Ooit begon ze nog als achtergrondzangeres bij Sufjan Stevens, maar vandaag is ze een gewaardeerd solo-artieste met een heel eigen muzikale taal. Hoewel haar nieuwste plaat All Things Will Unwind niet meteen de twee voorgangers evenaarde, is het toch een bijzonder boeiend album dat deed uitkijken naar een livevertaling.
Voorprogramma van dienst was Victoire, een neoklassiek all girls kwintet uit Brooklyn (hoe kon het ook anders) dat bijzonder quirky muziek maakt, zo ergens tussen Steve Reich, postrock en Béla Bartók in. In tegenstelling tot veel van hun collega’s in het neoklassieke genre koos de groep onder leiding van pianiste Missy Mazolli echter allerminst voor de gemakkelijke aanpak van mooie akkoorden en dreunende arrangementen, maar werd resoluut gekozen voor grillige muziek vol semi-dissonante akkoorden, bizarre ritmes (het leek alsof ze in constant wisselende maatsoorten speelden, maar uiteindelijk bleken ze gewoon met steeds verschuivende accenten te werken) en een haast totaal gebrek aan catchy melodielijnen. Daarbij werd de aandacht ook steeds vrij eerlijk verdeeld onder de vijf instrumenten (klarinet, viool, twee keyboards die vooral rhodes-klanken voortbrachten en een contrabas).
Hoewel dat allemaal klinkt als bijzonder moeilijke muziek, die veeleer thuishoort in een klassieke concertzaal dan in de Labozaal van het STUK, wisten ze toch te boeien en een op z’n minst interessant concert te spelen. Op een vreemde manier sloegen de vijf er immers in om hun muziek, ondanks die radicale eigenzinnigheid, relatief toegankelijk te houden. Victoire kan dan ook gezien worden als een van verschillende groepen actief in Brooklyn (zie ook yMusic, Clogs) die de muren tussen modern klassiek en indie rock proberen te slopen. In de twee laatste nummers vervoegde Worden zich bij het kwintet om haar stem te lenen aan enkele composities, wat tot indrukwekkende resultaten leidde wanneer ze haar klassiek geschoolde stem de ruimte volledig kon laten innemen.
Het bleek overigens dat ze dat met My Brightest Diamond ook ten volle zou doen, want in tegenstelling tot de verwachtingen stond Worden er niet ondersteund door het yMusic-kamermuziekensemble waarmee ze All Things Will Unwind inspeelde, maar slechts vergezeld van een drummer en een klein arsenaal aan instrumenten die ze zelf bespeelde. Dat leverde een meer uitgepuurd geluid op, waarbij de arrangementen grotendeels achterwege werden gelaten (hier en daar stond er wel iets op tape) en de muziek in haar naakte eenvoud werd gesteld, slechts met de basisakkoorden, ritmische begeleiding, en vooral, Wordens indrukwekkende stemcapriolen.
Dat ze in feite ook niet meer nodig heeft dan dat om te overtuigen werd overigens met verve bewezen. Wordens stem maakte reeds vanaf openingsnummer “We Added It Up” danig indruk en zorgde ervoor dat de zaal het volgende uur volledig uit haar hand at. Een stil publiek helpt daar natuurlijk ook bij, zoals Worden terecht meteen na dat openingsnummer opmerkte: “Oh yes, I remember you. The quietest listening people on the planet. Deep listeners.” De toon werd meteen gezet voor een concert dat zowel een muzikaal hoogstandje als publieksentertainend was, met hier en daar wat geïmproviseerde dansstukjes op de drumpartijen van Brian Wolfe (vooral tijdens de drumsolo in “Apples” was dat plezant), duidingen bij de ontstaansgeschiedenis van enkele nummers, complimenten over het zeker niet door ADHD aangetast publiek, dat ze zelfs enkel keren opjutte tot meezingen en klappen.
Zoals te verwachten viel werd er voornamelijk geput uit All Things Will Unwind, met onder meer erg sterke uitvoeringen van “Be Brave”, “She Does Not Brave The War” en vooral eerste bis “I’ve Never Loved Someone”, een ontroerende ode aan Wordens pasgeboren zoontje. Er werd echter ook geregeld in de oude doos gedoken, en enkele meer rockende nummers uit Bring Me The Workhorse en A Thousand Shark’s Teeth wisten de vaart in het concert te houden. Sterk ook hoe in “Magic Rabbit” het duo een volslagen badass prestatie wist neer te zetten alsof ze een volledige rockband waren, net als in het adrenalinefestijn dat “Freak Out” is. Tevens de moeite was hoe ze een behoorlijk aantal covers volledig naar hun hand konden zetten, vooral zo met Kurt Weills “Youkali” dat de avond mocht afsluiten.
Na een zestiental nummers hield My Brightest Diamond het definitief voor bekeken, na een bijzonder sterk concert gegeven te hebben. Doordat ze er maar met twee stonden, was de muziek onvermijdelijk rauwer en werden bepaalde stukken soms zelfs heel anders geïnterpreteerd, maar de essentie van de nummers bleef desondanks intact en Worden wist minstens even veel indruk te maken op een podium als op plaat.
