De kleine muzieknimf Shara Worden is een van die
artiesten die onmogelijk op fouten te betrappen lijken: charmant
debuterend met Awry, nadien gesmaakt musicerend bij Sufjan Stevens en
uiteindelijk met verstomming slaand met My Brightest Diamond.
De eerste twee platen van het laatstgenoemde project zullen het
hart immer blijven verwarmen – de eerste als een bitterzoete tocht
door een sprookjesbos, de tweede als een hypnotiserende collectie
liefdesscènes in verschillende levensfases.
Onze nochtans propere vingers bleven voor het eerst
ongelikt bij het beluisteren van de voorbode van de langverwachte
derde plaat. Aan ‘Reaching Through to the Other Side’ ontbrak voor
het eerst iets. De symbiose van klassieke instrumenten en een
geprogrammeerde beat werkt, maar komt immers nooit tot een
culminatie. Met een stem als die van Worden kan je onmogelijk een
vlak nummer afleveren, maar toch hadden enkele scherpere bochten de
speekselklieren beter aan het werk gezet.
Even later en binnen de context van ‘All Things
Will Unwind’ werkt het nummer wel en begin je het minutieuze
detailwerk (dat sterk uitgekiende gebruik van blazers op het einde,
om maar wat te noemen) beter op te merken en meer te appreciëren.
Deze plaat is eerder een muziekstuk om in zijn geheel te
beluisteren en dat merk je al van bij het begin. Waar de twee
voorgangers openden met een orkestrale rocktrack die in het refrein
alle registers meteen opentrok, sluipt deze derdeling met ‘We Added
It Up’ – grotendeels opgebouwd uit een gitaarstaccato, een fluit en
een stem – haast ongemerkt de woonkamer binnen. Hoewel een koorzang
in de staart enige theatraliteit toevoegt, is dit ontegensprekelijk
de aftrap van een ingetogener plaat. Naast single ‘Be Brave’, spant
enkel het duet ‘Everything Is In Line’ de boog strak aan op weg
naar een climax, meteen de enige uitschieters én de enige nummers
die je je na een eerste luisterbeurt echt herinnert.
An sich is het niet onlogisch dat deze plaat voor
een minder wervelend geluid kiest. In acht houdend dat de songs van
‘A Thousand Shark’s Teeth’ grotendeels voor die van het debuut
werden geschreven, zit er tussen de schrijfsessies een overgang van
een nog zoekende ziel naar een vrouw die een muzikale carrière
opbouwde, de ware liefde vond en een zoon op de wereld zette. Deze
persoonlijke veranderingen slijpen de scherpe kantjes af om plaats
te ruimen voor een wereld waarin het licht de strijd grotendeels
won van de duisternis. Vergis je niet, dit is nog steeds een
rijkelijk ingekleurd werkstuk, maar van een ongekende zachtheid.
Luister maar eens hoe lieflijk Worden haar hallelujahs prevelt in
‘In the Beginning’.
Nog meer dan de voorganger kiest ‘All Things Will
Unwind’ voor een klassieke instrumentatie, het resultaat van de
samenwerking met het kamerensemble yMusic. Even wennen in het
begin, maar uiteindelijk doorbreekt dit wel het vooroordeel dat
kamermuziek een genre in een verregaande staat van fossilisering
is: ‘Escape Routes’ distilleert zowaar rock uit een volledig
klassiek arrangement. Van de vaak kunstmatige aard van het genre is
hier evenmin sprake; glazen is het oog dat bij het beluisteren van
‘She Does Not Brave the War (But She Saves the Day)’ geen traan
wegpinkt. Het album maakt ook genoeg genre-uitstapjes om de
hindernis van de eenheidsworst te omzeilen. In de tweede helft gaat
het zelfs drie nummers lang richting begin twintigste eeuw. Vooral
‘There’s a Rat’ blijft hangen: thirties muziektheater waarin de
flexibiliteit van Wordens stem ten volle ingezet wordt.
Dé grote conclusie is dat deze plaat een schat is
waarvoor je even de tijd moet nemen om zijn volle pracht te
ontdekken. Hoe dieper je graaft, hoe meer je echter ook begint op
te merken dat Worden in haar uitgepuurde geluid toch wat aan
originaliteit moet inboeten. Daarbij komt vooral het werk van Björk
enkele malen in het achterhoofd. De finale van het openingsnummer
doet denken aan ‘Pagan Poetry’, ‘Ding Dang’ kan een broertje van
‘It’s Oh So Quiet’ genoemd worden en zelfs op de hoesfoto zie je
een knipoog naar het artwork van ‘Vespertine’. Eerder referenties
dan leentjebuur spelen, maar het unieke karakter van het universum
dat ze met haar twee voorgaande platen creëerde, roept het daardoor
niet meer op. Al bij al opnieuw een aan te raden album van een
rasartieste, maar misschien niet de ideale eerste kennismaking met
de wereld volgens Shara.
