ik kan geen twee projecten combineren: ’s ochtends met het ene bezig zijn en ’s namiddags met iets helemaal anders, dat lukt me niet. Uiteindelijk werd het een soundtrack van tachtig minuten, waar ik een vol jaar mee in de weer ben geweest. Het publiek denkt nu misschien dat we drie jaar de tijd namen om aan Woods te werken en tussendoor op Hawaï ons geld opdeden, maar dat is dus niet zo. Na Ghostwriter moesten we eens rustig bekijken waar we naartoe wilden, dus alles kwam sowieso traag op gang."
enola: Bij Ghostwriter moet de vergelijking met Radiohead jullie de strot uitgekomen zijn. Is het daarom dat jullie een andere richting zochten?
Ian Marien: "We wilden nooit bewust als Radiohead klinken, maar op de duur begrepen we de vergelijking wel. We deden gewoon wat we goed vonden en hadden daarin wat dezelfde smaak als hen. Er zijn momenten geweest dat we dachten: dit is super, maar het lijkt er echt te hard op. We hebben songs in de prullenbak gegooid om die reden. Die vergelijking moest ophouden, onze eigen identiteit moest er meer uitkomen. Het is niet zo dat we echt veranderd zijn, maar we hebben onze sound uitgepuurd. We hebben de gitaren geminderd, live doen we het nu helemaal zonder. Bestaande songs zullen dus wel wat anders gaan klinken. In "She’s Electric" en "Ghostwriter" zat oorspronkelijk best veel gitaar, die worden nu vervangen door synths en dat verschil zul je wel merken. Het wordt leuk om de oudere nummers wat anders aan te gaan pakken. Dat wordt voor het publiek misschien wel even wennen, maar het blijven dezelfde songs. Daarom zijn we nu ook met twee man minder op het podium. Live geldt voortaan less is more."
enola: Stel dat je nu bij de release van Woods opnieuw met een andere band zou vergeleken worden, van welke band zou je dat geen probleem vinden?
Ian Marien: "De Belgische Depeche Mode is al een vergelijking die snel gemaakt werd."
enola: Ik moet toegeven dat ik daar ook meteen aan dacht.
Ian Marien: "De Britse producer David Bascombe heeft meegewerkt aan Woods, en hij heeft in het verleden onder meer met Depeche Mode gewerkt. Maar de songs hadden die sound al, nog voor hij er bij kwam. Het is zelfs eerder omgekeerd gebeurd: onze platenfirma vond Bascombe omwille van zijn Depeche Mode verleden geschikt om hieraan mee te werken. Het is geen slechte referentie natuurlijk, liever dat dan te horen krijgen dat we aan Piet Veerman doen denken. Maar we willen geen vergelijkingen blijven oproepen, we hoppen niet van de ene band naar de andere."
enola: Het album kwam niet zonder slag of stoot tot stand.
Ian Marien: "De eerste versie van het album maakten we in onze eigen studio, maar was echt niet wat we wilden. Het klonk allemaal behoorlijk cheesy. Daarom zijn we met David Bascombe naar de ICT-studio’s in Brussel getrokken. Zijn idee was om te vertrekken van een basissound, en van daaruit elk nummer te herwerken. Maar in de praktijk zaten we niet op dezelfde golflengte. In die studio’s werken was op zich heel fijn, je zit in een leuke omgeving, met veel toffe vintage apparatuur, maar de samenwerking lukte niet. Als kinderen in een snoepwinkel namen wij op in de ene ruimte, hij hermixte onze oorspronkelijke nummers in de andere. Maar uiteindelijk was niemand echt wild van het resultaat. Na alles een tijdje te hebben laten liggen zijn we uiteindelijk met nieuwe moed weer van niets begonnen. Met een andere visie, en die was er recht op. De songs klonken niet te donker en toch niet te poppy, maar met de juiste edge. Achteraf heeft Bascombe dan "Miracles" en "Woods" nog eens extra onder handen genomen."
enola: Wat ook opvalt: je stem is veel opener, helderder geworden.
Ian Marien: "Daar hebben we veel aan gewerkt, zowel aan de sound als het timbre ervan. Vooral de articulatie was een werkpunt, op Ghostwriter was ik vaak aan het mompelen. Nu komen meer facetten van mijn stem aan bod. Maar het blijft toch oppassen. We wilden de plaat genoeg drive geven, maar het moest nog altijd een Headphone-plaat blijven. De juiste sfeer van het album blijft belangrijk, ik kan me niet voorstellen dat een plaat van Headphone die bepaalde sfeer niet heeft."
enola: Op jullie website hebben jullie destijds een foto gepost van een studio, gevuld met een dozijn keyboards. Heeft Woods je op technisch vlak veel bijgeleerd?
Ian Marien: "Absoluut. Ik zag mezelf altijd vooral als een gitarist en ik schrijf de nummers ook nog steeds met akoestische gitaar, maar ik ben me beginnen verdiepen in de keyboards en de elektronica. Wat experimenteren, een knopje draaien hier, een effectje daar. Boys and their toys hé. Ook op het podium is dat heel erg leuk, plots zijn er veel meer mogelijkheden. Puur akoestische sessies zouden we nu niet meer kunnen spelen, daarvoor is de sound te veel veranderd. Ten tijde van Ghostwriter gaven zo’n sessies eigenlijk al een vertekend beeld. Akoestische versies klonken op zich wel goed, maar de vraag was: welk beeld geven we hiermee?"
enola: Kiezen jullie omwille van die andere aanpak ook andere zalen of festivalpodia uit?
Ian Marien: "Dat idee is gevallen. Een optreden is nu sowieso veel elektronischer. De drums zijn weg en vervangen door een drumcomputer, de opstelling is veel compacter. Maar anderzijds is het niet zo dat we gewoon elektronische popnummers aan het spelen zijn en dat we voortaan op een dance stage thuishoren. We zijn nog steeds muzikanten, een trompet doen we bijvoorbeeld nog wel zelf. Maar de strijkers komen uit de synths, daarvoor huren we geen strijkerstrio in. We zijn nog steeds Hooverphonic niet of zo."
enola: En gelukkig maar. Verwacht je met Woods een dansend publiek op de eerste rijen? Zou je teleurgesteld zijn als ze stil bleven staan?
Ian Marien: "Ja hoor, ik hoop dat er gedanst zal worden. Ik merk bij mezelf al een verschil, ik begin zowaar te bewegen op het podium. Daar moest ik even een klik voor maken, om mezelf af en toe helemaal los te laten. Maar dat maakt het voor het publiek ook leuker."
enola: Een van de opvallendste tracks is het door vocoders gekleurde "Sexsomnia". Heeft een album zo’n song nodig die er wat uitspringt?
Ian Marien: "Die effecten zijn het resultaat van wat experimenteren, van wat creatief zijn. "Sexsomnia" was heel leuk om op te nemen, en we kijken er naar uit om dat live te gaan brengen. Dat wordt op het podium een kans om eens echt voluit te gaan."
enola: Jullie kiezen voor een opvallende albumcover, met jouw gezicht er frontaal op. Was je daar zelf meteen voor gewonnen?
Ian Marien: "Ik heb er niet moeilijk over gedaan. Het idee kwam van de platenfirma, dus niet van mij voor alle duidelijkheid. Ik stond er zeker niet voor te springen, maar ik stond wel achter het idee. De platenfirma had er Stephan Vanfleteren voor opgezocht, een vakman waar je sowieso vertrouwen in hebt. Maar zijn portretten zijn heel confronterend, want elke put in je gezicht wordt uitvergroot. Die fotoshoot duurde trouwens ontzettend lang, ik moest telkens een minuut lang mijn adem inhouden, in het pikdonker met een zaklamp op mij gericht."
enola: Drie jaar geleden deden jullie nog het voorprogramma van Counting Crows in de AB. Zou je dat opnieuw doen als ze het zouden vragen?
Ian Marien: "Ik denk niet dat ze het nog zouden vragen, eerlijk gezegd. Maar zo’n kans konden we toen niet laten liggen. Ik zou nu niet meteen nee zeggen, maar toch eens aan ons management vragen of het relevant is dat we dat doen. Het juiste publiek gaan we er niet mee bereiken, daar is het verschil wat te groot voor geworden."
enola: Dan toch liever Radiohead?
Ian Marien: "Zeker en vast, al zijn we dan terug bij af natuurlijk."
